|| O54
||The Lost Lands
||Draco||
De stilte duurde voort, ik was niet in staat hem te verbreken. Minuten verstreken, of misschien waren het uren, ik verloor het besef en leek niet in staat de sleur te doorbreken. Uiteindelijk was het de krankzinnige schaterbui van Nathan die door de kamer schalde en de stilte doorboorde met kille kracht. Het geluid weerkaatste door de kamer, baande zich een weg mijn hart in en ik zou het waarschijnlijk voor eeuwig onthouden. Het gelach van een krankzinnige zou bij me blijven voor de rest van mijn leven. Het was het geluid van een overwinnaar, van een man die het verlies van de grote strijd probeerde te verzachten door het doden van een van de belangrijkste pionnen.
Toen hij zich met een triomfantelijke blik in zijn ogen naar mij toedraaide wist ik zeker dat deze jongeman niet meer realistische kon denken. Hij was geheel weggezakt in zijn eigen wereld en leek niet meer in staat te kalmeren. Zijn grijns was speciaal aan mij gericht. Het bevestigde mijn vermoedens en met een kermend geluid dat kruising hield tussen een zucht en gejammer kwam over mijn lippen. Ik was niet in staat verder nog iets door mijn kurkdroge keel te krijgen. Dood. Dat woord leek in mijn hersenen gebrandmerkt te worden en zich toen te verdubbelen tot dat het enige woord leek te zijn wat ik kende. Het herhaalde zich telkens door mijn hoofd terwijl ik naar het spierwitte gezicht van Winter keek. Ze vertoonde inderdaad geen enkel teken van leven, al had ze dat hiervoor ook niet gedaan, en ik voelde mijn hart scheuren, breken, in gruis veranderen.
Te slap om nog maar iets te doen bleef ik tegen mijn ketenen hangen en ik liet mijn hoofd slap naar benden vallen, plotseling te zwak om nog op eigen krachten te kunnen staan. Ik besefte dat het ritueel minstens een uur al dan niet langer had geduurd en al die tijd had ik staan schreeuwen en rukken in een poging los te komen. Een uur. Waar waren Autumn en Spring? Hoe moeilijk was het geweest om deze kamer te vinden? Had ik niet hard genoeg geschreeuwd? Mijn spieren begonnen te beven van vermoeidheid. Nathan maakte af en toe nog wat grinnikende geluidjes en leek verder geen interesse te hebben in mij. Nog niet in ieder geval. Hij had zich nog niet verplaatst en stond zich waarschijnlijk nog te verkneukelen over het lichaam van Winter.
De tranen waren er eigenlijk al voordat ik het besluit kon nemen ze te laten lopen. Ze baanden zich een weg naar beneden over mijn wang en drupten toen vanaf mijn kaak op het ijzer dat me zo stevig op mijn plaats hield. Toen Nathan weer hard begon te lachen wist ik eigenlijk wel waarom maar alsnog keek ik op om hem mijn tranen met trots te tonen. Hij mocht lachen wat hij wilde, het maakte niets meer uit. Iedereen zou mogen zien dat ik huilde om Winter. Aurora.
Nathan lachte nog steeds terwijl zijn hand zich om het mes sloot wat nog steeds uit haar nek stak. Ik wilde roepen dat hij haar met rust moest laten maar wederom liet mijn stem me in de steek. Met een ferme ruk trok hij het lemmet uit haar hals en ook dit mes kletterde op de grond neer, waarschijnlijk naast het levenloze lichaam van de priester. Het werd meteen duidelijk dat er iets niet klopte. De temperatuur in de kamer daalde met rappe schreden.
Toen hij zich met een triomfantelijke blik in zijn ogen naar mij toedraaide wist ik zeker dat deze jongeman niet meer realistische kon denken. Hij was geheel weggezakt in zijn eigen wereld en leek niet meer in staat te kalmeren. Zijn grijns was speciaal aan mij gericht. Het bevestigde mijn vermoedens en met een kermend geluid dat kruising hield tussen een zucht en gejammer kwam over mijn lippen. Ik was niet in staat verder nog iets door mijn kurkdroge keel te krijgen. Dood. Dat woord leek in mijn hersenen gebrandmerkt te worden en zich toen te verdubbelen tot dat het enige woord leek te zijn wat ik kende. Het herhaalde zich telkens door mijn hoofd terwijl ik naar het spierwitte gezicht van Winter keek. Ze vertoonde inderdaad geen enkel teken van leven, al had ze dat hiervoor ook niet gedaan, en ik voelde mijn hart scheuren, breken, in gruis veranderen.
Te slap om nog maar iets te doen bleef ik tegen mijn ketenen hangen en ik liet mijn hoofd slap naar benden vallen, plotseling te zwak om nog op eigen krachten te kunnen staan. Ik besefte dat het ritueel minstens een uur al dan niet langer had geduurd en al die tijd had ik staan schreeuwen en rukken in een poging los te komen. Een uur. Waar waren Autumn en Spring? Hoe moeilijk was het geweest om deze kamer te vinden? Had ik niet hard genoeg geschreeuwd? Mijn spieren begonnen te beven van vermoeidheid. Nathan maakte af en toe nog wat grinnikende geluidjes en leek verder geen interesse te hebben in mij. Nog niet in ieder geval. Hij had zich nog niet verplaatst en stond zich waarschijnlijk nog te verkneukelen over het lichaam van Winter.
De tranen waren er eigenlijk al voordat ik het besluit kon nemen ze te laten lopen. Ze baanden zich een weg naar beneden over mijn wang en drupten toen vanaf mijn kaak op het ijzer dat me zo stevig op mijn plaats hield. Toen Nathan weer hard begon te lachen wist ik eigenlijk wel waarom maar alsnog keek ik op om hem mijn tranen met trots te tonen. Hij mocht lachen wat hij wilde, het maakte niets meer uit. Iedereen zou mogen zien dat ik huilde om Winter. Aurora.
Nathan lachte nog steeds terwijl zijn hand zich om het mes sloot wat nog steeds uit haar nek stak. Ik wilde roepen dat hij haar met rust moest laten maar wederom liet mijn stem me in de steek. Met een ferme ruk trok hij het lemmet uit haar hals en ook dit mes kletterde op de grond neer, waarschijnlijk naast het levenloze lichaam van de priester. Het werd meteen duidelijk dat er iets niet klopte. De temperatuur in de kamer daalde met rappe schreden.
Ik vraag me af of we de top nog zouden kunnen halen ;oSubtiele Hint
Reageer (15)
snel verder
1 decennium geledenik ben verslaafd aan dit verhaal
;p
snel verder!!!
1 decennium geledenal 3 pagina's met reacties en maar 3 kudo's.
1 decennium geledenvolgens mij snappen de mensen de subtiele hint niet.
KUDOËN JONGENS
JAAA, ze leeft nog (:
1 decennium geledenheeeeel, snel verder!
snel verder
1 decennium geleden-xx-