[Chapter 01] Not even for once.

Een paar slanke vingers sluiten zich om mijn pols heen en trekken me mee. Mijn ogen knijpen zich automatisch samen als we vanuit de zon in een donkere ruimte belanden. Voor een paar seconde ben ik blind, maar dan komen de vertrouwde contraste van kledingrekken en pashokjes tevoorschijn. Een zucht rolt over mijn lippen als ik het merk op verschillende plekken zie staan.
'Je weet dat ik me dit niet kan veroorloven, Man', mompel ik zachtjes tegen haar.
'Je wilde toch altijd al eens in een dure winkel kijken? Iets duurs passen?' reageert Mandy koppig.
Ik wil net zo koppig als haar reageren als mijn oog op iets valt. Een zacht zwarte stof trekt mijn aandacht. Aan de contour te zien is het een jurkje, verstopt tussen de andere vele jurkjes. Ik loop langzaam richting het jurkje en laat uiteindelijk mijn hand over de stof glijden. Het is zacht zijde. De stof heeft een lichte glans, nu het licht er zo op schijnt.
Ik pak het hangertje en haal de jurk uit het rek. Mijn adem stokt bij het aanzicht. Door heel mijn lichaam kruipt een gevoel van enthousiasme, van pure geluk. Een this-is-it gevoel.
Het jurkje komt zo te zien tot halverwege mijn bovenbenen en heeft een zacht roze strik op de achterkant. Een typisch model dat alleen bepaalde meisjes passen en dat van die bepaalde meisjes, er maar één meisje is waar het jurkje ook werkelijk bij past.
Ik voel het, nu ik het jurkje zo in mijn handen heb, dit is speciaal voor mij gemaakt. Ik ben dat ene meisje.
'Ga passen', is het enige wat Mandy in mijn oor sist.

Ik duw het gordijn aan de kant en loop naar de grote spiegel. Ondertussen voel ik dat iedereen in de zaak zich naar mij omdraait. Dat alle ogen op mij gericht gaan staan.
Ik durf bijna mijn spiegelbeeld niet aan te kijken, maar als ik allemaal positief geroezemoes hoor, kijk ik toch voorzichtig de spiegel in. Een paar groenbruine ogen kijken me bang aan. Mijn lange bruine haar met slag, past perfect bij het jurkje. Ik voel hoe mijn mond een stukje naar beneden zakt, terwijl ik verbaasd de spiegel in kijk.
'You look beautiful', fluistert Mandy vanaf een van de wachtstoelen naast me.
'I feel beautiful', fluister ik onzet terug, wanneer ik er zachtjes achteraan mompel, 'for the first time.'
'Zou ik een foto mogen maken?' vraagt een verkoopsters naast me. Ik kijk haar niet begrijpend aan.
'De ontwerper wilde een foto van hét meisje dat de jurk past.'
Ik voel hoe het bloed naar mijn wangen stijgt bij die woorden.
Ik laat haar een paar foto's van mij maken en kleed me daarna weer met tegenzin om.
Ik blijf nog even in het pashokje staan en kijk met een onzekere blik naar mijn spiegelbeeld. Wat nu? Ik kreeg de schrik van mijn leven toen ik de prijs zag. Dat een jurkje van 775,- voor sommige een prikje is, is voor mij een paar maanden werken.
'Rose, ben je al klaar?'
Ik bijt even op mijn lip en ga daarna naar Mandy toe. Ik hou de jurk in mijn handen en voel de blik van meerdere mensen op mij gericht staan.
'I can't afford this', mompel ik zachtjes tegen haar.
Ze kijkt even naar de prijs. 'Ik betaal wel.' Ik schud gelijk mijn hoofd. Elke keer als ik het jurkje aan doe, voel ik me dan schuldig.

'Mevrouw, kunt u even meekomen?' vraagt de verkoopster naast me. Ik loop verbaasd achter haar aan richting de kassa.
'Kunt u dit formulier even invullen, dan kan ik de foto's naar u opsturen', zegt ze, terwijl ze een formulier naar me toeschuift.
Ik laat het jurkje naast het ingevulde formulier op de toonbank liggen en loop dan snel, met een rood hoofd, de winkel uit.