Hoofdstuk 1.

Voorzichtig liep ik over de straten, met mijn capuchon op en m’n jas stevig dichtgeknoopt. Het weer was verschrikkelijk in London. Ik keek op toen er een meisje voorbij huppelde met een lolly in haar handen. Ik liep gewoon door, waardoor het kleine meisje door me heen liep. Oh, wacht. Ik ben Louis Tomlinson, ik ben 20 jaar, kom uit Donchaster, maar ben verhuist naar London en ik zit in een band. One Direction. En ja, ik zie geesten. Iedere dag weer. Soms praten ze, soms schelden ze me uit, en soms zeggen ze gewoon helemaal niks. Ik wenste dat ik ze helemaal niet kon zien. Mijn gedachten sloegen keer op keer weer op hol, doordat ik dingen zag die niemand anders zag. Ik had het ooit tegen iemand verteld, mijn beste vriend Stan, maar hij lachte me hard in mijn gezicht uit en zei dat ik en freak was. Ik had het de andere jongens ook verteld, Niall, Zayn, Liam en Harry. Hun zeiden dat het gewoon tussen mijn oren zat, maar lachten me gelukkig niet uit. Ik wist daar in tegen wel anders. Het zat niet tussen mijn oren, het was echt. Geesten konden zich laten zien op verschillende manieren. Soms kwam ik ze tegen in de staat hoe ze gestorven waren, wat dus betekende dat sommige helemaal onder de wonden zaten en soms kwamen ze voor in hun jongere versie. Zoals het meisje dat net voorbij huppelde. Ze was gestorven toen ze tiener was. Ze werd gepest op school, geslagen, mensen lieten haar banden leeg lopen zodat ze naar huis moest lopen en verknalde haar proefwerken. Na dat 6 weken vol gehouden te hebben, nam ze een overdosis pillen en stierf. Het moest verschrikkelijk zijn om zo te sterven. Het was natuurlijk verschrikkelijk om gepest te worden, maar ik zou naar de directeur gaan of desnoods een andere school.
Zuchtend stak ik mijn handen in mijn zakken en liep stug door. Ik mocht me nu niet laten afleiden. We hadden weer repetitie en aangezien ik vorige keer ook al te laat was gekomen, moest ik nu wel op tijd zijn.
Niet veel later duwde ik de deur van de studio open en een warme vlaag kwam me tegemoet. Ik stapte binnen en opende daarna de deur van de studio, waar ik de jongens al zat zitten. Ik begroette ze allemaal met een korte knuffel en hing daarna mijn jas over de stoel heen. Paul stond in een hoekje op ons te letten, zodat we ons niet zouden misdragen en ik keek verschrikt op toen er ook weer een verschijnsel naast Paul stond. Het was een oudere man. Hij ijsbeerde door de studio heen met zijn rollator. Ik schudde mijn hoofd en probeerde er niet op te letten, maar de man begon nu steeds harder te praten. “Louis, focus!” riep Paul en ik knikte. Ik moest me focussen. Vorige keer had ik de jongens ook al teleurgesteld en konden ze niet verder dankzij mij, dus nu moest ik er helemaal voor gaan.
De eerste klanken van Moments drongen door de studio en Liam begon met zingen. Toen mijn solo eraan kwam, schraapte ik zachtjes mijn keel, en op het goeie moment stemde ik in. Toen ik klaar was, keek ik naar de jongens en ze staken hun duimen op. Ik glimlachte, streek mijn shirt recht en zong weer verder.