O17

"Louis Tomlinson." herhaal ik nog is. De vrouw achter de balie is niet erg snugger. Ze tikt wat dingen op de computer en zegt dan: "Aah, Louis William Tomlinson, die ligt bij de Intensive Care." even stop ik met ademen. Een misselijk gevoel overspoelt heel mijn lichaam. Dit is allemaal mijn schuld, ik had was degene die per se wilde zwemmen, ik was degene die niet eens sterk genoeg was om Louis naar de overkant te brengen. Ik mompel even onverstaanbaar 'dankuwel' en loop dan weg. Ik slenter vol gedachten door de gangen van het ziekenhuis. Ik heb echt geen idee waar ik ben, maar dat maakt me helemaal niks uit. Ik let niet op de mensen om me heen en daardoor bots ik tegen iemand aan. Ik kijk op en kijk recht in de blauwe ogen van Niall. "Maddie! We zijn doodongerust! Waar zat je de hele tijd?" ratelt hij bezorgd. "Ik liep rond." antwoord ik kortaf. Hij pakt mijn hand vast en trekt me mee. "Kom op Maddie, je moet echt even blijven liggen." zonder iets te zeggen laat ik me door Niall door het ziekenhuis begeleiden. Tot we weer op mijn kamertje zijn. Daar tref ik ook Harry, Liam en Zayn aan. Harry zit met zijn handen voor zijn ogen voorover gebogen op de vensterbank, terwijl Liam en Zayn druk in gesprek zijn. Als ze mij en Niall in de gaten hebben lopen ze naar me toe om me te knuffelen. Harry blijft zitten en glimlacht even naar me. In zijn ogen staan nog tranen. Die tranen komen er door mij. Ik ga rustig op het bed zitten. Het is akelig stil in de ruimte. De jongens kijken maar wat treurig voor zich uit. "Hoe... Wat is er met Louis?" vraag ik voorzichtig. De jongens kijken elkaar even aan en Niall gaat naast me op bed zitten. "Louis ligt op de intensive care." ik zucht. "Ja, dude, dat weet ik al, maar wat heeft hij?" ik wil het niet zo geïrriteerd brengen, maar ik wil het gewoon heel graag weten. Ik heb er immers voor gezorgd. "Hij is in coma. We weten nog niet of hij wakker zal worden." ik slik even. Dat wist ik dan weer niet. Harry staat op en loopt de kamer uit, Liam volgt hem snel. "Het is mijn schuld." fluister ik zachtjes. Niall draait zijn hoofd naar me om. "Wat?" vraagt hij dan. "Het is allemaal mijn schuld." zeg ik nu veel harder. Niall kijkt me even niet begrijpend aan. "Ik wilde zwemmend naar de overkant. Ik had moeten weten dat dat onmogelijk is. Bovendien had ik Louis vast moeten houden." Niall is even stil, maar trekt me dan in een knuffel. "Je hebt alles gedaan wat je kon, je moet het jezelf niet verwijten, echt niet." zegt hij. Hij klemt me stevig in zijn armen. Louis had gelijk toen hij zei dat Niall geweldige knuffels geeft. Ik huil uit op zijn schouder en hij wrijft zachtjes over mijn rug. Zayn staat er maar een beetje bij. Ik ga weer normaal zitten en bedank Niall. Zayn haalt even snel zijn hand over mijn hoofd, waardoor mijn haar nog meer in de war gaat zitten. Ik lach eventjes en dan zijn ze de kamer weer uit. Niall heeft me wat opgevrolijkt, maar nog steeds vind ik dat het mijn schuld is. Zuchtend laat ik me achterover op het bed vallen. Ik kan alleen maar hopen dat Louis wakker wordt.