* Hoofdstuk 6

-Peeta’s pov-
Ik kom het podium oplopen als onze namen omgeroepen worden door Effie Prul. Ze ziet er nog steeds belachelijk uit en hoewel ze zich niet lekker in haar vel voelt omdat ze geen promotie gekregen heeft, ziet ze er ongelooflijk vrolijk uit. Voor haar is het allemaal een feest. Voor ons een kwelling. Ik maak een buiging en ga op één van de lege stoelen zitten. “En dan nu de trekking van de namen.” Ze loopt naar de bol en steekt haar hand erin. Terwijl ze dat doet denk ik aan vanochtend. Dat meisje van de wedstrijd met haar broer. Het voelde niet goed toen ik haar zag. Zij schaamde zich, dat was te zien maar ik had het slechte gevoel dat ze deze middag de klos zou zijn. Daarom dat ik ‘tot ziens’ zei, al hoopte ik dat niet voor haar. Zo realistisch heb ik nooit iemand horen praten. Onbewust spoor ik het vak van de zeventienjarige meisjes af in de hoop haar blik op te vangen. Ik kan haar alleen niet vinden. Misschien komt het toch allemaal goed. Misschien is dat slechte gevoel wel een misleidend gevoel geweest. Effie heeft een roze briefje te pakken. Vanaf dat moment is het doodstil op het plein. Niemand durft te ademen, zelfs ik niet. Wat ik vorig jaar voelde toen ik daar stond, voel ik nu weer. “En de vrouwelijke tribuut voor district twaalf is….” ze kijkt op het blaadje. “Silber DeWitt.” Iedereen haalt opgelucht adem. Ik wacht tot ik beweging zie. Dan zie ik dat meisjes uit het zeventienjarige vak een paadje maken om er iemand door te laten. Als ik zie wie het is, spring ik van mijn stoel. Mijn gevoel had gelijk. Het meisje van vanochtend is de nieuwe tribuut. Ik voel een hand op mijn arm. Katniss probeert me terug op de stoel te zetten en als ik eenmaal zit kijkt ze me verbaast aan. “Ik ken haar.” zeg ik haar. Ze kijkt me meelevend aan en knikt. Ik kijk weer naar Silber. Eindelijk weet ik haar naam. Ze heeft een wit met zwarte jurk aan die me bekend voor komt. Mijn moeder heeft hem vaak in haar handen gehad en mijn vader gesmeekt of ze hem aan mocht. Mijn vader hield vol dat dat niet mocht omdat hij voor de dochter van Camille is, Silber dus, en dat hij het alleen maar in bewaring heeft. Ik grinnik als ik mijn moeder zo smekend zie om een jurk. Ik voel dat Katniss me weer aankijkt maar ik negeer het. Mijn blik blijft bij Silber. Ze ziet er zelfverzekerd uit en loopt standvastig naar het podium. Ik heb bewondering voor haar houding. Ze heeft nog geen drie stappen gezet, of ik hoor haar naam luid geschreeuwd.