003. Bullied

Ik was ondertussen alweer drie maanden verder en had Daniël zijn ongeluk nogsteeds niet verwerkt. Momenteel dacht ik aan niets anders dan hem en het ongeluk, Chris probeerde me op te vrolijken met leuke uitjes en verassingen maar dat werkte niet, ik werd er alleen maar chagrijniger van. s' Avonds niet aan tafel komen bij het eten, na schooltijd me eigen opsluiten in mijn kamer, depressief en moe rond slenteren, allemaal nogsteeds hetzelfde als de dag dat Riley belde. Iedere avond huilde ik mezelf in slaap en werd weer huilend wakker de dag erna, niks verbeterd in die drie maanden.

Met tegenzin slenterde ik de school in, weer een half uur te vroeg voor de les. Waarom moest ik altijd zo verschrikkelijk vroeg vertrekken?, gelukkig zat de docent al in het lokaal en kon ik alvast plaats nemen aan een van de banken. Zoals gewoonlijk zat ik achterin een hoekje verscholen zodat ik het overzicht had over de klas en niet teveel op zou vallen.
"Lynn, de docenten merken dat je er niet echt bij bent de laatste maanden, wat is er mis?", de docent kwam aan de bank naast me zitten en keek bezorgd naar me. "Ik kan niks zeggen mevrouw" zei ik zacht. "We maken ons echt zorgen Lynn, als je het niet verteld zullen we je ouders moeten bellen", "Mijn vriend heeft zelfmoord gepleegd, kunt u nu weer aan uw bureau gaan zitten en doen alsof er niks is gebeurt?" Kon ik zachtjes uitbrengen en ik kreeg weer tranen in mijn ogen.
Ze keek op een geschrokken maar bezorgde manier naar me, haar mond ging open om wat te zeggen maar de bel ging. Ze stond op en liep terug naar haar bureau en ging daar weer zitten, wachtend totdat iedereen op zijn plek zat en begon toen aan de les.

Eindelijk ging de pauzebel, ik liep naar de aula toe en ging alleen aan een tafeltje zitten met mijn hoofd in mijn handen. De laatste paar weken moest opeens iedereen raar tegen me doen. Er kwam een groepje kinderen lachend voorbij "Emo!, Gothic!, Met je verkeerde been uit je doodskist gestapt?!" lachten ze naar me. Ik trok me er niks van aan en staarde met betraande ogen naar de tafel. Wanneer zou ik eindelijk over Daniël heen zijn?, wanneer zou deze Hell ophouden?