Ondervraging

Met mijn overladen rugzak aan mijn schouder en de rest van mijn boeken in mijn arm kwam ik uiteindelijk tot stilstand bij de enorme glazen deuren. De enorme deuren stonden voor de uitgang van deze lange en vermoeiende dag. Ik keek van mijn boeken in mijn arm naar de cappuccino in mijn andere hand en vervolgens weer naar de perfecte, uit eikenhout gesneden, deurklink. Ik rolde mijn ogen. Ik was hier nog maar weer één dag en alles zag er totaal anders uit. Gewoon te perfect. Toen ik vanmorgen in de bijeenkomst zaal als eerste te horen kreeg dat er maar een paar nieuwe regels bij kwamen, bleek ik het helemaal verkeerd te hebben. Dit was niks zoals vorige jaar en alles was helemaal veranderd, zelfs het interieur! De profielen bestonden niet meer en de indelingen waren ook heel anders. Omdat ze dat vanmorgen allemaal hadden aangekondigd, kregen we morgen pas te horen in welke nieuwe indelingen we zaten. Dit zorgde er juist voor dat ik alleen nog maar zenuwachtiger werd. Zelfs de beschrijving van de school was anders geworden. “ River academy, de school voor charmante dames en welgestelde heren”, had ik op de nieuwe brochure gelezen. Ik had toen meteen het papier tot een prop gekreukt en in de prullenbak gegooid. Ik kon er niks aan doen dat ik me op dat moment pissig voelde. Wisten mijn ouders dat River academy helemaal ging veranderen? Werkelijk, het hing me nu al de keel uit. Ik hief toen uiteindelijk mijn kin op en was de zaal uit gelopen. Mijn ouders wouden alleen maar het beste voor mij en dat wist ik maar om me nu op zo’n school te plaatsen vond ik wel wat te ver gaan. Maar ik deed dit nu voor hun zodat ze trots op me zouden zijn geweest. Ik glimlachte even bij de zoveelste gedachte aan mijn ouders maar ik wist van binnen dat het altijd moeilijk zou blijven. Ik richtte me weer op de deurklink. Uiteindelijk vond ik mezelf met één elleboog op de deurklink proberend die verdomde deur open te krijgen. Het lukte natuurlijk voor geen meter en mijn cappuccino werd er ook niet bepaald beter op. ‘Hé…, kan ik helpen?’ vroeg een aarzelende stem achter mij en ik keek verbaasd om. Het was de jongen van vanmorgen die Bonnie en ik hadden geobserveerd. Ik glimlachte verlegen en knikte. Hij hield de deur voor me open en eenmaal buiten snoof ik de frisse lucht meteen in. Ik draaide me naar hem toe, ‘Dankje…’. Lekker slim, natuurlijk wist ik zijn naam nog niet. ‘ Daniel ’ , sprak hij glimlachend. ‘En jij bent ‘…….’, toch?’, waarop ik terug glimlachte. We liepen samen de stenen trap af. Ik probeerde maar een gesprek te beginnen maar ik wist niet precies wat ik moest zeggen omdat ik hem eigenlijk helemaal niet kende. ‘Dus…., de regels zijn dit jaar wel heel anders vind je niet?’, probeerde ik. Hij keek me duidelijk verrast aan, kennelijk verwachtte hij dat ik niet iets tegen hem zou gaan zeggen. ‘Nou eigenlijk is dit mijn eerste jaar hier’, zei hij iets wat nerveus. Daarom kwam hij me dus niet bekend voor. ‘Oh, beviel je laatste school je niet?’, waarop hij alleen maar zijn schouders ophaalde. ‘ Het is hier nu allemaal zo veranderd dat iedereen het idee heeft dat ze op een nieuwe school zitten dus maak je maar niet druk’, plaagde ik en hij glimlachte even terwijl hij naar de grond keek. ‘We horen morgen pas waar we ingedeeld worden, zo lang kan ik echt niet wachtten’, mompelde ik en hij knikte instemmend. ‘Worden jullie elk jaar zo ingedeeld?, op mijn vorige school hebben we dat nooit gehad..’, zei Daniel. ‘Ja, het is bij ons op school de gewoonte om dat te doen maar ik heb geen idee op wat voor wijze we worden ingedeeld’, zei ik. ‘Het is een mysterie…’, lachte hij. We liepen over het plein naar de houten tafels die overal tussen de bomen stonden. Mijn blik viel op Esther die aan een van de tafeltjes zat met wat vrienden en ze wenkte me glimlachend toen ze me zag. Een glimlach ontstond op mijn gezicht en ik wou net naar hun toe lopen, maar iets hield me tegen. Ik draaide me naar Daniel toe, ‘zin om bij ons te zitten?’, vroeg ik. Zijn gezichtsuitdrukking zou ik nooit meer vergeten. Haast verbluft, was het dan zo raar voor hem dat ik dit vroeg? In plaat daarvan verscheen er een stralende glimlach op zijn gezicht waardoor ik niet kon ontkennen dat het er wel héél lief uit zag. Ik plofte naast Esther neer en Daniel ging stilletjes naast me zitten en zei even vlug gedag tegen de anderen. ‘En hoe is het gegaan bij de directrice?’, vroeg Esther meteen. ‘Dus jij weet het ook al?’, vroeg ik waarop ze knikte en even snel Bonnie’s naam noemde. Ik zuchtte, ‘ik ben er nog wel goed vanaf gekomen maar Jacob en die Nathan niet, zij moeten nog wel een paar dagen nablijven’. Esther knikte begrijpelijk. ‘Heb je eigenlijk enig idee waarom ze vochten?’, vroeg Daniel na een tijdje. Ik haalde mijn schouders op, ‘ het gesprek bij de directrice maakte het niet echt duidelijker voor mij’. Er viel weer een stilte. ‘Vinden jullie soms dat ik het aan Jacob moet vragen?’, vroeg ik. Alsof ik hun gedachten kon lezen begonnen een paar meiden inclusief Esther hevig te knikken. Daniel leek net als ik niet helemaal overtuigd, zou hij de jongens misschien al langer kennen? Ik was ook niet van plan om naar Jacob toe te gaan en dan met name omdat die Nathan er waarschijnlijk ook was….




