Whoops...

We lopen door.
Ineens krijg ik een vreemd voorgevoel, in mijn gedachten hoor ik iemand zeggen: ''Die voorste heeft ons door, wat als we een andere manier nemen?''
Ik word er behoorlijk zenuwachtig van en kijk achter me.
Daar lopen Eva en Anika nog gewoon.
Ineens houdt Eva op met lopen.
''Ik heb nog steeds dorst'' zegt ze.
''Maar je hebt daarnet nog gedronken'' zeg ik niet-begrijpend.
''Dat heb ik niet,'' zegt Eva, ''we raakten aan de praat met dat kleintje en tja, daar is het niet meer van gekomen...''
''Goed dan'' zeg ik, en we stoppen bij een overspoeld stuk bos.
Anika zit te spelen in het water en ik denk aan mijn visioen.
Een andere manier, wat zouden ze daarmee bedoelen?
Zuchtend ga ik op een overhangende boomstronk zitten.
Die voorste, dat zou ik kunnen zijn.
Daar ging ik dan maar voor.
Wie had ik door?
Oh ja, misschien de vallen.
Een andere manier...
Andere vallen?
Nee, dat deden ze al.
Wacht eens!
Ineens krijg ik een briljante ingeving.
Natuurlijk!
Een ander element!
Eerst waren ze met bladeren bedekt, dus nu misschien met... water!
Haastig kijk ik naar Eva en Anika.
Eva zit nog gewoon te drinken en Anika te spelen.
Dan zakt Eva plots in elkaar.
Ik en Anika rennen naar haar toe.
Ik onderzoek haar aandachtig, en al snel zie ik een klein verdovingspijltje.
Dan zakt Anika ook in elkaar, ook zei heeft een pijltje in haar been.
Verschrikt kijk ik rondom me.
Ergens moet toch iets zitten schieten.
Ik voel me zwak, en krijg een vervelend voorgevoel.
Toen kwam het: een klein maar akelig prikje in mijn onderarm.
Ik draai mijn arm om en zie een klein pijltje zitten.
Het laatste wat ik zie is een hoofd boven me dat zegt: ''Ja, ze raakt buiten westen''
Dan wordt alles zwart.