The Parents

Hoewel die tweede keer zeer ernstig was, werd het toch weer overtroffen door wat er volgde. De derde keer was misschien nog wel het meest schokkend van allemaal, vooral omdat Percy had verwacht dat juist zijn ouders wel beter zouden weten. Het gebeurde tijdens de zomervakantie tussen het zesde en het zevende jaar, toen Oliver een aantal dagen bij de Weasleys zou komen logeren.
      Percy was iemand die het liefst alles in woorden uitdrukte, maar wat dat betrof was Oliver zo ongeveer zijn tegenovergestelde. Wanneer Percy iemand beleefd zou feliciteren, zou Oliver hem enthousiast de hand schudden; wanneer Percy zou proberen een vriend te troosten met opbeurende uitspraken, zou Oliver iemand in een woordloze omhelzing trekken; wanneer Percy zijn best zou doen om zijn liefde via een gedicht te openbaren, zou Oliver een meisje gewoon kussen. Aangezien Percy en Oliver echter al sinds hun eerste jaar beste vrienden waren, was Percy er inmiddels wel aan gewend dat Oliver zich op een andere manier uitdrukte.
      Hij protesteerde dan ook al lang niet meer als Oliver een vriendschappelijke arm over zijn schouders sloeg, of als Oliver zijn hoofd op zijn schouders liet zakken als ze naast elkaar op de bank zaten. Oliver was nou eenmaal een erg aanhankelijk persoon, en Percy had daar niets op tegen. Hij moest zelfs toegeven dat het soms wel prettig was. Hij vond het dan ook totaal niet verrassend of vervelend dat Oliver hem meteen in een omhelzing trok zodra hij bij de Burrow aankwam.
      Misschien was dat wel al waar het fout ging, al was Percy zich daar op dat moment nog niet helemaal van bewust. Pas toen de schemering inviel op de eerste dag van Olivers bezoek aan de Burrow en de jongens besloten dat ze maar eens moesten gaan slapen, liep het mis. Molly hield ze tegen voordat ze de woonkamer uit konden lopen, waar ze toverschaak hadden zitten spelen. “Wacht even! Oliver heeft nog helemaal geen plek om te slapen.”
      “Hoe bedoelt u, moeder?” vroeg Percy, een beetje verward. “Ik weet waar ik het extra matras kan vinden. Dat kunnen we toch gewoon op mijn kamer leggen?” Toegegeven, er was niet meer veel loopruimte over in Percy’s kleine kamer wanneer er twee mensen sliepen, maar als hij wat stapels boeken aan de kant schoof zou het wel moeten passen.
      Molly fronste en zette haar handen in haar zij. “Nee nee, dat zal niet gaan. Hij zal op Bills kamer moeten slapen, nu die er toch niet is. Ik dacht dat je dat wel zou begrijpen, Percy.”
      Percy deed altijd zijn uiterste best om zo intelligent mogelijk over te komen en zich zo goed mogelijk te gedragen, maar dit keer had hij werkelijk geen idee wat hij verkeerd deed. “Maar waarom dan niet?”
      Zijn vader mengde zich nu ook in het gesprek. “Kom, Percy, ik weet dat jullie al bijna volwassen zijn en dat jullie op Hogwarts ook een kamer delen, maar Charlies vriendin mocht ook niet in zijn kamer slapen hier thuis. Daar zijn jullie toch nog wel wat te jong voor.”
      De kleur die Percy aannam was waarlijk indrukwekkend. Hij had het met gemak op kunnen nemen tegen een tomaat. “Jullie zitten er helemaal naast. Het is niet zo tussen Oliver en mij. Hij is niet mijn vriendje!”
      Molly knipperde verrast. “Niet? Maar -”
      “Het is al goed, mevrouw Weasley,” gooide Oliver ertussen. “Ik zal op Bills kamer slapen als u dat liever hebt.”
      Daarmee waren Percy’s ouders tevreden, en Oliver scheen er ook geen problemen mee te hebben. Percy deed die nacht echter geen oog dicht, want hij vroeg zich vertwijfeld af hoe vaak hij nog zou moeten zeggen dat er niets gaande was tussen hem en Oliver totdat mensen hem eindelijk zouden geloven. En waarom, waarom trok iedereen toch die verkeerde conclusie?