Stilletjes liep ik door de verlaten schoolgang langs de schoolkluisjes. Iedereen was al naar huis gegaan en Esther had samen met Caroline me uiteindelijk toch zover gekregen om op hem af te stappen. Zij zelf gingen gewoon naar huis omdat Esther, Caroline beloofd had om te helpen voorbereiden voor het feest. Arme Esther… Daarom had Daniel voorgesteld om met me mee te gaan maar hij moest eerst nog wat boeken ophalen en zou wat later komen. Ik glimlachte bij die gedachte en het kalmeerde me iets meer. Ik liep nerveus naar het lokaal maar toen ik naar binnen keek zag ik helmaal niemand zitten. Geen Jacob en tot mijn geluk ook geen Nathan. Ik liep de school een beetje rond en vroeg wat mensen om me heen maar niemand wist waar ze waren. Net toen ik de moet wou opgeven hoorde ik een meisje iets verlegen achter mij zeggen. Ik draaide me om, ‘sorry wat zei je?’, vroeg ik beleefd. ‘Ik zit bij Jacob met natuurkunde en ik zag Jacob naar buiten rennen richting het woud’, mompelde ze verlegen. Ik glimlachte en bedankte haar en liep meteen richting de deuren. Opeens had ik wel alle haast om met Jacob te praten en zo snel mogelijk wandelde ik langs de paden en nam meteen het eerste pad wat naar het woud liep.





Ik liep en liep totdat mijn voeten pijn deden. Waarom had ik dit ook nog maar weer gedaan? Wat een stom idee eigenlijk, ik was naar Jacob op zoek die natuurlijk spijbelde maar dan in de Middle of Nowhere. Ik keek geritmeerd om me heen. Normaal kende ik elke deel van dit woud maar dit deel kwam me niet bekend voor. Zuchtend liep ik maar door om een pad proberen te vinden dat naar huis liep. Dan moest ik hem morgen maar ondervragen…. Als ik dan nog de moed had tenminste… Opeens verstarde ik en bleef als aan de grond genageld staan. Daar voor me lag Jacob in het gras en op zijn buik zonder shirt. Wat was er gebeurd en sterker nog leefde hij nog wel? Met trillende benen liep ik voorzichtig naar hem toe. Hij lag er echt doods bij, één arm languit naar voren en zijn hoofd in het gras verborgen. Er was geen enkele beweging van hem te ontdekken. Langzaam boog ik me naast hem neer. Ik zweerde nog vaag een geluid te horen. Was hij nou aan het slapen? Voor ik kon zijn wat er gebeurde hoorde ik een mompelend geluid en een harde klap kwam tegen mijn hoofd aan waardoor alles zwart werd.






En wat vinden jullie?