|| 3.1 || Less is more.

Het concert verliep nogal neutraal. Sabrina keek de jongens smachtend aan, en wrong om de zoveel seconden in haar handjes.
Ze zou één van hen krijgen. Dat moest en zou gebeuren. Sabrina had geen twijfels dat het niet zou lukken. Ze kreeg toch altijd wat ze wilde, dus waarom zou het dit keer anders zijn?
Ongeveer elk meisje in de zaal op Sabrina, Demi, mevrouw Latrisse en Joany waren non-stop aan het krijsen van opwinding en om aandacht. Als de jongens nu toch maar één keer naar ze zouden kijken…
Joany vond het zielig, Sabrina vond het kinderachtig en triest. Zoiets deed je toch niet? En dan vooral niet wanneer de jongens toch nooit voor je zouden vallen!

Het gedreun in Joany’s hoofd bleef doorgaan, zelfs toen de muziek al gestopt was en de jongens het podium verlaten hadden.
De zaal stroomde langzaam leeg en het ene huilende meisje na het andere ging met de staart tussen de benen weer naar huis.
Dat was waarom Sabrina ook zo opviel tussen al die miezerige, jankende figuurtjes. Sabrina stond fier en trots overeind, met een klein, geforceerd Mona Lisa-lachje op haar gezicht.
Joany stond achter haar met Demi naast zich. Zij vielen een stuk minder op, aangezien ze maar gewoon doorsnee meisjes waren.
Oké, ze huilden misschien niet en ze leken ook niet vervuld met blijdschap, teleurstelling of afbrokkelende hoop, maar ze waren niet opvallend.
Niemand keek naar ze om, maar dat kwam misschien omdat Sabrina voor hen liep en ieders aandacht afpakte.
Joany deerde het niks. Ze was eraan gewend en bovendien was ze er helemaal niet zo dol op als iedereen naar haar staarde. Fijn dat die stomme, geobsedeerde fans alleen maar oog voor zus hadden vond ze het ook niet. Maar als ze moest kiezen, dan had ze liever dat ze naar Sabrina keken dan naar haarzelf.
Meneer en mevrouw Latrisse gaven Sabrina allebei een kus en wensten haar veel plezier en geluk toe voor ze, begeleid door een tweetal bewakers, uit het zicht verdwenen.
Sabrina kuchte en draaide zich toen naar Joany en Demi om. ‘Oké, goed, om te beginnen,’ zei Sabrina hooghartig, ‘ben ik de oudste, en dus de baas. Dat betekent dus dat jullie naar me luisteren.’
Joany moest giechelen toen ze zag hoe Demi overdreven met haar ogen rolde en haar kiezen op elkaar klemde om niet te gapen.
Sabrina keek verstoord op. ‘Wat is er zo grappig?’
Joany vervloekte dat stomme gegiechel van zich. Kon ze nooit eens gewoon netjes haar mond dichthouden? ‘Ik zag iets grappigs,’ verontschuldigde Joany zich beschaamd. ‘Het spijt me.’
Sabrina rolde met haar ogen terwijl ze begon te lopen.
Joany en Demi gingen haar gehaast achterna. ‘Waar gaan we heen?’ vroeg Demi brutaal.
Sabrina zuchtte. ‘Wat denk je zelf?’ In Joany’s gedachten hoorde ze Sabrina er ‘dom wicht’ achteraan krijsen. Dat zou ze gezegd hebben als ze het tegen mij had, flitste het door Joany’s gedachten.
‘We gaan nu naar die band, toch?’ hielp Joany haar vriendin.
Sabrina zuchtte opnieuw. ‘Nogal wiedes.’

