|| 3.3 || Less is more.

Joany voelde zich nogal eenzaam en buitengesloten toen alle jongens plus Sabrina zich om de piano verzameld hadden en één voor één lieten zien wat ze konden.
Sabrina klapte elke keer uitbundig wanneer één van haar slachtoffers plaatsnam op de pianokruk en zijn stuk begon te spelen. Na een tijdje was het dan echt zo ver. Nu was Sabrina aan de beurt om piano te spelen. Ze giechelde een beetje nerveus en sloeg zogenaamd verlegen haar ogen neer. ‘Oh nee, jongens, ik kan écht niet zo goed pianospelen als jullie. Je zou me alleen maar uitlachen.’
Braak, braak, braak, schoot er door Joany heen. Ze kon het toneelstukje dat haar zus zo succesvol opvoerde nauwelijks uitstaan.
De anderen jongens geloofden het echter als koek en moedigden haar aan om het toch te proberen. Ze zouden haar écht, écht niet uitlachen.
Joany rolde met haar ogen. Natuurlijk zouden zij Sabrina niet uitlachen, Sabrina kon immers alles, en er was dan ook geen reden te vinden om haar uit te lachen.
Sabrina nam met “tegenzin” plaats op het krukje en schudde haar haren over haar schouders. Ze liet haar vingers snel over de toetsen glijden en haalde diep adem voor ze inzette. Pure, zuivere noten volgden elkaar zonder pauze op. De kamer vulde zich met de muzikaliteit van Sabrina.
Alle ogen waren op haar en dat prachtige geluid dat ze produceerde gericht.
Joany’s borst brandde pijnlijk toen ze zag hoe Sabrina wederom haar zin kreeg, en ze allemaal plat speelde met een simpel pianospel.
Ze was zo goed in manipuleren, ze had altijd iedereen aan haar voeten. Net zoals vandaag. Vandaag liep alles zoals Sabrina gehoopt had.
Aan het einde van deze ontmoeting zou ze weggaan met het vooruitzicht op een volgende ontmoeting of date, aan het einde van deze ontmoeting zou ze weggaan en alles hebben wat ze ooit gewild had.
Joany kon het niet helpen, ze móést haast wel bewondering hebben voor haar zus. Hoe ze daar zo zat op de pianokruk, met kaarsrechte rug en haar mooie, karamelkleurige haren achter haar oren. De diamanten steentjes in haar oren glinsterden.
Op de één of andere manier wist Sabrina het voor elkaar te krijgen om een schattig melodietje op de piano te spelen, een onbenullig gesprek te voeren met Harry en tegelijkertijd de schattige kuiltjes in haar wangen te laten zien.
En hoe hard Joany ook haar best zou doen... Zoiets kon ze niet klaarspelen.
Ze had nog nooit meer gewenst dan nu dat ze wél een muzikaal wonder was, zoals haar zus. Of misschien geen muzikaal wonder, maar dat ze in elk geval iets meer in huis had dan ‘Mieke heeft een lammetje’, een liedje waarin ze af en toe zelfs nog de mist in ging op het einde.
Joany voelde de woede vanbinnen koken en wenste, zoals bijna dagelijks, dat ze Sabrina was. Sabrina was altijd zo mooi wanneer ze boos was. Dan werden haar wangetjes roze en vlamden haar blauwe ogen op. Maar ja, dat ging natuurlijk niet perse om wanneer Sabrina boos was, Sabrina was immers altijd mooi.
Demi klopte haar troostend op haar rug. ‘Ze doet het goed, hè?’
‘Prima,’ mompelde Joany groen van jaloezie. Even nam ze het zichzelf kwalijk dat ze zo sneu en jaloers was, maar toen bedacht ze zich dat het helemaal niet erg was. Het was gewoon onmogelijk om niet jaloers op Sabrina te zijn. Sabrina was alles wat ze ooit zou willen zijn.
Sabrina was alles wat elk meisje wilde zijn. Kijk dan hoe ze daar zat, daar achter die piano, vijf harten te veroveren van wereldberoemde jongens. Er was vast geen enkel meisje ter wereld die zoiets wist klaar te spelen.
