#12

      ‘So… What would you like?’ vroeg Alex toen we in de rij stonden.
      ‘Since you seem to know what I like, I’ll let you choose.’ Ik glimlachte naar hem en liet hem toen alleen terwijl ik een tafeltje ging zoeken.
      Vanaf mijn stoel bekeek ik Alex. Hij stond met een geconcentreerde blik naar het menu te kijken. Plots ontspande zijn gezicht en glimlachte hij tegen zichzelf. Ik had het vermoeden dat hij zojuist de keuze had gemaakt. Ik was benieuwd…
      Geïntrigeerd keek ik naar de kleine bewegingen die hij maakte. Zo nu en dan krabde hij aan zijn neus, dan haalde hij een hand door zijn warrige haar en meestal keek hij rond de zaak. Hij was zo… Perfect. Voor mij in ieder geval. Vroeger had ik vaak en veel rondgekeken om te zien of er jongens waren die iets voor mij waren. Bij elke jongen stelde ik mezelf de vragen ‘is hij leuk genoeg?’, ‘zou hij lief zijn?’, ‘zou hij mij überhaupt wel zien zitten?’. Ik maakte mezelf er echt gek mee. Vooral omdat ik wist dat als ik een jongen leuk genoeg zou vinden, hij toch nooit hetzelfde over mij zou denken.
      Alex was echt de eerste jongen op wie ik halsoverkop verliefd was. Er was één andere jongen geweest die ik ooit echt zag zitten. Misschien had ik verliefd op hem kunnen worden, maar voordat het zover kwam, moest hij van VWO naar HAVO. Hij veranderde toen zo erg dat ‘ie verre van leuk werd en daarna sprak ik hem ook bijna nooit meer. Niet dat mijn gevoelens ook maar wat hadden uitgemaakt, want hij zag mij niet zitten op die manier.
      Maar Alex… Wanneer ik naar hem keek zag ik een wereld vol mogelijkheden en vooral vol liefde. Elke keer als hij naar me glimlachte wilde ik mijn armen om hem heen slaan en de zijne om mij voelen. Wanneer ik me verdrietig voelde zou ik mijn hoofd op zijn schouder willen laten rusten zodat hij me kon troosten en in zijn armen sluiten.
      Met een zucht liet ik mijn kin op mijn handpalm rusten. Het was zinloos om zo te denken: uiteindelijk zou ik alleen maar teleurgesteld worden omdat ik stiekem toch op iets had gehoopt wat niet zou gebeuren.
      Ik werd uit mijn gedachten gehaald doordat iemand met z’n hand voor mijn gezicht zwaaide. Ik keek op en zag dat Alex met een geamuseerde blik naar me keek. Voor me op het tafeltje stonden twee medium bekers.
      ‘Lost in the world of thoughts?’ vroeg hij terwijl hij ging zitten.
      ‘I suppose so… I didn’t even notice you finishing in the queue.’
      ‘So what were you thinking about?’
      Voor een moment wilde ik zeggen waar ik werkelijk aan had gedacht, maar toen veranderde ik van gedachten en ging ik voor een veiligere optie. ‘What you were gonna get me.’ Ik glimlachte.
      Alex keek me met een blik aan die ik niet helemaal kon ontcijferen. Het leek alsof hij me niet geloofde. Hoe dan ook, hij vroeg er niet verder naar en zei: ‘You’ll just have to taste and see!’
      Zonder het dekseltje eraf te halen om te kijken wat er in mijn beker zat, nam ik een slok. De warme smaak van koffie gemengd met iets zoetigs ontdooide mijn ledematen een beetje. Ik voelde hoe mijn mondhoeken omhoog trokken: hij had besteld waar ik zin in had, een Caramel Espresso Macchiato! ‘You indeed know me quite well!’
      ‘I knew it!’ Hij gooide triomfantelijk zijn vuist in de lucht.
      Enkele minuten lang zeiden we niks en genoten we van de warme drank. Na enige tijd schraapte ik mijn keel. ‘So you’re going to your parents’ on Wednesday, right?’
      ‘That’s right.’
      ‘How long are you going?’
      ‘Two weeks. I’m really excited to see everyone again! And to breath the fresh air that is carried across the loch…’ Hij sloot zijn ogen en voor een seconde leek het alsof hij alweer thuis was en de lucht die hij zojuist had beschreven, inademde.
      ‘You know, I still can’t believe you practically live next to Loch Ness! I still have to visit it one day…’