Opdracht 1-I just love to...eat

"Hé, dikzak, hoeveel weeg jij eigenlijk? Als ik dit zo zie denk ik rond de 100 nee?"gilde iemand, ik wist niet wie, en ik wou het ook niet weten.Ik kromp ineen en liep snel door."Ooh, is dikkertje nu bang?"lachte iemand anders.Mijn hoof tolde door alle opmerkingen. Konden ze me nooit met rust laten? Waarom was ik altijd het slachtoffer? Ok, ik was dan wel niet de dunste, maar was dat echt een reden om me te pesten?Om gewoon mijn leven te verknoeien, me pijn te doen, overal waar het kon?Ik begon te rennen, probeerde het gegil,het gelach rond me te negeren.Opeens zag ik een voet voor me, maar ik zag hem te laat.Ik struikelde, en pijn schoot door mijn elleboog.Een groep kinderen kwam rond me staan, en iedereen lachte."Ik hoop wel dat je nog zult kunnen opstaan, met dat gewicht van je!"grijnsde iemand. Tranen prikten in mijn ogen, maar ik wou niets laten merken, ik kon het, ik kon het.De bel ging, en langzaam liep iedereen naar binnen.Ik bleef alleen achter, en liet de tranen stromen.


Ik lag in mijn bed, en de honger knaagde in mijn onderbuik.Mijn buik rommelde.Ik had zo een honger...Maar ik moest volhouden, uiteindelijk zou ik dun en mooi worden, en iedereen zou naar me opkijken, ik moest gewoon genoeg afvallen.Ik zou vannacht vast dromen van heerlijke chocolade repen, snoepjes die rond dwarrelden...Ik kwijlde al bijna.Ik schrok van mijn gedachten.Was ik dan zo slap? Ik woog 53 kilo!Zo veel!En kon ik niet eens een dag zonder eten?"Een dag, dat is hartstikke veel!Wil je jezelf uithongeren of zo?"zeurde een stemmetje in mijn hoofd.Ik probeerde het stemmetje weg te krijgen, maar het lukte niet.Alsof ik in trance was ging ik naar beneden, en ik rukte de deur van de koelkast open.Ik zag een pudding staan.Eén hapje, beloofde ik mezelf.Maar eenmaal begonnen kon ik niet meer stoppen.Ik at tot ik misselijk werd, en daarna leek er maar één mogelijkheid om hier vanaf te komen.Mijn vinger in mijn keel stoppen.


Ik stond op de weegschaal.42 kilo!Ik was vandaag 2 kilo kwijtgeraakt, maar ik woog nog steeds te veel.Ik keek in de spiegel.Wat een dik wijf was ik toch.Maar ik was de laatste tijd zo moe.Ik probeerde mijn dieet voor mijn ouders te verstoppen, maar de diepe wallen onder mijn ogen vielen ze op."Waarom ben je de laatste tijd zo moe?Je ziet er zo bleekjes uit!"en "Moet je niet wat meer eten?"waren dingen die ik vaak te horen kreeg. Ik liep mijn slaapkamer binnen en sloot de deur. Ik pakte een paar boeken uit mijn tas.Met moesite tilde ik ze op. Wat waren ze zwaar...Ik zat voor mijn wiskunde sommen, maar ik kon me niet concentreren. IK had het gevoel dat ik elk moment kon flauwvallen.Ik voelde me misselijk, zo misselijk...En opeens werd alles zwart.



Met moeite slikte ik het eten door dat me toegediend werd door een van de verpleegsters. Het liefst had ik alles uitgekost, maar ik moest het doen,ik moest dit voedsel opeten, het zou me beter maken. Ik wou niet eeuwig in de gaten worden gehouden door mijn familie, door verpleegsters, en niet door het eigen stemmetje in mijn hoofd, dat me nog steeds lastigviel.Ik zou weer beter worden! Ik hoopte zo dat ik binnenkort naar huis kon.Een traan rolde over mijn wang.Waarom was ik zo ongelooflijk dom geweest?Mijn moeder streelde over mijn wang en keek me met een glimlach aan.Een traan rolde ook over haar wang."Ik ben zo bang geweest, Amber.Ik voelde me zo verschrikelijk!Al die tijd dat jij in coma lag, ik was zo bang dat je dood zou gaan!Ik hou zoveel van je!"Ze snikte nu harder, en veegde de tranen uit haar gezicht. Ze snotterde zacht."Het was verschrikelijk, een dochter die zichzelf als skelet wil gaan zien en dat ook nog gepest word..."Rustig maar mam, samen kunnen we het, ik ben er zeker van.Ik hou teveel van jou om je ooit kwijt te raken."