Verjaardag - 159

“Nou, euh, bedankt”, zei Katara. Yle knikte enkel. Ze legde het boek weg.
“Ik heb nog iets”, zei ik zacht, en keek naar Yle. “Je moeder had al een cadeau voor je, ze heeft me gevraagd dat vandaag te geven.” Ik gaf haar het cadeau.
“Is, is, is dat van mama?”, vroeg Yle verbaasd.
“Ja Yle”, glimlachte ik. “Ik heb het ingepakt, maar zij heeft het gekocht voor je. Ik heb haar beloofd het je vandaag te geven.” Ze bekeek het pak. Niemand zei iets. Na een tijdje deed ze aarzelend het pak open. Ze haalde er een prachtige dolfijnenknuffel uit. Plots sprong ze op en rende de kamer uit, met de knuffel in haar armen. We keken elkaar geschrokken aan.
“Had ik het haar beter niet gegeven?”, vroeg ik zacht aan Diana.
“Nee, je moest wel. Ze had het gewoon niet verwacht”, fluisterde Diana terug. We wachtten even of ze terugkwam. “Ik denk dat het beter is als je gaat”, zei Diana uiteindelijk.
“Oké”, knikte ik, en liep naar de deur.
“Wacht!”, het was Yle, verbaasd draaide ik me om. “Waarom ga je weg?”, vroeg ze beschuldigend. “Altijd als ik denk dat je om me geeft bol je het af.”
“Het is mijn schuld Yle, ik dacht dat jij liever zou hebben dat ze wegging”, verdedigde Diana me.
“Als jij wilt dat ik blijf, blijf ik nog een tijd”, zei ik. Yle beet op haar lip.
“Je bent veranderd”, zei ze zacht. “Je bent terug de tante Lizzie die ik vroeger kende.”
“Ik was nooit anders, Yle, enkel moet ik toneel spelen met al die soldaten”, zei ik zacht. “Net als Keylina.”
“Blijf.” Ik knikte en ging weer bij de anderen zitten. Yle hield de knuffel tegen zich aan gedrukt.