54
Scarlett Drews
Hulpeloos stond ik voor de spiegel, sinds gisternacht was ik een emotioneel wrak aan het worden. Dikke, verse, tranen plakten aan mijn wangen andere oude opgedroogde tranen stonden in mijn kaak gegrift. Ik liet mijn hand door mijn doffe dikke blonde haar gaan en snakte naar adem toen ik opnieuw in een huilbui terecht kwam. Toen ik de woorden van Fernando gister nacht had door laten dringen tot mezelf, had ik me niet een keer bedacht en had ik mijn koffers gepakt. Op dit moment bevond ik me in een kleine apartementen kamertje, op de 6e verdieping van een oud en vies hotel. Mijn telefoon had ik gisteravond met een enorme vaart in de zee gedonderd., nadat ik Fernando een ongelofelijk heftig smsje had gestuurd. Misschien had ik dat beter niet kunnen doen, maar ja, helaas dan maar weer. Opnieuw rolden de woorden van Fernando door mijn hoofd "Ik laat je nooit meer gaan Scarlett, nooit meer". Hufter dat het was, hij was gewoon weggerent voor zijn eigen probleempjes. Dat hij de ballen nou niet had Olalla eerlijk te vertellen wat hij hier in Italie had uitgespookt, hoefde nog niet te betekenen dat ík hier onder moest leiden. De harde kant van mezelf stak op. Maar als nel kwam de zachte ik weer boven drijven, wat nou als ik toch gewoon écht als een speeltje was behandeld door hem? Het kon eigenlijk niet missen, ik was gewoon een ongelofelijke fout van hem geweest.
Ruw haalde ik de grove borstel door mijn blonde haar en bond ik het bij één tot een grote wilde knot op mijn hoofd, mijn uitgelubberde trui, wat overigens veelte warm voor dit klimaat hier was, zat ruim om mijn schouders. Ik had Trace zojuist gebeld, via de vaste telefoon en wat hulp van een goed engels sprekende Italiaan. We zouden vanacht terug rijden. Van Trace had ik gehoord dat Fernando vanochtend hals over kop was vertrokken, zonder enig afscheid. Ze had enorm bezorgd geklonken aan de lijn, en had me duizenden vragen toegestoken. Toch kón ik het niet over mijn lippen krijgen..Ik kón niet zeggen wat Fernando me had aangedaan, dat hij me had gebruikt, voor het lapje had gehouden..Ik kon het niet.
Een uurtje later trok ik mijn trui wat goed en richtte ik mezelf op, de enorme grote roze koffer zette ik op het grindpaadje neer waarna ik de verrotte deur van ons huisje opende. Herinneringen bemande mijn gedachten weer, maar ik wist ze zo goed mogelijk in een laadje te proppen en mezelf in de armen van Trace te laten verwelkomen. David stond er ongemakkelijk bij op de achtergrond, diepe denkrimpels stonden in zijn voorhoofd gegrift. "Scar? Is alles oké? Wat heeft hij je aangedaan? Als ik hem in handen krijg dan..." Ze speelde met een paar blonde plukken van mijn haar wat Fernando ook altijd zo graag deed, alles herninnerde me aan hem. "Het is niks Trace, gewoon een grote fout van ons allebei...dit had nooit mogen gebeuren" Ik maakte me los uit haar armen waarna ik richting David keek. Hij opende zijn armen voor me en ik vleidde me er in, hij drukte een kus op mijn kaak. "Hou je taai, querida" Ik glimlachte eventjes en keek David aan, hij streek een lok van mijn haar opzij. "Everything will be oke..I promiss" Beloofde hij me. En geloof me of niet, toen hij die woorden uitsprak kon ik niet anders dan ze te geloven. Ik maakte me los en glimlachte zachtjes. "Wanneer kom je richting nederland?" Vroeg ik, met een hoofdknikje richting Trace. Zijn ogen straalden toen hij richting Trace keek en een dun glimlachje weerkaatste op zijn gezicht. "Soon.." Was zijn antwoord. Ik knikte en meldde Trace dat ik de laatste dingetjes van boven ophaalde, daarna zouden we gaan. David zou als laatst vertrekken en de sleutels inleveren. Trace knikte heftig, en profiteerde van het momentje met David alleen. Ik gunde het ze, eerlijk. Ik liep naar boven, richting de kamer van mij en Fernando. Mijn ogen gleden door de kamer heen, alles van hem was verdwenen. Het leek net alsof hij er nooit was geweest, alsof ik dit alles had verzonnen. Ik liep richting mijn nachtkastje waar ik mijn laatste, dierbare sieraden uithaalde. Toen ik het laatste kastje , waar de roze schelp die ik twee dagen eerder op strand had gevonden in lag, opende viel mijn oog op een witte envelop. Mijn naam stond erin houterige letters opgeschreven, mijn hart nam een sprongetje. Maar tegelijkerteit zijn mijn gevoel dat ik de envelop moest laten liggen, hij was het niet waard meer. Over een paar werken ging hij trouwen met Olalla, niets kon daar nog verandering in brengen. Ik trok de roze schelp onder de evelop uit met een zuchtje en plaatste die in mijn zak. Ik keek nog even richting de brief waarna ik de kast met een vaartje dicht gooide en mezelf naar benenden leidde. Ik negeerde het stelletje midden in de woonkamer die elkaar innig omhelsten en later kusten. "Trace..ga je mee?" Was mijn stem, tranen pareleden in mijn ooghoeken. Dit was het dan, ik liet mijn hart officieel hier achter. Ik hoorde de stemmen zacht op de achtergrond met elkaar praten, daarna werd er een arm om me heen gesloten die me naar de auto leidde, onze koffers werden ingepakt en Trace klom achter het stuur. "Ik ben er voor je, dat weet je toch?" Vroeg Trace onzeker. "Ik weet dat we de laatste da-" Ik staarde versteend voor me uit. "ik weet het Trace, het maakt niet uit..Just go now.." Ze knikte en startte de auto waarna we wegreden, David zwaaide ons na. Ik sloot mijn ogen en kauwde op mijn kiezen om de tranen tegen te gaan.
Eén woord: Sorry!
Ik heb nog een hoofdstukje klaarliggen, als ik 2 reacties krijg zet ik hem direct online!
Reageer (2)
Hup, hup. Dat tweede hoofdstuk moet erop
1 decennium geledenAawgh ):
1 decennium geledenBeter gaat Nando het snel goed maken!
Snel verduuuur(flower)