6. So you're that cute girls they were talking about?

SIX

'Geef terug!', gilde Taylor. Robert had zijn zonnebril afgepakt en gooide hem naar Jackson. Ik voelde me geweldig. Het was alsof je voor de eerste keer naar een skatepark ging - daar werd je ook al meteen geaccepteerd.
'Manon, Catch!', riep Jackson. Manon werd echter afgeleid door de doordringende stem van Jackson Rathbone en de zonnebril vloog langs haar hoofd. Ik stak uit reflex mijn hand uit en ving hem op. Gelukkig maar, want anders had het ding de grond geraakt en was het waarschijnlijk kapot geweest.
'Reddende engel, hoe kan ik je bedanken?', vroeg Taylor.
'Kun je dat zelf niet bedenken?', vroeg Manon sarcastisch. Taylor grijnste naar me en pakte de zonnebril aan. Maar Jackson duwde hem naar me toen zodat hij me omhelsde.
'Hé, stelletje kleuters, kunnen we zo weer verder?', vroeg Vince. Met tegenzin en een glorieuze blik op Manon, die door haar haar werd geaaid door Jackson, liet ik Taylor los. Hij haakte zijn zonnebril achter zijn shirt en liep terug naar buiten, waar de zon nu echt op zijn heetst stond.

'Het is hier echt té warm', zei Manon. Ze had haar haar in een knot gedaan en gooide haar hoofd in haar nek. 'Ik weet het, ik weet het. Nog maar een maand', lachte ik.
'Oh, ik houd het hier wel uit hoor'.
'Dat zie ik. Ik ook. Daar heb je Robert Pattinson. Wil je alsjeblieft niet gaan schreeuwen?'. Manon knikte bedachtzaam en hield zich in.
'Hé, jullie zijn van de catering? Dan zijn jullie zeker die leuke vrouwelijke verschijningen waar de rest het over had', zei hij lachend. Hij had een sigaret in zijn hand. Ik vond het een enorme afknapper dat hij rookte, maar hij zag er daarom niet minder goed uit. Zijn huid was wit geschminkt - hij was net een echte vampier.
'Waarschijnlijk', lachte Manon. Kirsten kwam om het muurtje.
'Kom je weer?'.
'Uhu, wacht even'. Hij rommelde wat in zijn schoudertas en toverde een aansteker te voorschijn.
'Ik zie je', zei hij tegen ons. Kirsten glimlachte vriendelijk en liep de hoek weer om.
'Wij zien jou', lachte ik. Manon proeste en Robert draaide zich glimlachend en hoofdschuddend om.

'Moest jij niet het avondeten doen?', vroeg Manon ineens. Ik keek op de klok die aan de tent hing.
'Ik denk het wel. Kom!'. Ik had nog maar een halfuur. Half struikelend liep ik over het gazon. Vince lachte ons snel even uit voordat hij weer gehaast doorliep.
'Moet je kijken', zei ik tegen Manon. Ik doelde op een groepje tieners die allemaal met Robert op de foto wilden.
'En dan te bedenken dat zij geld betalen om hier heen te komen, en wij zijn hier gratis. Zij zien de acteurs maar een minuut, wij een maand en misschien wel langer. Het is zo geweldig. Die baan van je moeder - ik houd van jullie!', gilde Manon. Ze omhelsde me lachend, we renden door.
'Mam, ik ben er al!', riep ik.
'Het hoeft niet meer, Taylor wilde me helpen'. Ze grijnste met een blik van; moet je kijken hoe leuk hij is, schat, echt iets voor jou.
Ik grijnste echter naar Taylor, die in de gigantische pan stond te roeren.
'Het geeft niet hoor, jij mag straks afwassen', lachte hij.
'Hij is zó spontaan', fluisterde Manon in mijn oor, voordat ze in een plastic zak rommelde en er plastic bordjes uit haalde.
'Wij van Montreal zijn op alles voorbereid'.
'Weet je het zeker? Deze crew zijn massavreters, hoor', zei Taylor met een fronsende blik. Ik knikte bedachtzaam en begon Manon te helpen met de tafel.

Om acht uur die avond konden wij weg. Mijn moeder ging gelijk naar het hotel, wij liepen nog even naar de set. Ze filmden nog tot tien uur, vertelde Taylor. Jackson keek nog even onder zijn wimpers door naar Manon. We liepen tot slot ook maar naar onze kamer.
Ik moest sinds vijf uur de hele tijd niezen, echt vreselijk irritant. Maar toegeven aan ziektes wilde ik niet - niet op dit prachtige moment, en waarschijnlijk de mooiste tijd van mijn leven.



reacties!
<3