02. - Niall Horan

Nog een schop volgt, en nog een, en nog een. Helemaal doorweekt sta ik in het water, mijn drie pestkoppen voor me. Ja, 'mijn' pestkoppen. Ze pesten me al sinds ze me voor het eerst zagen, zo'n 3 jaar geleden. Het begon eerst alleen met opmerkingen, maar al snel ging dat over in slaan en schoppen. Het zijn nog net geen persoonlijke stalkers.
Met moeite probeer ik de tranen binnen te houden, ik ga niet huilen, niet hier, voor hen. Na nog een klap kan ik er niet meer tegen.
"Let me go!" voor ik er erg in heb zijn die woorden al uit mijn mond ontsnapt. Ze lachen even, en de langste, James, duwt me kopje onder. Ik kom proestend weer boven en hoor Jack en Jeff lachen. Ze geven me nog een paar rake klappen, maar worden opgeschrikt door een schelle fluit. Ik kijk in de richting van het geluid, en zie een mooi meisje met blonde haren op ons af rennen. Meteen beginnen ze te lachen, alsof ze bang zijn voor een meisje. Ik richt mijn blik op het water, de tranen die opkomen hoeven ze niet te zien.
"Come out of the water and leave that boy alone!" hoor ik een meisjesstem roepen. Mijn stalkers trekken zich er echter niks van aan en besluiten nu Niall-bal te doen. Ik word een tijdje rondgeduwd tussen de jongens, tot iemand me bij de jongens weg trekt. Ze zegt me dat ik het water uit moet gaan en zonder enige aarzeling knik ik. Snel ren ik het water uit, en wacht op het strand, terwijl het meisje de drie J's streng toespreekt. Na enige aarzeling gaan ze toch weg, ze pakken hun spullen en verlaten het strand. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik het meisje weer mijn kant uit zie lopen. Zodra ik zeker weet dat ze me kan horen, bedank ik haar.
"Thank you." Ze kijkt even verschrikt op, waarschijnlijk omdat ik haar uit haar gedachten haalde. Ze glimlacht even lief naar me.
"No problem, it's part of my job," zegt ze dan en haalt nonchalant haar schouders op. Een ietwat ongemakkelijke stilte valt, en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Denk, Niall, denk!
"Well... I should go back to my post." Ze kijkt me even twijfelend aan, en wil zich al omdraaien, als ik me plots bedenk dat ik haar naam nog niet weet.
"Wait! I don't know your name..." mompel ik een beetje verlegen.
"My name's Daphne. Daphne Brown." Ze steekt haar hand uit. Ik pak hem vast en schudt hem.
"Niall Horan." Ze glimlacht even en ze begint te lopen. Ik ga naast haar lopen en ze kijkt me vragend aan.
"I'm just walking with you, I don't have anything else I can do." Ik haal mijn schouders even op en steek mijn handen in mijn zakken. Ze lacht even en knikt dan.
"Allright then! Let's go!" Vrolijk haakt ze haar arm door de mijne en loopt met een flinke vaart naar haar post. Ik lach erom, maar ik laat me gewoon door haar meesleuren. Dit meisje heeft me nu al betoverd met haar stralende lach, blonde haren en blauwe ogen.