Het huis aan de rand van het bos

De kunst was om er niet naar te kijken; het grote, onbewoonde huis aan de rand van het bos. Het zandpad wat voor de grote tuin langs liep bestond uit wit zand en schelpen met een enkele schoenafdruk er in gegraveerd, voor de rest was het pad nagenoeg terugveroverd door de natuur met her en der hoge pollen gras. Hoewel het pad direct naar het dorp toe liep werd het vrijwel nooit gebruikt. Zo'n vijftig meter na de tuin van het grote huis liep het dood. Geen parkeerplek, huisje of open plek, niks meer. Aan de rechterkant van de zandweg liep nog een heel klein wandelpad waardoor je weer in het bos terecht kwam, meer was er niet. Het was een mysterieuze weg die nergens heen leidde; alleen langs het huis. Het huis was groot. De plaatsen waar ooit ramen hadden gezeten waren slordig dichtgetimmerd met planken, op de deur na. De deur was ooit wit geverfd, hoewel het meeste verf er al afgebladderd was waardoor de deur een grauwe, grijze kleur had gekregen. De tuin bestond uit niets anders dan uitgedroogd gras en onkruid. Het was omheind met een oud houten hek waarvan de meesten planken het al begeven hadden en het weinig functie meer had dan het afbakenen van het terrein.
Het huis had een verwarrende aantrekkingskracht; het mocht dan verlaten en mysterieus zijn, maar het had iets bijzonders. Het was een huis waarin geleefd was, er speelden zich verhalen in en om af. Wellicht verhalen van gelukkige mensen die er hadden gewoond, of trieste verhalen van mensen die hun leven hadden gelaten in het huis. Er waren hier dingen gebeurt en het was af te zien aan het huis; het had een uitbouw aan de achterkant, de kamers waren ooit liefdevol ingericht, maar waren nu bedekt met stof, vergezeld door ongedierte. Het huis was al onbewoond zolang als men dat kon herinneren, maar niemand wist precies wie er gewoond had en waarom het nu verlaten was.