[Chapter 03] Letter for Rose Dessing.

Sterren fonkelen helder aan de hemel. Het gras zorgt voor een zekere warmte en comfortabelheid.
'Look at the stars and how they shine for you', zingt Zac zachtjes. Mijn mondhoeken krullen omhoog bij het horen van het stukje Coldplay.
'Denk je dat ik ooit nog wat zal horen van de afzender?' vraag ik zachtjes wanneer hij klaar is met zingen.
'Geen idee', antwoord hij afwezig.
Ik draai mijn hoofd een kwartslag opzij en kijk naar Zac. Zijn donker bruine ogen zijn aandachtig opzoek naar een bepaald sterrenbeeld. Zachtjes bijt hij op zijn lip, een tikje die hij al van jongs af aan heeft, wanneer hij geconcentreerd bezig is.
'Oh daar', roept hij na een tijdje enthousiast uit. Zijn wijsvinger schiet de lucht in en wijst een groepje sterren aan. 'Stier.'
Ik glimlach en verplaats mezelf iets opzij, zodat ik met mijn hoofd tegen zijn schouder kan leunen.
'Was het echt liefde op het eerste gezicht?' fluister ik zacht.
Hij speelt met mijn vingers en antwoord met een vastberaden 'ja'.
'Hoe voelt dat dan?' vraag ik, als een klein kind door, opzoek naar de antwoorden op de vele vragen.
'Ik kan het niet omschrijven. Als je die persoon in de ogen kijkt, weet je dat gewoon gelijk', fluistert hij op vaderlijke toon terug.
Ik draai mijn hoofd weer richting de sterren en geniet van de stilte van de nacht..


Het groene gras kietelt onder mijn voeten, de zon brandt op mijn huid en de gekleurde bloemen maken het plaatje compleet. Ik loop verder en bij elke stap verdwijnt een deel van mijn kleding en komt er een nieuw deel bij. Bij de laatste stap voor de afgrond sta ik in mijn zwarte jurkje. Achter mij het mooiste landschap dat ik ooit heb gezien. Vlak voor mij een donkere afgrond zonder einde.
Aan de overkant is het donker, mistig. Een donker gestalte probeert door de drukkende mist heen te komen, maar blijft vastzitten.
'You are beautiful', dreunt er door mijn gedachte.
Ik wil naar de jongen toe, maar durf de afgrond niet in.
De jongen wil naar mij toe, en gaat de afgrond in.
'Liefde moet van twee kanten komen', galmt er door de afgrond, terwijl hij steeds verder valt, verdwijnend in de duisternis.

Bezweet word ik wakker. 'What the fuck', breng ik uit. Ik kijk om mij heen en zie dat ik op de bank met een boek in slaap ben gevallen. Ik pak mijn boek op en lees vluchtig een paar regels.
"Liefde moet van twee kanten komen, wil het gaan werken. Het is alsof je aan de afgrond staat met een brug voor je. Durf je de brug over te steken voor hem? Of blijf je liever alleen?"
Ik leg mijn boek weg en rek mezelf uit. Ik loop richting de wc als ik een brief op de mat zie liggen. 'Rose Dessign' staat er in sierlijke letters op geschreven. Geeuwend pak ik de brief op en scheur de envelop stuk. Mijn adem stokt bij het zien van het handschrift. Diep vanbinnen had ik gehoopt op contact, maar ik had die hoop aan de kant geschoven. Samen met de gedachte dat áls ik nog iets zou horen, het pas over een paar dagen of zelfs weken zal zijn.
Ik sta nu al met een brief in mijn handen, en dat terwijl ik gister nog maar het cadeau heb gekregen!


"Dear Rose,

I hope that you're happy with your dress and not angry because I bought it for you. Yeah, I heard that you didn't want to accept the money from your friend, sorry for that.
I just heard you say that you felt beautiful for the first time and that just broke my heart actually made me surprised. You should always feel beautiful, because you are.
I don't quite know why I'm writing this letter, maybe I hope that you right back...

X -L."