Shut up and smile

Met een bleek gezicht staarde ik voor me uit. Dit kon niet waar zijn. Mijn oma was zojuist overleden. Mijn lieve oma. Oma Cissy. Ze was van de trap gevallen en ze was bewusteloos geraakt. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht door opa, maar hij was te laat. Een traan rolde over mijn wang.
‘Michelle?’ hoorde ik de stem van mijn opa door mijn mobieltje die ik nog steeds krampachtig tegen mijn oor drukte. Ik haalde mijn mobiel langzaam weg en drukte trillend op het uitknopje.
Ik zag Xavier en Juan lachend terugkomen van de bar. Ze waren tweelingbroers en ik had verkering met Xavier. Toen hij mijn betraande gezicht zag, vervaagde zijn glimlach. Hij snelde naar me toe en sloeg zijn arm om me heen. ‘Wat is er, schatje?’ vroeg hij bezorgd. ‘Oma Cissy. Ze is overleden,’ zei ik zachtjes terwijl ik probeerde mijn tranen weg te knipperen. Ik voelde Xavier verstijven. Hij zuchtte. ‘Nee..’ fluisterde hij zachtjes. Hij had ook een hele goede band met mijn oma gehad. Mijn ouders waren omgekomen bij een auto-ongeluk toen ik een baby was dus woonde ik al mijn hele leven bij oma Cissy en opa Peter. Xavier en ik waren al vrienden sinds de kleuterklas dus hij kwam vaak bij ons over de vloer. Toen we naar de brugklas gingen was er iets veranderd in onze vriendschap. Xavier werd een echte man en ik een echte ‘lady’ zoals mijn oma altijd zei. Tijdens een stranduitje was de vonk overgeslagen en kreeg ik mijn eerste kus van mijn beste vriend. Sindsdien hadden we verkering.
Ik verborg mijn gezicht in Xavier’s leren jasje. Hij streelde zachtjes mijn haar terwijl hij zelf ook moeite deed om zijn tranen binnen te houden. Juan stond een beetje ongemakkelijk tegenover ons. Ik had ook een speciale band met hem, maar niet op de manier zoals ik die had met Xavier. Juan was als een broer voor me. Mijn mobiel ging weer af. Opa Peter. Ik zuchtte en ik nam op. ‘Kan je zo naar het ziekenhuis komen?’ vroeg mijn opa vermoeid. Ik knikte, maar besefte dat hij dat natuurlijk niet kon zien. ‘Ik kom er aan,’ zei ik zachtjes. Ik drukte mijn mobiel uit en stopte hem in mijn zak. Ik stond op en liet me door Xavier en Juan meevoeren naar de deur. Xavier hield de deur van zijn Audi voor me open en ik liet me in de zachte, lederen stoel neerzakken. Juan kwam achter me zitten en kneep even zachtjes in mijn schouder. Xavier startte de auto en schoot de snelweg op. De reis naar het ziekenhuis duurde niet langer dan tien minuutjes, maar het voelde alsof we uren gereden hadden toen we de parkeerplaats opreden. We stapten uit en liepen naar de grote schuifdeuren die automatisch opengingen toen we aan kwamen lopen. We sloten aan in de rij bij de receptie en wachtten geduldig tot we aan de beurt waren. ‘Waar kan ik jullie mee helpen?’ vroeg de blondine achter het glas. ‘Ik kom voor Ciska van der Ploeg,’ zei ik zacht. Op het gezicht van de receptioniste verscheen medelijden en ik begon me een beetje ongemakkelijk te voelen. ‘Kamer 312,’ zei de jonge vrouw terwijl ze haar blik over Xavier liet glijden. Alsof ze overwoog met hem te flirten. Blijkbaar besloot ze het niet te doen, deels omdat Xavier nog steeds zijn arm om me heen had geslagen, maar ook omdat ze wist dat ‘Ciska van der Ploeg’ was overleden en ze me niet wou kwetsen. Xavier leidde me zachtjes naar de lift en ik slikte. Ik haatte het om met de lift te gaan. Het idee alleen al om opgesloten te zitten in zo’n kleine ruimte maakte me al benauwd. Ik had dit nog nooit aan iemand verteld en ik voelde dat ik geen keus had. Ik haalde diep adem en ik stapte naar binnen. Xavier en Juan volgden snel voor de deuren sloten en Xavier drukte op het knopje waarop het grote cijfer 3 stond. Ik voelde hoe de lift schokkerig begon te bewegen en ik voelde mijn maag omkeren. Ik greep me stevig vast aan Xavier en hij keek me bezorgd aan. ‘Ben je bang?’ vroeg hij. ‘Nee hoor,’ zei ik en ik liet hem snel los. Ik leunde tegen de grijze wand aan en ik sloot mijn ogen toen Xavier en Juan hun blik afwendden van mij. Eindelijk opende de lift zijn deuren en opgelucht liep ik naar buiten. De ziekenhuislucht was hier overweldigend en ik onderdrukte een vlaag van misselijkheid. Snel zocht ik kamer 312 op en ik keek even om het hoekje. Mijn opa zat over het bed van oma gebogen en ik zag hoe hij een kusje op haar slaap drukte. Ik voelde weer tranen in mijn ogen prikken en ik keek even naar Xavier. Hij gaf een geruststellend kneepje in mijn hand en ik haalde even diep adem voor ik naar binnen liep. Opa keek op van oma’s bed. Zijn ogen waren rood van het huilen en ik omhelsde hem stevig. Toen ik hem losliet keek ik naar oma Cissy. Haar ogen waren gesloten zodat het net leek alsof ze diep in slaap was. Zachtjes liet ik mijn vingers over haar gerimpelde gezicht glijden en ik schrok van haar koude huid. Ik liet mijn hand slap langs mijn lichaam vallen terwijl de tranen over mijn gezicht stroomden. Mijn lieve oma lag hier dood in het ziekenhuisbed. Mijn oma, die nog zo gezond, zo onverslaanbaar was. Ze was nog zo kwiek. En nu was ze gestorven, omdat ze van de trap was gevallen. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond om mijn gesnik te smoren. Ik kon deze aanblik van mijn oma niet verdragen en ik stormde de kamer uit. Ik rende recht in Xavier’s armen en hij trok me stevig tegen zich aan. Ik snikte wanhopig en ik klampte me aan hem vast. Juan aaide over mijn rug en langzaam werd mijn gesnik minder. Ik veegde mijn neus af aan Xavier’s jasje en hij grinnikte zachtjes. Ik mepte hem zacht op zijn arm.
