The Girlfriend

De tweede keer was nog veel pijnlijker, voor Percy tenminste. Het was tijdens zijn zesde jaar op Hogwarts, in de bibliotheek nog wel. Normaal was dat zijn veilige plek, maar dat bepaalde moment zou hij zich altijd blijven herinneren als een van de meest beangstigende dingen die hem op Hogwarts ooit overkwamen - die Acceptable voor Potions die hij in zijn derde jaar kreeg meegeteld.
      Die memorabele middag had hij Oliver voor het eerst sinds drie weken zo ver gekregen om voor het eten al iets aan zijn huiswerk te doen, in plaats van voor de zoveelste keer oefenrondjes te gaan draaien over het Quidditchveld. Het weer zou Percy daarbij geholpen kunnen hebben, aangezien het zo hard regende dat het bijna niet verrassend zou zijn geweest als er een visje langs het raam was gezwommen, maar misschien lag het ook wel aan de talrijke keren dat hij Oliver had herinnerd aan de imminente eindejaarstoetsen. Volgens Oliver was dit misschien wel “onophoudelijk gezeur”, maar volgens Percy was het hard nodig, want als hij zijn vriend niet opvorderde iets te doen was de kans groot dat Oliver zich enkel en alleen op zijn sport concentreerde en zijn academische prestaties totaal buiten beschouwing liet, wat die niet ten goede zou komen.
      Zodra Percy en Oliver echter de bibliotheek binnenstapten, de één vol enthousiasme en trots en de ander met hangende schouders en een duidelijk verlangende blik door het raam op de stromende regen, merkte Percy op dat Penelope aan een van de tafeltjes zat. De laatste keer dat hij haar had gezien, was hun gesprek geëindigd in een ruzie omdat ze dacht dat hij haar te weinig aandacht schonk. Hij had gezegd dat het niet zijn schuld was, en dat hij nou eenmaal veel tijd moest besteden aan zijn studie. Zijn mening was niet veranderd, maar hij dacht dat het misschien toch een goed idee zou zijn om zich te verontschuldigen. Ze was tenslotte wel zijn vriendin en hij had liever geen ruzie met haar.
      “Oliver, zoek jij alvast een plek? Ik moet even met iemand praten.” Zonder op een antwoord van Oliver te wachten liep Percy naar Penelope en schraapte zijn keel om haar aandacht te trekken. “Hallo Penny.”
      Ze keek op en schonk hem een glimlach zodra ze zag dat hij het was. Dat was een goed teken, maar toch had Percy op de een of andere manier het gevoel dat er iets niet klopte. Haar glimlach leek minder opgewekt dan anders, haast verdrietig. Dat baarde Percy zorgen. Hij zou nooit beweren dat hij veel verstand had wat sociale omgangsvormen betrof of dat hij mensen goed kon lezen, maar hij wist wel dat een glimlach vrolijk hoorde te zijn. “Hallo Percy.”
      “Ik wilde me verontschuldigen voor laatst.”
      Ze schudde haar hoofd, waarbij haar blonde krullenbos wild heen en weer bewoog. “Het geeft niet, Percy. Je kunt er niets aan doen.”
      Percy was opgelucht dat ze hem zo gemakkelijk scheen te vergeven, maar toch knaagde er iets aan hem. “Weet je het zeker?”
      “Natuurlijk.” Penelopes lip trilde en het leek alsof ze ieder moment in tranen kon uitbarsten. Percy keek haar geschrokken aan en klopte onhandig op haar rug in de hoop haar gerust te stellen.
      “Wat is er aan de hand?”
      Plotseling schoof Penelope haar spullen onhandig in haar tas en sprong op. Er stonden tranen in haar ogen. “Het spijt me. Het is niet jouw schuld, maar ik dacht dat -” Haar stem sloeg over. “Ik vond je echt leuk, Percy. Ik wens Oliver en jou veel geluk.”
      Percy staarde haar met open mond na terwijl ze met grote stappen en met haar mouw tegen haar ogen gedrukt half rennend de bibliotheek verliet. “Hij is niet mijn vriendje!” wist hij haar nog achterna te roepen, maar het was al veel te laat en ze hoorde het waarschijnlijk toch niet. Hij dacht er even over na om achter haar aan te gaan, maar misschien zou ze dan wel echt beginnen te huilen. Hij zou haar vanaf nu waarschijnlijk beter kunnen ontwijken.
      Met grote ogen keek Percy de zaal rond, en hij zag Oliver aan een tafeltje zitten. Oliver keek op van het perkament waar hij waarschijnlijk figuurtjes op had getekend, glimlachte en zwaaide naar hem. Percy ging bij hem zitten en deed zijn best om te doen alsof er niets was gebeurd, maar hij lette wel op dat hij niet te veel naar Oliver glimlachte of hem aanraakte. Stel dat nog meer mensen de verkeerde indruk zouden krijgen.