Te Amo

De statige danszaal was leeg, op één persoon na. De persoon zuchtte en deed zijn masker goed. Hij zat op een versterker, één knie opgetrokken. Hij wachtte. Hij wachtte, al zo lang. Het duurde hem veel te lang. Waar bleef ze? Zou er iets gebeurd zijn? Hadden ze haar te pakken? Zou ze..Zijn gedachten werden ruw onderbroken door de deur van de danszaal die ruw werd opengegooid door een jonge vrouw. Ze was begin 20. Haar lange bruine haar hing voor haar felgroene ogen. Ze veegde het opzij met één beweging. Ze maakte een verwarde indruk. Haar nachtblauwe jurk hing losjes tot over haar knieën. Ze droeg zwarte ballerina's. Ze liet haar blik door de zaal dwalen en zag hem. Vol hoop gooide ze zichzelf in zijn armen. 'Je bent er.' fluisterde hij in haar haar. Ze kon alleen maar knikken, blij dat ze het gehaald hadden. 'We hebben weinig tijd,' prevelde ze. 'Ze komen eraan.' Hij glimlachte en stond op, met haar nog steeds in zijn armen. 'Dans met me.' Ze kon zijn blik niet weerstaan. Hij legde zijn hand rond haar middel, de andere lag in de hare. Ze begonnen te bewegen op muziek die zich alleen in hun hoofden afspeelden. Ze draaiden de zaal rond, man en vrouw, aangetrokken tot elkaar. Hij glimlachte en liet haar toen los. Haar handen dwaalden over zijn gezicht. 'Waarom draag je nog altijd een masker,' fluisterde ze. 'Ik weet al lang dat je de ware voor me bent.' Liefdevol streek haar hand over zijn wang, op weg naar het lint dat het masker vasthield. Hoopvol keek ze naar hem op, ze zag aarzeling in zijn ogen. Ze trok aan het lint. 'Nee!' Vol afschuw deinsde ze achteruit, naar de deuren van de danszaal, die opengegooid werden door twee wachters. Het masker tuimelde op de grond. Van achter werd ze vastgepakt door de sterke armen van één van de wachters. 'Het spijt me, mijn liefste.' prevelde hij. Met één hand hield hij het verschrompelde deel van zijn gezicht vast, alsof het eraf zou kunnen vallen. Toen pakte hij zijn masker op en bond het weer vast. Vol ongeloof keek ze hem aan, de hoop stond in haar ogen te lezen. 'Neem haar mee.' Zijn zachte stem was amper te horen, maar toch voelde ze dat ze naar achteren getrokken werd. Ze rukte één arm los en stak die naar hem uit. 'Doe me dit niet aan, alsjeblieft,' huilde ze. 'Ik houd van je!' Hij schudde zachtjes zijn hoofd en verdween in de duisternis, net zoals zij verdween in de gangen van het grote huis. De muziek in hun hoofden verdween. In de duisternis was nog één berouwvolle zucht te horen, toen werd het stil.