|| 3.2 || Less is more.

‘Dus… Waar wil je hem?’
Nu ze hier alleen in de kamer stond met die gretige jongen, die ze maar slechts redelijk aantrekkelijk vond, leek haar idee heel wat minder goed dan daarbinnen, toen haar zus haar vol woede aangekeken had.
‘Uh… doe maar, uh…’ Joany deed haar uiterste best om een plek op haar lichaam te bedenken waarvan ze bereid was hem te laten zien en laten beschrijven en aanraken door die Zayn en een plek die Sabrina zou doen koken van woede aan jaloezie.
Dat was precies wat die grote, arrogante zus van d’r verdiende.
‘Zet hem maar op mijn schouderblad,’ besloot Joany.
Zayn grijnsde en trok de dop van de stift. ‘Oké dan. Shirtje uit.’
Joany kon wel door de grond zakken van schaamte toen ze langzaam haar shirtje uittrok en alles onthulde aan die jongen die ze nu voor de eerste keer ontmoette.
Hij glimlachte tevreden. ‘Leuke bh.’
Joany’s ogen werden groot en ze moest een paar keer diep ademhalen om de drang om keihard gillend weg te rennen van deze vieze pedofiel te onderdrukken. ‘Dank je.’
Zayn sloeg zijn arm om Joany’s onderbuik en trok haar met haar rug naar hem toe. Alle alarmbellen in Joany’s hoofd gingen af en ze wenste vurig dat hij haar snel los zou laten en dat ze snel dit krappe, afgesloten kamertje kon verlaten.
‘Oké, hier gaan we.’ De stift kietelde op haar huid en ze giechelde zachtjes toen Zayn er in razend tempo zijn handtekening opzette.
Zodra ze klaar was griste Joany haar shirtje van de grond en liet hem over haar hoofd glijden, maar Zayn hield haar tegen. ‘Hij moet nog drogen, en er moeten er nog meer bij. Zal ik de volgende gaan halen?’
Joany piepte iets dat op ‘ja’ moest lijken, en hield in haar achterhoofd dat ze haar zus nog nooit zo dwars had kunnen zitten als nu.
Zayn glimlachte haar nog een keer breed toe, en het deed Joany denken aan Sabrina, ook al wilde ze dat helemaal niet. Maar de lichtjes die in zijn ogen schitterden, en het stralende wit dat tussen zijn dunne lippen door kwam zetten, het deed haar gewoon denken aan de perfecte lach. En de perfecte lach deed haar gewoon denken aan Sabrina.
‘Het was gezellig,’ klonk zijn warme stem voor hij Joany een knipoog toezond en het kamertje verliet.
Joany bleef alleen en halfnaakt achter, maar dat was niet voor lang.
De jongen met het blonde haar kwam naar binnen en zodra hij Joany zag slaakte hij een gil.
Joany keek geschrokken om zich heen. ‘Is er iets?’ vroeg ze stotterend.
De jongen schudde zijn hoofd en bloosde een beetje. ‘Nee, sorry, maar ik ben gewoon niet zo gewend aan naaktheid.’

Na een tijdje had Joany alle jongens gehad, behalve Harry, maar op hem zat ze ook niet echt te wachten.
‘Nou, dankjewel,’ glimlachte ze naar Louis terwijl ze aanstalten maakte om haar shirt weer aan te trekken.
‘Niet doen! Je moet Harry nog.’
‘Ach.’ Joany maakte een wegwerpgebaar, maar werd in werkelijkheid heel erg nerveus. Hoe ging ze zich hier nu uit redden? Ze had geen zin om hier te moeten staan met domme, arrogante eikel die zo hoteldebotel van haar zus was. Dat joch, die Harry, die mocht lekker door de stront zakken. ‘Hij is toch veel te druk met mijn zus. Laat ze toch lekker.
Louis schudde zijn hoofd en klopte Joany op haar schouder. ‘Oh nee, je zult zijn handtekening krijgen ook! Ik ga hem nu meteen voor je halen.’
Hij was al verdwenen voor het felle, protesterende ‘nee!’ Joany’s mond uit gekomen was.
Naar schatting zo’n drie minuten later stond de jongen met de wilde krullen voor haar in het krappe kamertje. Zijn hele houding vertelde haar dat hij veel liever nog daar was, bij haar zus die hij zoveel leuker en interessanter vond dan haar. Maar ja, Sabrina was natuurlijk ook veel interessanter en leuker.
Natuurlijk. Sabrina was overal goed in. Behalve in aardig zijn.
Joany’s hart klopte fel en kwaad in haar borst toen zijn groene ogen haar verveeld aankeken. Joany staarde woedend terug, tot ze zich herinnerde dat ze nog steeds shirtloos was.
Ze kreeg even de neiging haar handen voor haar borsten te slaan zodat hij ze niet zou zien, maar het leek er niet echt op dat die jongen geïnteresseerd was in haar borsten.
Sabrina’s borsten waren een ander verhaal, die wilde hij waarschijnlijk wél dolgraag zien.
Joany kauwde op haar wang toen de ogen van Harry haar vluchtig en onbeschaamd opnamen. De minachting in zijn ogen vertelden haar wat hij van haar vond.
Joany was altijd al goed geweest in het raden van de gedachten van andere mensen. En nu zag en voelde ze het ook zo overduidelijk, net alsof het op zijn voorhoofd geschreven stond. ‘Vieze, blonde slet. Ja, dat dacht ik al, dat zij zich zomaar voor iedereen uit zou kleden. Moet ik hier mijn handtekening opzetten?!’
Harry’s stem klonk spottend toen hij vroeg: ‘En waar wil je die handtekening?’ Net alsof hij verwachtte dat ze zou zeggen dat ze graag wilde dat hij haar billen signeerde!
Joany balde haar handen tot vuisten en probeerde zich tot orde te roepen. Wauw, deze jongen was inderdaad perfect voor Sabrina. Ze vond hem al net zo vervelend en onuitstaanbaar. ‘Zet hem maar op mijn arm.’
Hij gaapte haar aan. ‘Waarom is je shirtje dan uit?’ hoorde ze hem in gedachte zeggen. Maar in werkelijkheid zei hij helemaal niks en het enige geluid in de kamer was dat van het verontwaardigde gesnuif van Joany en de dop die Harry van de stift af rukte.
Joany stak haar arm uit en Harry krabbelde er zijn handtekening op zonder haar verder aan te hoeven raken. ‘Alsjeblieft,’ zei hij voor hij zich weer omdraaide en de kamer uit liep. ‘Vergeet je shirtje niet.’
Joany’s handen trilden van woede toen ze haar T-shirt van de grond opraapte en snel over haar hoofd liet glijden. Toen ze weer naar buiten kwam voegde ze zich bij Demi, die haar grijnzend aankeek. ‘Dat deed je goed. Sabrina ontplofte haast van frustratie en woede!’

Dat was het dan voor Nederland.
God, wat ben ik verdrietig ):
Maar ja, niks aan te doen geloof ik.
Anyways, kudo to cheer me up?