The Boyfriend

De vierde keer dat het misverstand was het misschien toch wel een beetje zijn eigen schuld, dat moest hij eerlijk toegeven. Misschien ook wel helemaal, al was het toch ook gedeeltelijk aan die onbekende man te wijten, die hem gewoon had uitgedaagd. Soort van. Hoewel het eigenlijk ook al niet meer echt een misverstand genoemd kon worden.
      Dit keer was het ook totaal niet meer irritant, al begon de avond wel erg vervelend voor Percy. Het was in de zomervakantie nadat hij klaar was met school, op de dag dat Oliver zijn eerste training als reservelid van Puddlemere had volbracht. Oliver had Percy meegenomen naar het soort bar dat hij in zijn eentje nooit zou opzoeken - al was dat misschien niet een kenmerk dat een goed beeld gaf van wat voor kroeg het was, aangezien Percy eigenlijk überhaupt nooit uitging. Er waren een paar stoelen en tafels en er was een vrij grote ruimte opengelaten voor mensen die wilden dansen, waar ook goed gebruik van werd gemaakt. Het was niet echt een ruige tent, hoewel het dansen in Percy’s ogen toch zeer ongepast was. Al zou dat uiteraard ook kunnen komen doordat hij jaloers was.
      Zodra die gedachte in zijn niet meer geheel sobere hoofd opkwam, liet hij bijna zijn firewhiskey vallen. Hij wierp een weer een voorzichtige blik op Oliver en de onbekende man die hem ten dans had gevraagd, alsof hij verwachtte dat iedereen hem nu aan zou staren omdat ze hadden gehoord wat hij net had gedacht. Er lette natuurlijk niemand op hem, maar toch werd hij rood.
      Helaas kon hij de gedachte nu niet meer aan de kant drukken, want hij had beseft hoe waar het was. Hij was inderdaad jaloers, want hij wilde Oliver voor zichzelf. Hij moest opnieuw moeite doen om zijn glas vast te houden, want hij dacht nu ook te begrijpen waar alle verkeerde indrukken die mensen hadden gevormd vandaan kwamen.
      Maar wat dan nu? Moest hij naar Oliver toegaan en hem vertellen wat hij voelde? Waarschijnlijk wel. Maar moest hij dat dan nu doen, nu meteen, of kon hij beter wachten? Wat als de onbekende man en Oliver goed met elkaar konden opschieten en hij te laat zou zijn? Hij rilde bij die gedachte.
      Hij twijfelde nog steeds of hij moest gaan of niet toen Olivers onbekende danspartner de knoop voor hem doorhakte. De man - wat een lef had hij, ongehoord - boog zich voorover en fluisterde iets in Olivers oor, waarop Oliver naar hem grijnsde. Percy’s gezonde verstand verliet hem voor het eerst in jaren eventjes en hij stormde naar de dansvloer, recht op het koppel af.
      “Excuseert u mij,” zei hij, uit gewoonte uiterst beleefd, zelfs al was het misschien niet zo netjes om de man met zijn hand aan de kant te schuiven.
      “Hé, wat denk je wel niet dat je doet?”
      “Dat zou ik ook wel willen weten,” voegde Oliver eraan toe, al was hij eerder verrast dan kwaad.
      Percy deed zijn uiterste best om zo intimiderend en autoritair mogelijk over te komen terwijl hij de onbekende - en eigenlijk nogal grote en gespierde - man aansprak. Ergens in zijn achterhoofd besefte hij nog wel dat het feitelijk een leugen was, maar hij hoopte daar binnenkort verandering in te brengen, en dit leek de beste manier om het derde wiel weg te krijgen. “Hij is mijn vriendje,” zei hij.
      “Wat?” vroegen Oliver en de onbekende man tegelijk, beide met verbijsterde uitdrukkingen op hun gezicht.“Niet dat ik er iets op tegen zou hebben, trouwens,” voegde Oliver eraan toe.
      De man keek van de een naar de ander en sloeg geërgerd zij ogen ten hemel. “Waarom krijg ik altijd de kerels die al in een relatie zitten?”
      Percy klopte hem nogal ongemakkelijk op zijn schouder, omdat hij het gevoel had dat hij iets moest doen. “Je zult ook nog wel een keer iemand vinden. Bovendien was wat je zei dit keer helemaal niet waar - hij was niet mijn vriendje.”
      “Ben ik dat nu wel, dan?” wilde Oliver weten.
      Percy deed zijn best om onverschillig zijn schouders op te halen, maar het zag er waarschijnlijk net zo nerveus uit als hij zich voelde. “Als jij dat wilt…”
      Dit keer was Olivers grijns op hem gericht, en dat beviel Percy veel beter. “Alleen als jij dat ook wilt.”
      De man, die nog steeds naast hen stond, bekeek hen met een mengeling tussen verwarring en irritatie. “Als een vriendje je zo traag maakt, hoef ik er geen. Is het zo langzamerhand niet tijd voor een kus?”
      Percy was gewoonlijk niet echt iemand die graag advies van willekeurige vreemdelingen opvolgde, maar dit keer deed hij het met plezier.