15. Jazz Mayden

Nadat ik ongeïnteresseerd had toegekeken hoe de jongens gameden hadden ze een of andere film opgezet. Ik zat dicht naast Zayn op de bank, en het voelde vreemd genoeg helemaal niet verstikkend.
De film was een actiefilm, maar ik volgde het verhaal niet helemaal omdat de jongens er de hele tijd doorheen praatten.
Ik negeerde ze en probeerde het verhaal alsnog te volgen.
Een van de personages in het verhaal kreeg een woedeaanval waar zijn vriendin bij was. Toen ze hem probeerde gerust te stellen volgde er een luide klap, en het meisje hield geschrokken haar hand tegen haar vuurrode wang. De man leek te beseffen dat hij te ver was gegaan, en hij snelde naar haar toe.
‘’I’m so sorry, my dear. I didn’t.. I shouldn’t.. I’m sorry. I love you so much.’’
De TV, de jongens en de gehele kamer verdwenen.
’Het eten is klaar pap!’ Zei ik zacht. Het was drie dagen na de dood van mijn moeder. Ze was een natuurlijke dood gestorven. Alleen de reden waarom ze gestorven was, was allesbehalve natuurlijk.
Ze was op weg geweest aar haar vriend. Haar minnaar. De man met wie ze vreemdging van mijn vader. Op de een of andere manier kon ik het haar niet helemaal kwalijk nemen. Mijn vader was altijd weg voor het werk, en als hij ’s avonds thuiskwam greep hij direct naar de fles whisky.
Maar toch, als ze geen affaire had gehad, was ze nooit gestorven. Ze was die avond op weg geweest naar haar geliefde. Toen ze onderweg de macht over haar stuur verloor, was ze tegen een boom aangereden. De klap die de auto maakte was haar fataal geworden.
Mijn vader kwam erachter toen hij de berichten van haar telefoon had nagelezen. Berichten waarom ze er nog niet was en dat hij, haar minnaar, naar haar verlangde zeiden ons genoeg.
‘Ik kom.’ Mompelde mijn vader.
Ik had hem de laatste paar dagen zelden gezien. We rouwden allebei op onze eigen manier. Hij wilde niet dat we ook nog maar één seconde aan haar dachten. Haar moeder, mijn oma, regelde de begrafenis waar ik niet heen zou mogen gaan van mijn vader.
Ik draaide me van het aanrecht om toen ik een zware ademhaling in de deuropening hoorde.
Mijn vader stond met een glas whisky in de keuken en keek me met een vreemde uitdrukking aan.
‘Je lijkt zoveel op haar.’ Zei hij met een dubbele tong.
‘Ga nu maar gewoon zitten.’ Ik realiseerde me te laat dat ik precies hetzelfde zei wat mijn moeder altijd zei.
‘HOE DURF JE! NA ALLES WAT DIE TRUT ONS HEEFT AANGEDAAN!’ Hij vloog op me af en voordat ik het wist lag ik met een bonkend hoofd op de grond.
Mijn vader bleef maar op me inslaan, en verwoed probeerde ik hem tegen te houden.
‘Hoe kon je van me zijn vreemd gaan? VUILE SLET! Ik veracht je!’ Schreeuwde hij.
‘Papa stop! Ik ben het, Jasmine!’
Zijn vuist bleef enkele centimeters voor mijn gezicht in de lucht hangen, en zijn gezicht was plotseling vervuld van afschuw.
‘Het spijt me liefje. Ik.. Ik weet niet wat me bezielde. Kom, dan verzorg ik je. Ik houd van je.’
Helaas was het niet bij die ene keer gebleven. Met vochtige ogen en gebalde vuisten keek ik strak naar de TV zonder iets te zien. Om de zoveel dagen had mijn vader een woede-uitbarsting gehad, en ik was altijd zijn slachtoffer. Ik was het slachtoffer omdat ik op haar leek, omdat ik mezelf was.

Reacties maken me happy en motiveren me(: X