|| O51
||The Lost Lands
||Draco||
De deuren waren enorm, torenden boven me uit ongeveer net zo als de tribunen van het Quidditch Stadion wanneer ik op de grond stond. Het zag eruit als massief steen, door de natuur zelf gecreëerd. Als je beter keek zag je echter de naad in het midden zitten.
De moed zonk me hier al zo'n beetje in de schoenen. Hoe konden we dit in hemelsnaam open maken. Autumn en Spring waren al aan het overleggen en opperden plannen, ik kon me er niet in mengen aangezien ik alleen nog maar ellendig katten gejank uit mijn keel geperst kreeg. Daarom ging ik maar een beetje staan luisteren terwijl ik me afvroeg wat zich binnen deze immense muren zou bevinden. Aangezien ze al hadden opgemerkt dat we er aan kwamen vreesde ik voor Winter. Wat zouden ze haar ondertussen aan doen? Het enige feit waar ik me aan vast kon klampen was hetgeen Autumn me daarstraks had uitgelegd.
Om een Godin te doden had je veel verschillende dingen nodig. Ik had het niet helemaal begrepen maar het kwam op een heel ritueel neer, compleet met spreuken, drankjes, zalfjes, strategische sneden in het lichaam en tekens op de grond. En tijd. Heel veel tijd. Maar dat hadden ze hierbinnen nu niet meer en voor zover we wisten was het momenteel nog niet de bedoeling dat ze zou sterven. Een geruststelling.
Plotseling werd ik ruw uit mijn overpeinzingen gewekt door Spring, die me om mijn pols greep en me met zich mee begon te sleuren. Op zo'n twintig meter van de deuren liet ze me los en keek me doordringend aan. 'Hier blijven staan. Als je voelt dat het niet ver genoeg is dan moet je nog maar verder weg lopen of je desnoods vastpakken aan een van de stenen.' Ze leek gehaast en ik knikte snel ten teken van goedkeuring. Meteen draaide ze zich weer om en ging naast Autumn staan, tegenover de enorme deuren. Schouder aan schouder stonden ze een tijdje alleen te kijken en toen begonnen ze ineens allebei een vaag licht uit te stralen. Autumn haar ogen kleurden kastanjebruin en die van Spring kwamen iets minder snel op, maar werden uiteindelijk een lichte kleur roze.
Eerst begreep ik niet wat er gebeurde, maar langzaam voelde ik de lucht om me heen in beweging komen. Steeds sterker en sterker begon de wind die de twee Godinnen creëerden aan me te trekken en ik besloot de raad van Spring op te volgen en liep nog een paar meter achteruit. Ik had het nooit kunnen geloven als ik het niet met mijn ogen zou zien maar de wind deed het steen van de deuren kraken en ik zag er beweging in komen. Het ging heel langzaam, millimeter voor millimeter. Blijkbaar te langzaam vond Autumn want ze bewoog gefrustreerd met haar hoofd en de sterkte nam toe terwijl er een knal klonk en er een lichtflits door de lucht kliefde. Zo ging het een tijdje door en op een gegeven moment had ik niet het idee dat er nog beweging in het steen zat. Tot de deuren een luid krakend geluid maakten en naar binnen vielen. De grond trilde en deed me bijna omver vallen. Het enige wat er binnen de berg op ons te lag te wachten was een diepe duisternis die een dreigende stilte met zich meebracht. Al mijn nekharen kwamen overeind.
De moed zonk me hier al zo'n beetje in de schoenen. Hoe konden we dit in hemelsnaam open maken. Autumn en Spring waren al aan het overleggen en opperden plannen, ik kon me er niet in mengen aangezien ik alleen nog maar ellendig katten gejank uit mijn keel geperst kreeg. Daarom ging ik maar een beetje staan luisteren terwijl ik me afvroeg wat zich binnen deze immense muren zou bevinden. Aangezien ze al hadden opgemerkt dat we er aan kwamen vreesde ik voor Winter. Wat zouden ze haar ondertussen aan doen? Het enige feit waar ik me aan vast kon klampen was hetgeen Autumn me daarstraks had uitgelegd.
Om een Godin te doden had je veel verschillende dingen nodig. Ik had het niet helemaal begrepen maar het kwam op een heel ritueel neer, compleet met spreuken, drankjes, zalfjes, strategische sneden in het lichaam en tekens op de grond. En tijd. Heel veel tijd. Maar dat hadden ze hierbinnen nu niet meer en voor zover we wisten was het momenteel nog niet de bedoeling dat ze zou sterven. Een geruststelling.
Plotseling werd ik ruw uit mijn overpeinzingen gewekt door Spring, die me om mijn pols greep en me met zich mee begon te sleuren. Op zo'n twintig meter van de deuren liet ze me los en keek me doordringend aan. 'Hier blijven staan. Als je voelt dat het niet ver genoeg is dan moet je nog maar verder weg lopen of je desnoods vastpakken aan een van de stenen.' Ze leek gehaast en ik knikte snel ten teken van goedkeuring. Meteen draaide ze zich weer om en ging naast Autumn staan, tegenover de enorme deuren. Schouder aan schouder stonden ze een tijdje alleen te kijken en toen begonnen ze ineens allebei een vaag licht uit te stralen. Autumn haar ogen kleurden kastanjebruin en die van Spring kwamen iets minder snel op, maar werden uiteindelijk een lichte kleur roze.
Eerst begreep ik niet wat er gebeurde, maar langzaam voelde ik de lucht om me heen in beweging komen. Steeds sterker en sterker begon de wind die de twee Godinnen creëerden aan me te trekken en ik besloot de raad van Spring op te volgen en liep nog een paar meter achteruit. Ik had het nooit kunnen geloven als ik het niet met mijn ogen zou zien maar de wind deed het steen van de deuren kraken en ik zag er beweging in komen. Het ging heel langzaam, millimeter voor millimeter. Blijkbaar te langzaam vond Autumn want ze bewoog gefrustreerd met haar hoofd en de sterkte nam toe terwijl er een knal klonk en er een lichtflits door de lucht kliefde. Zo ging het een tijdje door en op een gegeven moment had ik niet het idee dat er nog beweging in het steen zat. Tot de deuren een luid krakend geluid maakten en naar binnen vielen. De grond trilde en deed me bijna omver vallen. Het enige wat er binnen de berg op ons te lag te wachten was een diepe duisternis die een dreigende stilte met zich meebracht. Al mijn nekharen kwamen overeind.
Reageer (14)
Verder!!!!!!!!!!!!!!!
1 decennium geledensnel verder!
1 decennium geledenIk kudo zelfs wanneer je geen hoofdstukken plaatst :c
1 decennium geledenverder je schrijft zo supper mooi!!
1 decennium geledensnel verder! i still love
1 decennium geleden