* Hoofdstuk 7

-Silber’s pov-
Ik draai me om en zie Jonah op me af rennen. Hij wordt tegengehouden door twee vredesbewakers die tussen ons in stonden. Ik zeg ze dat het oké is en ze laten Jonah heel even bij mij. Die kans grijpt hij en hij neemt me in zijn armen, zijn hoofd verscholen in mijn haar. “Het spijt me zo. Het spijt me dat ik dit heb laten gebeuren.” mompelt hij. “Het is goed. Jij kan er niks aan doen. Ga nu maar naar Michaël, hij heeft je nodig.” Ik moet me inhouden om niet te gaan huilen. Jonah laat me los en gaat gekweld weg. Op weg naar Michaël, die met tranen in zijn ogen aan het eind van het looppad staan. “Het is oké. Maak je geen zorgen, alles komt goed, geloof me. Ik hou van je.” gebaar ik naar hem om hem gerust te stellen. “Ik hou ook van jou” gebaart hij terug en dan loop ik naar het podium. Één keer maak ik de fout om naar links te kijken, richting de jongens en jammer genoeg kijk ik recht in de ogen van Declan. Zijn blik verraad al dat hij het mijn verdiende loon vindt dat ik gekozen ben. Snel kijk ik weg en richting het podium waar ik zie dat Peeta mij blijft aankijken. Zijn blik van medeleven geeft mij het gevoel dat ik niet alleen ben en ook bij hem kijk ik snel weg. Ik schaam me nog steeds. Bij het podium aangekomen loop ik het trapje op naar boven. Effie pakt mijn hand en schudt die. Ze geeft me de instructie om de handen van de winnaars van vorig jaar ook te schudden. Dat is dan ook wat ik doe. Als dat gedaan is sta ik vooraan op het podium, links van Effie. “Dan is het nu tijd om de jongenstribuut bekend te maken.” Ze loopt naar de bol met blauwe briefjes. Al snel heeft ze een briefje te pakken. “En dat is…” Effie lijkt haast flauw te vallen van spanning. Op het plein is het weer stil. “Declan Carerra.” Als ik de naam hoor snuif ik. Ik ga niet lachen. Zo gemeen ben ik niet maar het is ook zijn verdiende loon. Ik ben wel benieuwd hoe hij het vindt. Declan is al snel op het podium en hij begint aan hetzelfde ritueel als ik heb gedaan. Na dat gedaan te hebben gaat hij aan de andere kant van Effie staan, die ons zegt dat we elkaars hand moeten schudden. Dat is dan ook wat we met tegenzin doen. Declan laat, zoals gewoonlijk weer van zich horen. “Al klaar om te sterven?” Ik zou graag de grijns op zijn gezicht weg willen slaan maar ik hou me in. Effie neemt het woord weer door te vragen om een applaus voor de tributen van district 12. het blijft alleen doodstil, wat ik niet erg vind. Waarom zou je moeten applaudisseren voor een dodelijk spel waarmee je alleen de mensen van het Capitool mee vermaakt? Effie kan er niet tegen en gaat verder met de bekende tekst. “Happy Hunger Games and may the odds be ever in your favour.” Nog één laatste blik op Jonah en Michaël en ik verdwijn het grote gerechtsgebouw in om waarschijnlijk nooit meer terug te keren.