Chapter Twenty-Five.

Willow Anderson.

Geschrokken en tegelijkertijd blij dat hij terug was staarde ik hem aan. En hij staarde mij aan. En ik staarde hem aan. Zonder een woord te zeggen, zonder ook maar een vin te verroeren.
Ik was echt niet van plan om als eerste te gaan praten. Maar hij was dat zo te zien ook niet. Toen ik vond dat het een beetje zinloos begon te worden en ik mijn mond opentrok om iets te zeggen, begon hij opeens te praten.
'Het spijt me van gisteren,' zei hij zachtjes. Ik beet op mijn lip en staarde hem nog steeds aan. Hij keek nu naar de grond, tranen glinsterden in zijn ogen.
Ik stond op, rende zo ongeveer naar hem toe en vloog hem om zijn hals. Daarbij duwde ik hem bijna omver, maar dat maakte me niks uit. Al snel voelde ik zijn armen om me heen.
'Het is al goed,' fluisterde ik terug.

Hoe stom het ook klonk; alles was opgelost. Die ene knuffel, die paar woordjes, en alles was weer goed. Over ''het onderwerp'' werd niet meer gepraat, dat onderwerp werd vermijd, en dat vond ik ook helemaal niet erg.
Een weekje later besloot ik eens een brief naar Oliver te sturen. Ik wist niet waarom, ik had er gewoon zin in, denk ik.
''Lieve Oliver,
Ik had je eigenlijk al eerder willen schrijven, maar nu dacht ik er pas aan. Alles goed?
Ik wilde eigenlijk vragen of ik nog eens langs mocht komen. Met George, als hij daar zin in heeft.
Liefs,
Willow.''
Ik zuchtte, rolde de brief op en deed hem aan het pootje van onze uil. Die vloog overvrolijk de ruit uit en verdween al snel in de nacht. Nu maar wachten op antwoord, dacht ik bij mezelf.