* Hoofdstuk 11

“Wakker worden. Na het ontbijt zijn we in het Capitool.” De deken wordt van mij vandaan gehaald. Wat een vreselijke manier om gewekt te worden. “Nog vijf minuten.” kreun ik en ik draai me om. “Nee, nee. Daar is geen tijd voor. Je moet goed voor de dag komen in het Capitool.” Effie blijft maar vrolijk praten. Dit is nog erger dan een vreselijke manier om gewekt te worden, het is een marteling. “Laat mij maar.” klinkt de stem van Peeta. Ik hoor Effie weglopen. Als haar voetstappen weggestorven zijn, begint Peeta te praten. “Je krijgt vijf seconden om je bed uit te komen.” Geduldig begint hij te tellen. Als hij bij vijf is, gooit hij een plens water over me heen. “Ik ben al wakker.” “Ja maar ik heb gezegd dat je je bed uit moet komen. Je hebt niet goed geluisterd.” Hij kan het niet laten om te grijnzen. “Gaat dit zo de hele tijd blijven?” vraag ik geïrriteerd. “Misschien wel. Ik vind het wel grappig.” “Nou. Haha. Kan je nu gaan, dan kan ik me aankleden. Ik ben zo aan tafel.” Gelukkig gaat hij zonder nog een woord te zeggen weg. Ik gooi mijn haar los en was mezelf. Dan trek ik de kastdeuren open. Het gaat nog een hele klus worden om kleding uit te zoeken. Na tien minuten passen en matchen heb ik eindelijk een setje kleren aan. Een spijkerbroek en een wit, vrouwelijk hemdje. Daaronder heb ik een paar witte laarzen aan met lichtgrijze slangenprint tot net onder mijn knie aan. Ik doe mijn haar in een losse staart en loop naar de gezamenlijke ruimte waar Effie, Katniss, Declan en Peeta al aan tafel zitten. Ik ga op de lege plek tegenover Katniss zitten. “Vandaag komen we aan in het Capitool. Wat verwachten jullie ervan?” kan dat mens nou voor één keer haar mond houden. “Een stelletje vreselijk overdreven, opgedofte mensen die geen weet hebben van de vreselijke dingen die er tijdens de spelen gebeuren en er alleen maar om lachen omdat ze zelf niet weten hoe erg het is om daar te staan. Kort samengevat: een stelletje malloten.” Ik zie Peeta en Katniss moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Effie staat met een mond vol tanden en weet niet wat ze moet zeggen. Eindelijk is ze stil. Declan kijkt me aan alsof ik net uit een vuilnisbak gegeten heb. Helaas heeft Effie weer haar stem gevonden. “Ik hoop niet dat je zo blijft doen want dat zal niet gewaardeerd worden daar.” Ze klinkt minder vrolijk dan normaal. Ik heb toch nog iets bereikt. “Dat is dan jammer voor hun. Zolang de situatie ongewijzigd blijft zal ik zo over hun blijven denken, tribuut of geen tribuut. En waarom zou ik me nou nog schamen. Ik ben binnenkort toch niet meer in leven en niemand uit het Capitool zal me missen.” Effie begint haar geduld te verliezen. “Je hebt een grote mond voor iemand die al weet dat ze zal sterven.” Declan vult haar nog even aan: “Je hebt een grote mond voor een klein, zwak meisje.” Ik lok het nog verder uit en doe mijn mond wijd open om ze gelijk te geven over mijn grote mond. Effie houdt het niet meer vol en loopt de ruimte uit. “Ik zie jou niet zo gauw een grote mond geven tegen machtigere mensen. Wie is hier nou het kleine zwakke meisje, slijmbal?” kaats ik naar Declan. Vooral Peeta doet nu heel hard zijn best om zijn lachen in te houden “En als meisjes toch zo zwak zijn, waarom heb je Katniss dan gekozen als mentor?” even is het stil. Declan lijkt na te denken of hij iets zal gaan zeggen. “Omdat zij eerlijk gewonnen heeft zonder achterbaks te zijn door te gaan slijmen met de beroepstributen.” Die opmerking schijnt hard aangekomen te zijn bij Peeta want ik zie hem huiveren. Ik besluit om het voor hem op te nemen. “Hij is niet achterbaks. Hij is een heer en daar kan jij wat van leren.” “Ja.” komt er bespottelijk uit Declan’s mond. “Een heer amehoela. Veel is hij er niet mee opgeschoten. Zonder Katniss was hij nu dood.” Nu begin ook ik mijn geduld te verliezen. Ik sta hard op waardoor de stoel omvalt. “Hij heeft verdomme zijn leven op het spel gezet om Katniss te laten winnen. Hij wilde niet eens winnen. Dat zie ik jou nog niet doen.” Declan lijkt verbaasd te zijn over mijn actie want hij staat versteld. “Volgens mij heb ik weer een punt. Zo zie je maar dat de kleine, zwakke meisjes, degene zijn die zich stoer voor doen.” Net op het moment dat Declan iets wil zeggen, wordt het donker in de trein. “Wat is hier gebeurd? Laat maar zitten. We zijn in het Capitool, laten we klaar gaan staan.” Effie staat ongeduldig in de deuropening te wachten. We staan allemaal op en gaan richting de uitgang van de trein. “Effie, sorry dat ik zo uitviel.” verontschuldig ik me tegenover haar. We moeten toch nog een tijd met elkaar omgaan. “Het maakt niet uit, je was chagrijnig vanwege de weinige slaap. Ga nou maar klaar staan.” Effie staat voorop. Daarachter staan Katniss en Declan naast elkaar. Peeta en ik sluiten ons achter hun aan. “Dank je.” fluistert Peeta zacht zodat alleen ik het kan horen. “Graag gedaan. Ik wil niet dat jij aan de drank gaat want dan heb ik echt niks aan je.” Ik glimlach naar hem en hij schenkt mij een glimlach terug. Dan staat de trein met een schok stil en gaan de deuren open. Het licht dat ineens naar binnen komt verblindt me. Het enige wat ik hoor is gejuich. Welkom in het Capitool. Waar altijd, iedereen vrolijk is. Zelfs als er levens op het spel staan.