38. Onverwacht

Ik kijk haar verbaasd aan. "Waarschijnlijk ken je dokter Cullen." zeg ik waarna ik me omdraai omdat ik iemand aan hoor komen lopen.
In de deuropening naar de garage staat hij. "Ja. Ze kent Carlisle. Maar ze kent mij ook." zegt hij met een glimlach. Jacob komt naar mij toe lopen en geeft mij een knuffel. "Hoe gaat het?" vraagt hij.
Ik kijk hem verbaasd aan. Jacob is een heel contrast met Emmett en Esme. Als Jacob mij vragend aankijkt, komt de vraag pas echt door. "Gaat wel." zeg ik, ik wil niet liegen. Goed gaat het niet, maar hij hoeft ook niet de hele waarheid te weten.
Achter me hoor ik iemand hoesten. Verbaasd kijk ik om. Daar staat net zo'n bleke jongen als Emmett. Maar deze heeft bronskleurig haar. Hij kijkt mij met een frons aan. Als hij doorheeft dat ik hem aankijk verdwijnt die frons van zijn gezicht. In plaats daarvan komt er een glimlach.
"Hoi. Ik ben Edward." zegt hij, maar hij komt niet naar mij toe.
Daar ben ik eigenlijk wel blij mee. Want hij ziet er best wel angstaanjagend uit. En hij doet me ook herinneren aan mijn vader. Niet door hoe hij eruitziet maar van hoe hij zich gedraagt. Alsof hij alles weet en ook alles wil weten. Als of hij het gezag hier heeft. Maar aan mijn vader wil ik niet denken. Dus ik zet het van me af en stel vast dat ik doorgeslagen ben. Ik zie hem voor het eerst. En nu denk ik al dat hij net zo is als mijn vader.
Als laatste staat er nog een vrouw, ze heeft bruin lang haar. En ze heeft net als Edward, Emmett en Esme goudkleurige ogen. Ze komt naar mij toe lopen en geeft mij een knuffel. "Hoi Piper. Ik ben Bella." zegt ze waarna ze naar Edward loopt en zijn hand vastpakt.
Ik probeer er niet te veel naar te kijken. Maar toch valt het mij op dat het meer is als geliefden dan als broer en zus. En ergens denk ik dus ook dat ze niet echt broer en zus zijn maar geliefden. Dat het broer en zus gebeuren een dekmantel is. Ik probeer er niet te veel aan te denken en probeer de glimlach op mijn gezicht te houden. Maar toch komt er een frons op mijn gezicht. En die wordt dieper als Jacob naar Renesmee toe loopt. Zij pakken ook elkaars handen. En kijken elkaar even liefdevol aan.
Ik probeer ook daar niet over na te denken, want waarschijnlijk woont Jacob gewoon ergens anders. Maar ik zie Edward en Bella even keurend naar Renesmee en Jacob kijken. Alsof ze er iets over te zeggen hebben. Alsof zij de ouders zijn van Renesmee. Als ik Renesmee even twijfelend naar Bella en Edward zie kijken staat het voor mij vast. Esme en dokter Cullen kunnen zeggen dat zij de ouders zijn. Maar Bella en Edward zijn zeker de ouders van Renesmee.
Ook denk ik dat Esme niet eens de moeder is van Edward of Bella. Waarom geen idee, maar ik heb het gevoel dat er meer is dan het lijkt.
Ik kijk om naar waar Emmett stond, maar ik zie dat hij weg is.
Als Esme doorheeft dat ik niet echt weet wat ik moet doen komt ze naar mij toe. "Kom, ik zal je aan de rest voorstellen. Ze zitten in de woonkamer." zegt ze.
Ik kijk Esme verbaasd aan, verbaasd omdat ik dacht dat dit al alles was. Ergens dringt het niet echt tot mij door dat ik nu bij dokter Cullen zijn familie ben. Want ze gaan wel vriendelijk met elkaar om, maar ik heb nou niet het idee dat het een echte familie is.
Ik loop achter Esme aan. Nog steeds ben ik in gedachten.
Ik vraag me af of mijn gevoelens kloppen en dat er echt meer is dan het lijkt. Of dat het zo is dat ik er gewoon helemaal naast zit. Misschien stel ik me gewoon aan. Ik bedoel waarom zouden ze doen alsof ze een familie zijn als ze dat niet zijn. Wat zouden ze te verbergen hebben?
Ik kijk Esme even bedenkelijk aan. Ze glimlacht vriendelijk naar mij. Maar toch heb ik het idee dat er hier iets speelt. Hoe ik dat weet? Geen idee, soort van voorgevoel.
Dan komen we bij een deur. Ik bedenk me dat we nu waarschijnlijk zo meteen de woonkamer binnen gaan stappen. Ik zet weer mijn glimlach op mijn gezicht in de hoop hier een beetje een goede indruk te maken. Want eindelijk is het tot mij doorgedrongen dat ik hier nog geen woord gesproken heb, behalve tegen Jacob dan.
Ik maak me klaar voor weer een witte kamer, want in dit huis is het meeste wit. Niet dat ik het niet mooi vind, maar ik vind kleur toch ook wel leuk en kleuren missen hier een beetje.
Esme doet de deur open en we lopen de woonkamer in. Ik kijk naar de muren, weer wit. Dan kijk ik pas naar de mensen. Weer verschillende bleke mensen met goudkleurige ogen. En wie ik zie zitten op de bank had ik hier nooit verwacht.