31. Ilma

Ilma

15 Juli 2009

Dag in en uit was het verschrikkelijk.
De dagen duren lang als je niet eens weet of hij nog wel of niet leeft.
Ik betwijfel ook of ik het nog ooit te weten zal komen.
Een maand lang was het stil. De enige die dicht bij mij mocht komen is Vita en Ben, waar ik sinds een paar dagen veel mee praat.
Met een plof laat ik mij zakken op de bank.
Een mevrouw komt binnen en zegt "Ilma kan je even meekomen?"
Ik knik en ik loop achter aan.
"Ilma, We hebben slecht nieuws voor je."
Verschrikt kijk ik op.
"Wat."
"Danney is overleden."
Tranen rollen over mijn wangen. "Nee dat kan niet."
"Wil je hem zien?" Ik knik en samen met de mevrouw rij ik naar Danney toe.

Snikkend loop ik naar hem toe. Hij ligt er zo stil en vredig.
Voor mijn jonge leeftijd weet ik precies wat er allemaal aan de hand is. Mijn dromen zullen nooit uitkomen.
Met mijn lippen buig ik mij voorover om zachtjes zijn lippen te kussen.
Hij is koud. Hij ligt er zo vredig. Daar zit ik dan te denken over van alles.
Eenmaal weer terug in de kliniek val ik de armen van Vita en Katie en Jo.
Zij zijn mijn leven ook al moet dat zonder Danney.

1 April 2012[/b

Er zijn nu al een paar jaar voorbij. En het gemis word steeds erger. Vandaag ga ik weg hier opweg naar huis toe.
Mensen vinden dat ik veranderd ben. Maar ze zien niet in dat het mij masker is. Ze moeten denken dat alles goed gaat.
De verdriet is groot. Elke wil ik dat Danney opeens voor mij zou staan.
De enige lichtpuntjes waren mijn drie vrienden Vita, Katie en Jo.
Katie en Jo wonen nu in een appartement en gaan naar school. Beide hebben ze een geliefde. En Vita is bij hun komen wonen.
Eigenlijk wou ik ook bij hun gaan wonen maar het mag niet.
Thuis zou het weer een hel worden maar het maakt mij niks meer uit.
De plan waar ik al jaren mee rondloop zal ik uitvoeren.
De tijd in de kliniek was niet fijn. Ze waren echt streng en je mocht zowat niks.

"Welkom huis." Roept mijn broertje en mijn familie.
Blij val ik in hun armen. Ondanks alles hou ik nog steeds van ze.
Met een zucht val ik avonds neer op bed.
Ik pak mijn spullen uit.
De klok geeft twee uur s'nachts aan.
Met mijn rugzak loop ik naar buiten toe.
Een eenzame traan rolt over mijn wang. De steiger komt steeds dichterbij. Met een slokwater slik ik de pillen in.
Ik voel mij lichtjes worden. Voorzichtig snijd ik mij.
Bloed stroomt met een snelle beweging steek ik het mes in mijn buik.
Ik zie steeds zwarte vlekken en voordat ik in een zwarte gat val zeg ik "Vaarwel."
Het is goed zo.