39. Schrik

Daar op de bank zit Embry. Ik kijk hem heel even aan, maar als hij naar mij kijkt kijk ik weg. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij ook verbaasd is om mij hier te zien.
Maar dan moet ik weer normaal doen. Een kleine vrouw met kort zwart stekelig haar komt op mij af.
"Hoi. Ik ben Alice. Jij moet Piper zijn." zegt ze met een vriendelijke glimlach op haar gezicht.
"Ja, ik ben Piper. Leuk je te ontmoeten." zeg ik, proberend vriendelijk over te komen.
Dan komt er een bleke jongen met honing blond haar naast Alice staan. Hij pakt haar hand vast en kijkt haar even vol liefde aan.
Daardoor wordt mijn idee dat het geliefden zijn alleen maar gestaafd.
"Ik ben Jasper." zegt hij daarna met een glimlach tegen mij.
"Ik ben Piper. Maar dat wist je waarschijnlijk al." zeg ik ook met een glimlach.
Alice en Jasper lachen even, maar niet op de manier waardoor ik denk dat ze het echt grappig vinden. Meer omdat ze denken dat het verplicht is.
Ze kijken mij nog even met een glimlach aan, waarna ze de woonkamer uitlopen.
Dan kijk ik nog een keer om me heen. Emmett zit naast een erg mooie vrouw met lang blond haar. Emmett heeft zijn arm liefdevol om haar heen geslagen. Ze kijkt mij met een vriendelijke glimlach aan.
"Hallo. Ik ben Rosalie." zegt ze waarna ze weer naar de tv kijkt die aan staat.
Dan komt er iemand binnen. Dat hoor ik niet, maar dat merk ik aan de anderen. Die kijken even snel naar de deur achter me voor ze weer verder tv kijken.
Ik draai me om en ik zie dokter Cullen staan. Ik loop naar hem toe.
"Dokter Cullen, ik vindt het echt heel aardig dat ik hier mag overnachten." zeg ik met een glimlach.
"Ach noem me toch Carlisle." zegt hij met een glimlach. "Maar het is geen probleem. En eigenlijk kwam ik jullie halen voor het eten." zegt hij en hij kijkt ook even achter mij.
Als ik omkijk zie ik dat alleen Embry is opgestaan. Ik vraag me even af waarom de anderen niet komen, maar bedenk me dan dat ze waarschijnlijk eerder al gegeten hebben.
Ik loop naast Embry achter Carlisle aan naar de keuken. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat Embry mij nog steeds verbaasd aankijkt. Maar ik probeer daar niet op te letten. Wat niet erg lukt omdat mijn blik telkens naar hem gaat.
We komen bij de keuken en ik zie dat de tafel is gedekt voor vier mensen. Ik ben daardoor verbaasd. Ik vraag me af wie er dan wel gaan eten.
Als Esme doorheeft dat we er zijn kijkt ze ons met een glimlach aan. "Ga zitten." zegt ze waarna ze naar de tafel wijst.
Ik ga zitten en Embry gaat naast me zitten. Ik twijfel. Niet zeker of ik nou iets moet gaan zeggen of niet.
Embry verbreekt de gespannen stilte. "Wat gaan we eten?" vraagt hij met een nieuwsgierige glimlach aan Esme.
Ik zucht opgelucht. Ik was even totaal vergeten dat er ook nog aere mensen hier zijn. Ook ben ik opgelucht dat hij niet vraagt waarom ik hier ben. Ik zou namelijk niet weten hoe ik daarop moet reageren.
Esme kijkt ons met een onderzoekend blik aan, alsof ze iets ziet maar niet zeker is of het zo is. Maar dan verdwijnt haar onderzoekende blik en komt er een vriendelijke glimlach tevoorschijn. "Ik heb lasagne gemaakt." zegt ze met een twijfelende blik, waardoor ik het idee krijg dat ze niet zeker is over haar keuze.
"Klinkt goed." zegt Embry met een waarderende glimolach waarna hij mij onderzoekend aankijkt.
Ik knik instemmend. "Ja, lekker." zeg ik.
Esme kijkt opgelucht, waardoor ik weet dat ze inderdaad bang was over haar keuze. Bang dat ik het niet zou lusten.
Dan voel ik opeens twee handen op mijn schouders. Ik schrik me dood en vlieg op uit mijn stoel. Dan draai ik me verschrikt om.
Embry lacht gesmoord, maar zijn blik bijft onderzoekend. Alsof hij niet zeker weet of het goed is.
Ik kijk de jongen tegenover mij boos aan.
"Dat is niet leuk." zeg ik boos, maar mijn stem is gesmoord door de angst die door mijn lichaam raast.