12 NEVER put me in a sack again!

Puntjuuhh POV

We waren hooguit tien minuten op weg maar het voelde veel zwaarder. Het gewicht van één persoon extra op een bezem was soms nogal irritant met sturen, maar in plaats van één extra persoon had ik Aloho - die nogal veel smekkies en chocokikkers at waardoor ze de gehele tijd aan het wiebelen was - en de zak met Harry er in. Naast vaag gemompel dat uit de zak kwam probeerde hij zich, of de hele tijd te bevrijden, of kreeg hij te weinig lucht, waardoor hij veel - tè veel voor mijn doen - bewoog. "kwikkahr?" vroeg Aloho terwijl ze mij een stapeltje chocokikkerdoosjes voorhield. "Nee sorry," antwoordde ik. "Ik leid momenteel aan een turbulentie veroorzaakt door twee idioten op mijn bezem." Ik durfde het voor twee miezerige seconden aan om achterom te kijken waardoor ik zag dat Aloho een pruillipje trok, ik glimlachte terug en draaide me weer naar de lucht voor me. "PP," begon Aloho. "PP, waarom suisen we op de grond af?" Terwijl ze dat zei realiseerde ik me dat ze gelijk had en dat de grond gevaarlijk snel dichterbij kwam. "Godverdomme Harry, waarom moet je nou zo nodig de snelste racebezem ever hebben!" vloekte ik naar de zak, ondertussen was ik de bezem aan het optrekken - wat me nog maar net op tijd lukte aangezien deze bezem duidelijk overbelast was - en vlogen we weer omhoog. Een blik die nog minder dan een fractie van een seconde duurde wierp ik naar Aloho, boos om duidelijk te maken dat ze met niet meer moest laten omdraaien, nieuwsgierig omdat ik het geluid van een bak smekkies hoorde en inderdaad, Mevrouw at weer smekkies! "Ik wil een eigen bezem, dit stuurt niet," mompelde ik in mezelf. Ik hoorde een zachte "hmm?" achter me. Ik zuchtte: "Nee, niks" en vloog verder. Tot mijn verbazing haalde Aloho haar toverstok ergens vandaan - althans dat vermoedde ik omdat ik in mijn ooghoek een zwiepje van een stokje zag - en mompelde een spreuk die ik niet verstond omdat haar mond nog vol smekkies zat. Een paarse lichtflits en een goedkeurend gemompel maakten me duidelijk dat de spreuk gelukt was. "Alstublieft majesteit!" zei Aloho vrolijk. Veel tijd om te kijken wat ze gedaan had had ik niet want ze had blijkbaar haar toverstok weer gericht, dit maal op mij, en riep: "Wingardium Leviosa!" Meteen steeg ik op. Ik keek Aloho aan en schreeuwde: "Aloho, wat doe je!" Met een grijns liet ze me weer zakken waarna ik landde op een bezem, niet zomaar een, maar een exacte replica van de bezem waar ik daarnet nog op vloog, alleen stond op deze steel niet in enorme blokletters 'Eigendom van Harry Potter' geschreven maar heel klein met ronde, krullierge lettertjes 'De bezem van de awesome PP!' De lettertjes mochten dan klein zijn, ze waren geschreven in regenbooginkt èn veranderden de hele tijd van kleur. "Aloho! Hoe kan ik je ooit bedanken?!" riep ik blij uit, mijn boosheid was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik gaf haar een knuffel waardoor ik aan haar - en dus aan haar bezem - hing en ze moeite had met sturen. "Sorry," verontschuldigde ik me terwijl ik losliet en ondermijn bezem langs weer recht draaide omdat ik anders te pletter zou storten. "Neem deze sukkel over en we staan quitte," grijnsde Aloho terwijl ze over haar schouder wees. Na die koprol over mijn eigen as was ik er heilig van overtuigd dat deze bezem veel makkelijker te besturen was dan die andere dus stemde ik toe. Met veel moeite knoopte ik de zak los, ik ben nooit echt goed geweest in het losknopen van dingen, maar het lukte me. Triomfantelijk hield ik de zak in de lucht, Aloho Applaudiseerde luid. Harry vond al die bewegingen maar niks en gaf een schop tegen de rand van de zak aan, ik hield hem nog maar net vast, totdat ik een scheurend geluid hoorde. Ik kromp in elkaar en liet de zak los, ik krijg altijd kippenvel van scheurend stof en deze zak hoorde daar blijkbaar bij. Ik ben echt niet gek ofzo, je kunt het vergelijken met het geluid van nagels die over een schoolbord krassen, daar voel ik niks bij, nee, scherurend stof, dat was de boosdoener. Ik guing wat rechter zitten na die verschrikkelijke seconde van het scheurdende materiaal. Ik voelde een paar rukjes aan mijn bezem toen iemand zich daaraan vastklampte. Ik keek omlaag en zag daar niet alleen mijn eigen benen maar ook een derde been en de gescheurde zak bungelen. Ik besefte me dat Harry een arm om mijn bezem geslagen had en zich met de nodige moeite probeerde omhoog te hijsen. Ik pakte hem bij zijn andere arm vast en trok hem op mijn bezem - waardoor de zak van zijn andere been zakte en naar beneden viel. Ik deed dat net iets te enthausiast waardoor hij zich aan mij vastklampte. "Waarom deed je dat?" zei hij zachtjes en achgstig in mijn oor. Ik besefte me dat dit natuurlijk wel een enge ervaring moest zijn geweest, weten dat je in een zak in de lucht hangt, de zak scheurt en je flikkert bijna naar beneden. "Sorry," mompelde ik. "Ik was van plan om je gewoon rustig over te nemen op deze bezem maar," Ik kreeg een brok in mijn keel, het verhaal zou waarschijnlijk erg idioot klinken. "Maar wat?" Harry's rustige stem zorgde ervoor dat ik verder praatte. "Het was de stof, ik kan er niet tegen als stof scheurt, vergelijk het met het krassen van nagels over een schoolbord," Harry huiverde. "Dat deden ze vroeger wel eens, op mijn oude dreuzelschool bedoel ik." Ik keek om en hij glimlachte. Aloho gooide een bak naar ons toe, "Smekkie?" Grijnzens nam ik er eentje die naar bloed smaakte. "Deze is er vast tussen gestopt voor vampiers," dacht ik hardop terwijl ik hem naar beneden spuugde. "Sorry dat ik het vraag hoor, maar waarom hebben jullie mij in deze zak gestopt? Ik stikte zowat!" Ik zuchtte, ik wist niet waarom maar ik begon me schuldig te voelen dat we Harry aan het ontvoeren waren.