Binnen een paar minuten kwamen de drie mooie meisjes aan bij hun bestemming. Het was een witte deur waar groot ‘One Direction’ op stond.
Sabrina haalde diep adem toen de bewaker ons toestemming gaf om naar binnen te gaan en opende toen, zonder enige blijk van zenuwen, de deur.
Elk ander meisje dat net zo’n gestoorde fan als Joany’s zus was, zou nu lopen kwijlen, gillen, huilen, flauwvallen, een spastische aanval of een hartaanval krijgen, of allemaal tegelijk. Maar aangezien Sabrina Sabrina was, deed ze dat niet. Ze deed namelijk nooit dingen die anderen beschouwden als walgelijk of imperfect, of dingen die iets buiten de normale, neutrale reactie vielen.
Dus in plaats van kwijlen sperden Sabrina’s ogen iets verder open, zo’n klein beetje dat het nauwelijks zichtbaar was, en richtte ze haar blik vervolgens op haar nagels, die felroze gelakt waren en prachtig glansden.
Joany schrok op door de elleboog van Sabrina die gemeen in haar zij porde. ‘Zit mijn make-up nog oké?’ vroeg Sabrina zacht terwijl ze zo charmant en verleidelijk als ze kon haar haren over haar schouder zwiepte.
In Joany’s ogen was het alleen maar nep. Joany stak zwakjes haar duim op naar haar zus, die dat opvatte als bevestiging dat ze er perfect uitzag, wat natuurlijk ook zo was.
Sabrina glimlachte zo breed dat het bijna eng was, bíjna, maar net niet helemaal. Sabrina liep met kleine, beheerste pasjes naar de vijf jongens toe die haar een beetje verveeld bekeken.
Ze wikkelde een lok van haar haren om haar wijsvinger en liet de schattige kuiltjes in haar wangen zien. ‘Pardon, maar mijn zusje is een enorme fan van jullie. Ze durfde het niet te vragen, maar ze zou graag een handtekening willen. Toch Joany?’
Naast Joany barstte Demi luid in lachen uit. ‘Stop,’ siste Joany haar geërgerd toe, maar Demi kon zich niet meer inhouden.
Joany kookte van woede. Hoezo moest zij altijd het slachtoffer van Sabrina’s plannetjes zijn?! Sabrina wenkte haar met haar lange, slanke wijsvinger waar een prachtige ring om glinsterde.
Zo snel als ze kon liep Joany naar haar zus toe.
De vijf jongens bekeken haar glimlachend. ‘Dus jij bent fan?’
‘Jep, ik ben dus kennelijk de enorme fan, toch Sabrina?’
Sabrina knikte met een brede grijns, terwijl ze met haar lange wimpers mysterieuze schaduwen over haar wangen liet strijken. Ze leek haast te roepen: ‘Kijk naar mij, ik ben de grote, aantrekkelijke zus van dit arme, nutteloze, geobsedeerde scharminkel!’ En of de jongens keken! Ze keken hun ogen uit.
Dat vond Joany nog het ergste van alles, dat Sabrina’s trucje ook echt werkte! De jongens leken als een blok voor haar te vallen, en Sabrina flirtte erop los. Al snel had ze haar aandacht gevestigd op de jongen met groene ogen en donkere krullen, die vond ze schijnbaar het leukste.
Joany werd, zoals altijd wanneer haar zus in het spel was, snel vergeten en verder over het hoofd gezien. Ze was immers maar normaal. Haar zus daarentegen, die was wel spectaculair, en daar hadden ze dan ook volop aandacht voor.
Joany wierp een donkere blik op haar zus’ rug, die overigens even perfect was als haar voorkant.
De jongen met het blonde haar glimlachte naar Joany en begon een gesprek. ‘Hey, hoe heette je ook al weer?’
Het grappigste was dat Joany, de enorme fan dus, niet eens hun namen wist. ‘Joany,’ zei ze, de grimmigheid was nog steeds niet helemaal uit haar stem verdwenen.
Niall toverde een stift tevoorschijn. ‘En… Waar zou je die handtekening willen?’
Het idee dat zich in Joany’s hoofd opspeelde, deed haar breed grijnzen. Misschien kon Joany niet winnen van haar zus, ze kon Sabrina’s daden wel enigszins wreken.
‘Uh, zou je ze op mijn lichaam kunnen schrijven?’ Nu leek ze iedereen zijn aandacht te hebben, inclusief die van Sabrina. Alleen de jongen met krullen keek haar nog steeds niet aan, en leek meer geïnteresseerd te zijn in de achterkant van Sabrina, oftewel haar billen.
‘Natuurlijk,’ zei de jongen met de grote, donkere kuif en hij duwde Sabrina ruw opzij. ‘Zeg maar waar je hem hebben wilt.’ Ook hij griste een stift uit één van zijn zakken.
‘Jongens, jongens, dat is echt niet nodig,’ kwam Sabrina er gehaast tussen. ‘Ik heb het album van je meegenomen, Joany. Ik dacht wel dat je die zou vergeten.’
Joany schudde haar hoofd, en haar blonde haren draaiden vrolijk mee. ‘Nee hoor, is niet nodig. Deze lieve jongens willen best mijn lichaam signeren, toch?’
Ze knikten alle vier, behalve de jongen met krullen die haar blijkbaar niet belangrijk genoeg vond, maar dat deerde Joany niks. Die arrogante rotzak mocht lekker verstrikt raken in Sabrina’s tentakels.
Reken er maar op dat dat haar niks uitmaakte. Joany zou de laatste zijn om hem te helpen, besloot ze plechtig toen ze zag hoe zijn ogen haar één keer vluchtig opnamen en ze toen terug naar Sabrina liet glijden. Dat uitzicht vond hij blijkbaar toch wat leuker. Ach, hij kon haar wat.
‘Kom maar mee.’ Joany werd bij haar arm gepakt en de jongen met de kuif nam haar mee naar een zijkamer. ‘Zayn!’ hoorde Joany haar zus hopeloos roepen.
Demi was nog steeds niet gestopt met lachen en stak nu haar beide duimen de lucht in.
Zayn ging de kamer binnen en vlak voor hij de deur sloot en op slot draaide, wierp Joany nog een gemene, wraakzuchtige grijns naar haar zus die kokend van woede achterbleef in de kamer ernaast.

T.V. T.V. T.V. T.V. <33333333
Wieeeeep, we staan erin!
En sorry guys, maar elke jongen valt voor Sabrina, en zo ook de vijf van One Direction.