#11

      Vroeg die avond vertrokken Emily en Garrett. Zodra ze de deur achter zich in het slot lieten vallen, begon mijn hart sneller te slaan. Het zou niet lang duren of Alex zou terugkomen van de bibliotheek. Dan zou ik alleen met Alex zijn.
      Ik probeerde mezelf normaal adem te laten halen: het was idioot om half hysterisch te zijn bij de gedachte alleen. Ik liep richting de keuken en ging op zoek naar iets te eten. Tragisch genoeg was de koelkast zo goed als leeg: op een pak melk dat over de datum was, een pak yoghurt en een slipper (hoe was die in hemelsnaam daar terecht gekomen?) lag er niks. Het pak melk haalde ik uit de koelkast en gooide ik gelijk in de prullenbak.
      Na de koelkast zette ik mijn zoektocht voort door alle kastjes te doorspitten. Ook niks. Ten minste: ik zag niks eetbaars in mijn kastje staan. Het kon vast geen kwaad om ook die van Emily, Garrett en Alex te onderzoeken, toch? Die van Louis en Mary hoefde ik niet te inspecteren, aangezien ik wist dat zij nooit veel in hun kastjes achterlieten (blijkbaar waren ze bang dat hun andere huisgenootjes, op momenten zoals deze, ook in hun kastjes voedsel zouden gaan zoeken. Ik snap niet waar ze dat idee vandaan hebben…).
      Helaas waren de kastjes van Garrett en Emily net zo leeg als die van mij. Ik opende die van Alex toen ik opeens iemand zijn keel hoorde schrapen. Geschokt draaide ik me om.
      ‘Bad conscience?’ grinnikte Alex.
      ‘Well… uhm… I don’t think searching for food can be seen as a crime,’ opperde ik ter verdediging.
      ‘Hmmm…’ Hij leek na te denken. ‘Alright, seems legit. Can’t say I wouldn’t have done the same in your position.’
      Ik voel mijn mondhoeken omhoog kruipen.
      ‘So… Found anything good?’
      ‘Sadly, no. So now I’ll have to spend the rest of my days starving because you didn’t stuff your cupboard full with food, but with mugs and pots and such. Thanks a lot.’
      ‘Sooorry,’ zei hij met geveinsde spijt. ‘I could make it up to you?’
      ‘And how exactly were you planning on doing that?’ vroeg ik sceptisch.
      ‘Well… I could either take you out for supper or we could get takeout or we could go to the shop, buy food and then I’ll cook. Your pick.’
      ‘Uhm… Well… Since we’ve been living together for one and a half year and I’ve never experienced you cooking, I think I’ll go with that option.’
      ‘So, let’s go to the shop then!’ Alex deed de jas die hij net over een stoel had gehangen weer aan en wachtte op me bij de deur. Nadat hij mij m’n jas had aangegeven en me voor had laten gaan, deed hij deze op slot en liepen we door de nauwe gang naar de hal. Daar groetten we de conciërge en vervolgden we onze weg naar buiten.
      Zodra de deur achter ons dichtviel werden we omringd door een ijzige kou. Ik voelde mijn lichaam hierop reageren door te gaan rillen. Het was veel kouder dan toen ik vanmiddag met Emily de stad in was geweest. Ik had er al spijt van dat ik Vans had aangetrokken en niet mijn lelijke, maar o zo fijne en warme Uggs.
      Zo snel als we konden liepen we naar the Student Union. The Student Union was een groot gebouw waarin onder andere de bibliotheek, verschillende clubs en enkele winkeltjes gevestigd waren. Er zat zelfs een Starbucks! Hmmm… wat ik zou geven voor een Caramel Espresso Macchiato…
      ‘Wanna grab a drink to warm up before we find food?’ vroeg Alex alsof hij mijn gedachten kon lezen.
      ‘Yes, please! It’s like you read my mind!’
      ‘Well, I have been living with you for over a year, so I should be able to remember some things you like.’
      ‘I don’t think that’s an actual rule? My parents have been married for 20 years and they still buy each other the wrong things!’