Hoofdstuk 4

"Mama, ik ben thuis. Ik zit op mijn kamer, als je me nodig hebt." Mama knikt eens afwezig en kijkt verder haar favoriete programma. Ik zucht en trek me terug in mijn kamer. Waarom ben ik ook met haar komen wonen? Of beter nog, waarom woon ik hier nog steeds? Misschien wordt het hoogtijd dat ik eens een appartementje ga zoeken. Het is niet dat ik nog iets of iemand heb om naar om te kijken.

Ik neem één van de dikke boeken over psychologie en begin te lezen. Als je geen leven hebt buiten je beroep, dan zit er niets anders op dan boeken te lezen... Misschien moet ik eens een korte samenvatting weergeven van mijn leven:

Ik ben geboren hier in Baltimore en was het dochtertje van twee gelukkige mensen. Ik kan niet klagen over het leven dat ik leidde tot mijn 16 jaar. Ik had alles wat mijn hartje begeerde... Maar toen kwam er die bewuste dag... Mijn moeder had Chris leren kennen. Chris was één van haar collega's. Al zeg ik het zelf, hij is knap en charmant. Je kan echt niets op hem aanmerken. Mama werd verliefd op hem, en ook hij werd verliefd op haar. Mijn moeder liet mijn vader achter en ging een leventje leiden bij Chris. Ik kon en wou mijn vader niet alleen laten, dus besloot ik bij hem te blijven. Maar als je je vader van de ene dag op de andere achteruit ziet gaan, dan is het leven plots niet meer zo rozengeur en manenschijn.

Het is niet dat mijn vader dronk of agressief werd. Hij liet zich gewoon gaan. Die nette, fiere en vooral gelukkige man werd plots een verzuurde, ongelukkige man. Hij had gelukkig collega's die hem probeerde op te beuren, maar dat bleek niets te veranderen.
Ik deed mijn best in het huishouden. Ik maakte het huis proper, maakte eten, deed de was. Ik had nog amper tijd voor mezelf of voor mijn vrienden. Eén voor één lieten ze me vallen.
Alsof dat nog niet erg genoeg was, kwam ik op een dag thuis en zag het levenloze lichaam van mijn vader liggen.

De hulpdiensten kwamen nog, maar het kwaad was al geschied. Mijn vader was gestorven. Hoe? Een overdosis medicijnen met alcohol. Sindsdien is niets meer hetzelfde. Ik voelde me alleen, achtergelaten, boos... Ik had niemand om op te rekenen. Al mijn vrienden hadden me verlaten.

De dood van mijn vader heeft me twee dingen laten inzien.
1) Hoe je het ook draaide of keerde, niemand mocht zich zo alleen en achtergelaten voelen als ik na de dood van iemand dierbaar. Mijn oplossing? Ik stortte me op mijn studies, studeerde af met grote onderscheiding en stortte me vervolgens in mijn werk.
2) Never fall in love. Want ook al denk je de liefde van je leven gevonden hebben, niets is nog een zekerheid en dus ook niet dat die jongen of dat meisje bij jou zal blijven.