(002)

Ik voelde hoe Sarah langzaam heen en weer bewoog met de kam, mijn haar was erg glad en ik wist dat het moest glansen in het ochtend licht. Nog steeds zat ik met dat gevoel in mijn maag, het gevoel alsof alles inderdaad een droom was, een stomme illusie. Ineens schudde ik mijn hoofd, 'Nee nee... Sarah, alsjeblieft het is goed. Je je ehm... hoeft mijn haar toch niet te kammen, niet nu' Sarah keek me verschrikt aan. Dit was niets voor mij, ik reageerde nooit op deze manier en liet alles vaak over me heen komen. Alsof ik een pop was die je kon aan kleden en waar je de haren van kon doen. 'Ga alle drie maar weg, ik red me wel' ik keek ze aan met een vast beraden gezicht, maar de blikken die ik terug kreeg waren heel anders, ze keken me met een bezorgde blik aan. 'Weet u het zeker Young Lady?' zei Sarah toen ze de kam weer op mijn kaptafel neer legde. 'Ik wil het graag doen hoor, maakt u zich om mij maar geen zorgen' opnieuw schudde ik mijn hoofd wild heen en weer. Nee... nee nee nee, ik wilde me voor één keer niet zo voelen. Ik was er klaar mee. Plotseling zo ineens was alles duidelijk geworden, recht voor mijn ogen, in mijn hoofd waren de puzzel stukjes netjes op z'n plaats gevallen en ik snapte het. Ik dacht dan misschien wel dat Anna, Rose en Sarah mijn enige vriendinnen waren... maar dat was zo verkeerd gedacht, ze waren slechts mijn bedienden... ze hoorden aardig te doen. En dit alles, mijn macht, mijn rijkdom mijn stand. Het was niets dat ik zelf voor elkaar had gekregen, ik had er helemaal niets voor hoefen doen. Ik keek naar de deur die net voor mijn neus was dicht gedaan en voelde toen de tranen die over mijn gezicht heen liepen. Het was slechts half tien, maar het voelde alsof er al vele uren waren verstreken. Ik voelde me zo gevangen... als een vogel in een kooi. Uiteindelijk kwam ik weer bij zinnen en ik besloot mijn tranen af te vegen en even een wandeling te maken rondom Autumn Fall. 'Young Lady... is alles goed?' Ik had geprobeerd ongezien uit het huis te sluipen maar natuurlijk had Anna mij gezien. Ik knikte snel en probeerde te glimlachen 'Ja. Ja ik voel me stúkken beter' loog ik en ik probeerde mijn stem zo vast mogelijk te laten klinken. 'Ik ga even van de zon genieten' zei ik en wees naar buiten. Ik hoorde Anna lachen 'Maar natuurlijk, wanneer u terug komt is het eten klaar... pannenkoeken, omdat u die zo lekker vind' ze was zo'n engel. Alle drie en ze deden alles voor me om mij maar te zien lachen. 'Dankjewel, Anna' ik keek haar nog een keer snel aan en sloot toen de grote voor deur achter me. Buiten zag alles er prachtig uit, de grote voortuin was prachtig, we hadden twee grote perken met lage heggen eromheen met in het midden tussen de perken een grote fontein. Ik volgde het pad dat om het huis zat, vervolgens kwam ik langs de grote tuin met alle soorten bloemen die je je maar voor kon stellen. Daar in de zij-tuin was het dat ik hem voor het eerst zag. Zijn zwarte haren die net ietsjes langer was dan hoe de meeste mannen het droegen, zijn gespierde lichaam in een oud versleten T-shirt en die doordringende blik, ik kon meteen zien dat hij helder blauwe ogen had. Ik was als versteend blijven staan en keek hem met grote ogen aan. Wie was hij?