Bartle 2.12

En dus staan we de volgende dag bckstage, wachtend tot onze band wordt geroepen om op te treden. Zenuwachtig ben ik niet. En ik heb ook geen killerheels aan dit keer. I heb nog steeds een trauma. Ik kan er gewoon niet op lopen.
De eerste band wordt geroepen en ze rennen het poduim op. Sinds alles op tv komt, is het allemaal wat flashier geworden. Meer spotlights en meer keuze uit kleding. Ohyeah!
Maar als alles op tv komt, zou mijn zusje dan alles zien? En mijn ouders? En David? Hij wilde altijd al naar deze school komen, maar het lukte hem niet. Ze wezen hem al af voordat hij uberhaupt auditie deed. Ze wisten zeker al wat voor persoon hij is. Zou hij me op tv gezien hebben? Het interview. Zou hij dat gezien hebben? Zou hij Caroline hebben uitgelachen? Of vond hij het juist zielig? Haat hij me nog? Of is hij juist trots op me, omdt ik zover gekomen ben?
Ik zucht en schud de gedachten uit mijn hoofd. Daar heb ik nu geen tijd voor. En als hij het ziet, dan weet hij dat ik meer ben dan hij ooit dacht.
'Demi!' hoor ik achter me. Het is Michael. 'Hey, wassup?' vraag ik. 'Dat interview gister, het was lachen.' zegt hij lachend. Ik glimlach als ik eraan terug denk. 'Nu weet ik zeker dat ze op jullie gaan stemmen. Het kan gewoon niet anders!' Hij klinkt zo oprecht. En hij is zo schattig. Ik wil zo graag in zijn wangen knijpen. Oke, nu lijk ik op zo'n ouwe oma.
Maar hij is echt schattig.
'Dankje Michael.' lach ik naar hem. Hij glimlacht. Waarom laat Charissa hem gaan? Ze is gek! Ik kijk weer naar het tvschermpje. 'Volgens mij ben jij aan de beurt.' zeg ik tegen Michael als ik de vorige band van het podium af zie lopen. 'Jup, wish me luck!' roept hij als hij wegloopt. 'Succes Bandit!' roep ik hem dan ook na.
'Hier zijn the Bandits!' roept Caroline heel fake enthousiast. En dan loopt ze het podium af en verschijnt ze voor mij.
'Wij moeten praten.' zegt ze.