Chapter 23

Na veel momenten in de film waardoor ik dacht dat ik doodging van de schrik, van een hartstilstand. En het veel op Danny’s schoot kruipen en stiekem ook wel eens expres op zijn schoot heen kruipen omdat dat gewoon heerlijk voelde, was de film afgelopen. “Wat vond je van de film?” Danny en ik liepen samen uit de met roodbedekte meubels bioscoopzaal. Danny sloeg zijn hand op zijn voorhoofd en zuchtte. “Sorry. Stomme vraag. Maar ik vond het wel leuk dat je het eng vond. volgende keer nog een horror? Dan met je weer bij mij op schoot kruipen als je het eng vind.” Zei hij op een humoristische toon. Ik kon er wel om lachen. “Of. We gaan naar een vrolijke film en je komt sowieso op mijn schoot zitten, want dat vond ik wel gezellig. Jou schouder lag wel fijn.” Hij sloeg zijn arm om mijn schouder heen terwijl we van de trap afliepen. Opnieuw begon de plek waar hij mij lichtjes aan raakte helemaal te tintelen. Ik wist dat ik verliefd was. Maar ik was er niet blij mee. Ik ben een keer eerder echt verliefd geweest. op Sean die ik toen dood heb zien gaan. Ergens voel ik me schuldig tegen over Sean. Het is nu toch al wel een aantal jaar geleden maar ik had beloofd altijd van hem te blijven houden. Tuurlijk doe ik dat ook wel, voor altijd. Maar ik ben nu wel verliefd op een ander geworden. En daar voel ik me toch echt schuldig over tegen over Sean, of ik hem bedrieg. Ook al weet ik dat, dat echt niet zo is. En trouwens wat zou het? Danny voelt toch niet hetzelfde voor mij als wat ik voor hem voel. “Waar denk je aan?” Vroeg Danny toen hij merkte dat ik diep in mijn gedachten verzonken was. “niks.” Danny wist dat ik natuurlijk niet over niks nadacht, maar hij vroeg er gelukkig niet verder na. Na de film gingen Danny en ik nog snel ergens een frietje eten omdat we snel naar huis moesten en onze buikjes vroegen om wat eten. “Daar had ik echt nood aan.” Danny stopte het laatste frietje in zijn mond waarna hij vervolgens zijn rondgevormde lippen voor de laatste keer aflikte. “Ik ook.” Mijn buik was eindelijk opgehouden met knorren. Een goede maaltijd deed wonderen en in zo’n geval. Danny wachtte nog even totdat ik al mijn eten op had en toen gingen we weer terug naar huis. huis was een raar woord. Danny noemde het zijn huis, en ook mijn huis nu omdat ik er woonde. Maar het zou altijd het huis van de broer van Danny blijven. Het was nog steeds wennen voor mij dat ik nu opeens daar woonde. Wat zou ik kunnen doen om te laten merken dat ik hun echt dankbaar was dat ik bij hun mocht wonen?