I can't believe I got your number

POV Ally.
Terwijl ik in me bed lag te draaien kon ik maar aan twee dingen denken, aan Lars en aan Ibrahim. Hoe kon ik nu al twijfelen na de twee dagen dat ik hem zag. Terwijl Lanischa naast me kwam zitten knipte ze het licht aan."Waar denk je aan?"Vroeg ze terwijl ze rustig in me bed kroop."Niks."zei ik kortaf terwijl ik me omdraaide. "Is het Ibrahim?" vroeg ze. "Nee ik hou van Lars en daar maak je geen verschil in."Zei ik nog korter af, ik had hier geen zin in."ik heb gelijk dus gooi het eruit."Zei ze. Ik keek haar aan maar begon toen toch te twijfelen om het haar te vertellen."Je mist Lars enorm en durft geen contact te zoeken.?"Merkte ze meteen op."Ik ben gewoon bang dat hij boos op me is, boos omdat ik hem alleen laat terwijl hij me nodig heeft."zei ik "Je moet je niet elke keer verantwoord voelen voor Lars hoor, hij is oud en wijs genoeg en kan voor zichzelf zorgen en dat moet jij leren beseffen."Zei ze.Even keek ik haar aan maar al snel had ik mijn woordje klaar. "Hoe Lars en ik afscheid namen voelde niet goed, we hoorde anders afscheid te nemen, het gevoel dat ik altijd voor hem had was er niet."Zei ik terwijl ik een traan van me wang afveegde. "En toen je tegen Ibrahim aanliep?"Vroeg ze. Even viel er een stilte, die vraag had ik niet verwacht maar die vraag deed me wel denken, ook al had ik geen antwoord op de vraag werd de stilte meteen verbroken, de klok sloeg tien uur sochtends en dus besloot ik me maar is aan te kleden."Dat je deze vraag negeert betekend genoeg he."Zei ze terwijl ze achter me aan liep. "Nietes."Zei ik koppig en trok me zomerjurkje aan. Ook al wist ik dat Lanischa het goed bedoelde had ik even geen zin in haar en dus besloot ik de stad in te gaan. Ik trok me zomerjurkje aan pakte me handtas in en verliet het appartement. Terwijl ik me zonnebril opdeed en de trap afliep hoopte ik stiekem misschien toch dat ik Ibrahim tegen zou komen in de stad. Ik voelde me zo raar sinds ik die keer tegen Ibrahim was opgelopen, het gevoel dat ik toen bij Lars had dat gevoel kwam bij Ibrahim maar ik kon dit Lars niet aan doen en dus besloot ik Ibrahim te vergeten ik bedoel een voetballer denkt toch alleen maar aan zichzelf en zo'n vriend wilde ik niet. Terwijl ik richting de stad liep wist ik dat ik langs het stadion van FC Barcelona moest en dus besloot ik er maar met een grote boog om heen te lopen, in de verte was er al een grote groep mensen te zien en stond er een grote bus voor het stadion. Ik zuchtte diep, dit was dus een grote kans dat ik Ibrahim tegen zou komen wat ik dus niet wou,tenminste dat dacht ik maar me hart zei heel wat anders. Ik wurmde me tussen de menigte en zag dat de spelers uit de bus kwamen ving ik meteen de glimlach op van Ibrahim die lachend naar de mensen zwaaide. Plots raakte onze ogen in contact en rende Ibrahim meteen het publiek in richting mij. Ik schrok me dood, dit ging je toch niet menen he."Hey"zei die terwijl die knipoogde."euh Hey."Zei ik beetje onhandig. "Dus jij woont hier in de buurt, toevallig eerst lopen we tegen elkaar aan op het vliegveld en nu komen we elkaar hier tegen alsof het voorbestemd is" Zei hij. Het enigste wat ik kon doen is een beetje lachen "Luister je lijkt me een toffe meid dus hier heb je me nummer, als je een keer een drankje wilt komen doen na de training bel me."Zei hij lachend en duwde zijn nummer in me hand en daarna liep hij richting het stadion. Terwijl me hart tekeer ging duurde het niet lang voordat er duizenden gillende meisjes om me heen stonden "O my god zij heeft het nummer van Ibrahim Afellay." hoorde ik allemaal om me heen. Ik besloot snel tussen de menigte weg te rennen en besloot om naar huis te gaan, weg uit de drukte en snel me laptop te pakken om contact te zoeken met Lars en me zus, want zij was de enige die me op een ander idee kon brengen en me een goed advies te kunnen geven want hoe ik me nu voelde was niet goed. Ik kon niet vreemd gaan met Ibrahim ik moest er zijn voor Lars.