* TwentySixth *

“ You!” Gil ik. Ik inspecteer de kras van een meter die over mijn hele Mercedes schaaft. Ik sla getroffen mijn hand voor mijn mond. “ Holy shit! I’m so sorry!” Wiens fout is het nu? Ben ik schuld?! Ik draai me naar de mannelijke stem toe om hem eens dik mijn mening in zijn neus te wrijven. Op het moment dat ik me tot zijn gezicht wend en in zijn ogen verdwaal tel ik eerst tot tien om mijn kalmte te bewaren. Maar ik kook weer van woede als ik eraan terug denk dat ik hem twee maanden niet meer gesproken heb… Dat hij niets van zich heeft laten horen zoals hij beloofd had.

“ Eleanor?!” Louis grijpt naar zijn hoofd, maar bekijkt meteen daarna die vreselijke kras. Ik pits mijn ogen samen. Danielle komt langzaam uit de auto gekropen. “ Lou? What?!” Danielle tikt haar voorhoofd en is van de wereld wanneer ook zij de schade ziet. “ Idiot!” Ik wil mijn woorden meteen terugnemen, maar daar is het al te laat voor. De discussie is begonnen.

“ How could you just slip in front of me?!” Ik hou mijn hand in mijn heup en negeer zijn verdedigingen. “ You women, can’t drive! I just saw your car coming out of the traffic jam, that was freaking dangerous!” Hij wijst naar de file die een paar km van ons vandaan is. Nu ik om me heen kijk zie ik dat we in de middle of nowhere zijn. We staan met twee, één gekraste auto in een lege weg omringd door straatlantaarns en bomen…ja…

Danielle zit tussen ons in en kan geen stok door de wielen krijgen. Onze discussie blijft zich maar ophopen. Zij blijft verbijsterd tussen ons in en probeert ons geschreeuw en onze bittere meningsverschillen te begrijpen en te ordenen in ‘gelijk’ en ‘ongelijk’. Zuchtend geven we het op en wenden ons super geïrriteerd naar haar.

“ Danielle?! What do you think?!” donderen we in koor op haar uit.