‘Niet lachen,’ mompelde ik zacht maar ik voelde toch een glimlach op mijn gezicht verschijnen. Xavier sloeg een arm om me heen terwijl we richting de wachtkamer liepen. ‘Zie je, je lacht alweer,’ zei Xavier. Met grote ogen keek ik hem aan. ‘Niet omdat oma..’ stamelde ik en ik schoot in de lach toen Xavier net zulke grote ogen opzette als ik. ‘Snap ik ook wel, schat,’ zei hij geruststellend.
We ploften neer in de plastic stoeltjes en we bleven stil. De tikkende hakken van de receptioniste haalden de stilte bij ons weg en ze bleef voor ons staan. ‘Als jullie iets willen drinken, kan ik jullie de automaat wel even wijzen hoor,’ zei ze met haar grote, bruine ogen gericht op Xavier. Hij grijnsde loom. ‘Ik loop wel even mee,’ zei hij tegen de blondine en hij volgde haar de hoek om. Een ongemakkelijke stilte ontstond tussen Juan en mij.
‘Je weet dat ik er altijd voor je ben hè?’ vroeg Juan aarzelend. Snel knikte ik. Ik wilde hem niet het idee geven het vijfde wiel aan de wagen te zijn. Na tien minuten keek ik geïrriteerd op mijn horloge. Waar bleven Xavier en dat blondje?
Juan leek mijn irritatie op te merken want hij schraapte zijn keel en stond op. ‘Ik denk dat ik maar eens ga kijken waar ons drinken blijft,’ zei hij en hij liep gehaast de hoek om. Ik zuchtte en leunde achterover. Ik sloot net mijn ogen toen ik de zware voetstappen van mijn opa hoorde. Ik ging weer overeind zitten en wachtte tot opa naast me zat. We zeiden verder niets tegen elkaar; deze stilte was goed.
Na een paar minuten zuchtte mijn opa en hij gaf me een zoen op mijn wang voor hij weer opstond en terug ging naar oma Cissy. Niet veel later hoorde ik de snelle voetstappen van Juan. Hij kwam de hoek om en ik zag dat hij een bloedneus had.
‘Wat heb je gedaan? En waar is Xavier?’ vroeg ik ongerust. Juan fronste. ‘Xavier heeft het heel gezellig met die dame van de receptie.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘Ja vast,’ lachte ik schamper. ‘Xavier zou dat nooit doen. Hij heeft gezegd dat hij me altijd trouw zal blijven.’
Juan plofte neer op een stoel en veegde zijn neus woest af met een zakdoekje dat op tafel lag. ‘Ik zag ze samen..’ Juan’s stem sloeg over en hij schraapte zijn keel. ‘Ik weet dat je het niet gaat geloven, maar ik zag ze samen bij de koffieautomaat en ze waren aan het zoenen.. en.. andere dingen,’ zei hij trillend.
Mijn maag trok samen. Dat zou Xavier nooit doen toch?
Er was maar een manier om daar achter te komen. Ik sprong op, rende de hoek om en ik geloofde mijn ogen niet.
Xavier drukte de blonde trut tegen de muur aan en liet zijn handen over haar lichaam glijden. Een snik rolde uit mijn mond en ik dwong mezelf om niet flauw te vallen. Met alle kwaadheid in mijn lichaam stompte ik Xavier tegen zijn achterhoofd en hij viel op de grond. De blondine keek met open mond naar Xavier’s bewusteloze lichaam en rende toen snel de zware klapdeuren door.
Nog natrillend trapte ik Xavier in zijn zij en ik liep huilend terug naar de wachtkamer. Daar zat Juan nog steeds met een zakdoekje tegen zijn neus gedrukt. Hij stond op en sloeg zijn arme om me heen. Hij kuste mijn kruin en veegde mijn tranen weg. ‘Het komt goed, ‘ suste hij terwijl hij over mijn rug wreef. ‘Hij is je niet waard,’ zei hij vervolgens kwaad. Dat was waar.
Ergens had ik wel gevoeld dat hij niet betrouwbaar was. Hij had altijd al naar andere vrouwen gekeken, maar dit had ik nooit van hem verwacht.
Ik haalde diep adem en veegde de resterende tranen van mijn wangen.
‘Wij gaan zuipen vanavond,’ zei ik tegen Juan. Hij glimlachte en sloeg zijn arm om me heen.
‘Ik kan gewoon niet geloven dat hij jou dit aandoet, je bent zo’n leuke meid en dan doet hij zoiets. Ik schaam me om zijn broer te zijn..’ mopperde Juan. Ik trok aan een van zijn krulletjes.
‘Luister, hier kom ik niet snel overheen, maar vanavond ga ik lachen en lol maken, so shut up and smile!’ riep ik en ik trok Juan het ziekenhuis uit.