De tonen die door de kamer galmden werden steeds zachter en gingen steeds iets langzamer tot ze helemaal ophielden en de kamer voor een paar tellen gevuld was met stilte.
Toen barstten de vijf jongens in gejuich uit en begonnen luid te klappen, Joany en Demi klapten zwakjes mee.
Sabrina sloeg verlegen haar ogen neer en maakte een kleine buiging.
Normaal zou zo’n domme buiging er nogal belachelijk uitzien, en dan vooral op torenhoge hakken en met een strak jurkje aan, maar nu Sabrina het deed was het op de één of andere manier… wel schattig.
Joany wist zeker dat als zij zoiets zou proberen ze om zou vallen of iets anders lomps zou doen. Daarom deed ze zoiets ook maar niet.
Haar zelfvertrouwen werd al genoeg beschadigd door samen te moeten wonen met een heks als Sabrina, ze wilde het zichzelf niet aandoen om alles nog erger te maken en zich een makkelijk doelwit te stellen. Als ze domme dingen ging proberen kon ze net zo goed naakt naar school gaan met een bordje: ‘Lach me alsjeblieft uit en veracht me! Boor me maar lekker de grond in!’
Maar ze was niet zo stom om naakt naar school te gaan, en dus deed ze ook zo min mogelijk domme dingen. En als ze dan al wat doms deed dan zorgde ze ervoor dat er in elk geval niemand in de buurt was om ze te zien.
‘Dat was geweldig,’ bracht Liam uit terwijl ze naar het zitgedeelte liepen.
Harry glimlachte en nam plaats op de bank die iets onder zijn gewicht inzakte.
Sabrina keek besluiteloos om zich heen alsof ze niet zo goed wist of ze wel zomaar naast een van de jongens mocht gaan zitten. Ze wachtte echter gewoon op de hand van Harry die haar naast zich op de bank trok.
De hand kwam binnen enkele seconden.
Joany en Demi zaten samen op de bank met Zayn die breed glimlachte.
‘Jenny, heb je je handtekeningen al aan je zus laten zien?’ klonk plots Harry’s vraag.
Wie was Jenny?
‘Ze heet Joany,’ verbeterde Demi hem geërgerd.
‘Dat dan. Nou?’
Joany schudde haar hoofd. ‘Nee, ze ziet ze wel als we thuis zijn. Toch, Sabrina?’
Sabrina knikte terwijl ze haar hand door haar bruine lokken haalde. ‘Ja, ik zie ze thuis wel, Hazza.’
Wie was Hazza?
Joany kreeg het antwoord op haar vraag al snel toen Harry begon te glimlachen en Sabrina’s hand vastpakte.
‘Oké, dan gaan we nu iets leuks doen.’
Sabrina giechelde meisjesachtig toen ze samen met Harry ( of Hazza, tjonge, wat een belachelijke naam! ) de kamer verliet.
Joany zuchtte diep en opgelucht. Daar was ze ook weer vanaf.
‘Wat zullen wij gaan doen?’ vroeg Zayn terwijl hij iets dichter naar Joany toe schoof. Ze voelde zich de tweede keus, zoals ze eigenlijk altijd zou zijn.
Als ze al niet derde, vierde, vijfde op zesde keus was.
Demi haalde haar schouders op. ‘Zullen we wat eten, of tv-kijken?’
Niall gromde goedkeurend terwijl hij de afstandsbediening tevoorschijn toverde en het enorme beeldscherm aanzette. ‘Louis bestelt pizza!’ riep Niall uit voor hij het zelf zou moeten doen.
Louis kwam zuchtend overeind. Joany stond op om hem te helpen, maar hij gebaarde haar glimlachend dat ze wel mocht blijven zitten. ‘Wat een manieren! Dat zijn we hier niet gewend, hoor,’ grinnikte hij. ‘Ik moet altijd alles bestellen, hè jongens?’
De drie overgebleven jongens mompelden instemmend.
Joany haalde haar schouders op en liet zich weer tegen de rugleuning van de bank zakken. Prima, dan bleef zij lekker zitten, toch?