Proloog

Mijn schoenen sleepten over de tegels, het gaf een schurend geluid. ´Slof niet zo,´ snauwde mijn moeder. Biologisch gezien was ze mijn moeder maar ik betwijfelde of ze mij wel zag als haar dochter. Ze behandelde me in ieder geval niet zo. Om haar nog meer te irriteren tilde ik mijn voeten niet meer op tijdens het lopen. Als ik mijn blik niet de hele tijd op mijn voeten had gericht had ik de blik in haar ogen gezien. Haar blik vol haat, haat voor mij maar ook voor het leven en alles wat leefde. ´We zijn er.´ Ik probeerde te bedenken wat ik in haar stem hoorde maar kwam tot de conclusie dat ze emotieloos praatte. Al had ze niet gezegd dat we er waren had ik het nog steeds geweten, ook zonder op te kijken. Ik voelde het aan de kilheid, de lucht, de geur. Er hing hier een sfeer die tot diep in mijn botten doordrong. Een koude rilling kroop over mijn rug en ik besloot toch maar om door te lopen, hoewel ik haar dan wel gaf wat ze wou. Mijn ogen waren nog steeds naar de grond gericht en ik herkende de tegels, ze waren grijs met witte stukjes. Dat betekende dat we ongeveer drie meter van de ingang waren verwijderd. Automatisch versloomde ik mijn pas, al twee jaar was het elke dag hetzelfde liedje. Inmiddels wist ik ook wel dat protest geen zin had maar toch bleef ik het proberen. Zolang er een klein sprankje energie in me zat zou ik me verzetten, al gaf het geen resultaat. Ik kon niet toegeven. Ik vroeg me vaak genoeg af hoe lang dat sprankje nog zou blijven bestaan. Hij zou gauw gedoofd zijn, dat is zeker. Maar wat is gauw, acht maanden, weken, dagen. Misschien zelfs uren. Het liet me koud, ik leefde om te sterven.