Verjaardag - 158

“Binnen een paar dagen is Yle jarig”, merkte ik op toen ik bij Yue zat.
“Kan je het haar niet vertellen dan?”, smeekte Yue.
“Nee, Yue, het spijt me”, zei ik zacht. “Het kan écht nog niet.”
“Het is mijn dochter, Lizzie”, drong ze aan. “Ze zal doodongelukkig zijn, al helemaal nu het haar verjaardag is.”
“Zodra het kan zeg ik het haar, echt, dat heb ik al beloofd”, suste ik. “Sinds ze bij Diana woont gaat het al veel beter met haar.”
“Goed dan”, moest Yue zich gewonnen geven. Ze huilde zachtjes. “Ik mis haar zo, Lizzie.”
“Het spijt me, anders brengen we iedereen in gevaar.”
“Kan je…”, stamelde Yue. “Ik bedoel, ik had al een verjaardagscadeau voor haar. Zou je haar dat willen geven? Alsjeblieft.”
“Natuurlijk, Yue, ik weet zeker dat ze er blij mee zal zijn, wat het ook is.”
“Bedankt”, zei ze zacht. “Laat je me weten wat ze er van vindt?”
“Uiteraard”, glimlachte ik. Yue legde me uit waar ik het cadeau, een knuffel, kon vinden.

Met drie cadeautjes in mijn armen liep ik naar het huis van Diana. Ik klopte en ze opende de deur op een kier.
“Oh, Lizzie”, zei ze. Ze kwam buiten en deed de deur dicht.
“Mag ik binnenkomen?”, vroeg ik vriendelijk.
“Ik, euh, ik denk niet dat dat zo’n goed idee is”, zei Diana aarzelend. “Yle heeft het moeilijk, en… net op haar verjaardag…”
“Ik weet dat het hun verjaardag is, Diana. Even maar, goed? Ik geef de cadeautjes af en dan mogen de meisjes zelf kiezen of ik blijf of wegga.”
“Goed dan”, gaf Diana met tegenzin toe. Ze ging me voor naar binnen. “Katara, Yle, Lizzie is hier”, zei ze.
“Wat kon je doen?”, vroeg Yle opstandig.
“Rustig maar, ik blijf niet lang als jullie dat niet willen”, suste ik. “Ik heb voor jullie allebei een cadeautje.” Ik gaf hen elk het cadeau dat ik voor hen uitgezocht had. Het waren twee boeken, elk een andere. Ik was er van overtuigd dat ze liever niet dezelfde hadden om te kunnen wisselen.