Chapter Seventeen

Penelope Moore

Ik liep achter Just aan en probeerde er zelfverzekerd uit te zien. Ik wist niet of ik daar wel helemaal in slaagde, maar daar moest ik maar niet aan denken. De jongen stootte het meisje aan. Ze hadden ons gezien. Het meisje schoot een pijl weg, recht in het hart van de dummie.
Just nam het voortouw.
"Mooi geschoten," zei Just. Jewel en Kyle keken ons wantrouwend aan.
"Wat moet je?" vroeg Jewel met opgetrokken wenkbrauw.
"Ik dacht gewoon ergens aan? Is dat verboden?"
"Ligt eraan," zei Kyle. Just glimlachte en hield zijn handen omhoog.
"Ik kom in vrede," zei hij, "ik dacht alleen, dat wij als bondgenootschap onverslaanbaar zouden zijn." Bam. Hij had het gezegd. Prompt. Als de woorden magisch zouden zijn, zouden ze niet meer effect hebben. Jewel leek met stomheid geslagen, maar Kyle leek meer bedachtzaam. Het bleef stil. Kyle en Jewel keken elkaar even in stilte aan. Kyle haalde zijn schouders op. Jewel keek hem verontwaardigd aan.
"Waarom niet?" Jewel bleef hem aanstaren.
"Waarom niet?" herhaalde ze, "waarom niet?" Ze leek te beseffen dat wij er ook nog waren.
"Overleg," zei ze. We keken een beetje ongemakkelijk toe hoe Kyle en Jewel een verhitte discussie hielden.
Uiteindelijk kwamen ze terug.
"Deal," zei Kyle. Jewel leek niet blij. Just, William en ik keken elkaar blij aan.
"Oke," zei ik. "We hebben veel te bespreken. Morgen tijdens de lunch? We moeten alle tijd nuttig gebruiken." Om een of andere reden voelde ik me nerveus omdat ik wat had gezegd. Hoe belachelijk was dat?
"Is goed," zei Kyle.
"Dan zien we jullie dan wel, niet waar?" zei William. Hij was iets tevredener nu we het bondgenootschap hadden gesloten, maar was het er ook niet helemaal mee eens.
"Ja," zei Kyle.
Een minuut later waren we alweer aan het trainen. Just en ik zaten met z'n tweeën bij het onderdeel boogschieten. Just was hier ook goed in. Net zoals veel andere dingen, eigenlijk.
"Mooi schot," mompelde ik, maar iets zat me dwars. Hij was overal goed in, in zoveel dingen. Ik besefte wat me dwars zat. Hij kon dit winnen. Dat zou me niet dwars moeten zitten, toch? Hij was toch mijn vriend? Misschien was dat het ook niet helemaal. Het werd nog erger. Hij kon mij vermoorden. Daar was geen twijfel aan. Hij kon een gevecht met mij makkelijk winnen. Daar had ik nog niet aan gedacht. Natuurlijk. Op een gegeven moment zou het bondgenootschap ophouden.
De rest van de dag hield ik me iets meer afgesloten van Just. Volgens mij merkte hij het wel.
Toen ik 's avonds terugkwam ging ik me onmiddelijk douchen en daarna at ik me helemaal vol. Voller dan gezond was. Het kon me helemaal niks schelen. Ik luisterde maar half toen Voyge me dingen aan het uitleggen was over de privésessies van de volgende dag, ook al had ik nog niet besloten wat ik zou doen. Toen ik echter naar bed wilde gaan, hield hij me tegen.
"Hou je aandacht erbij," mompelde hij zacht, zodat Chester het niet zou horen. "Het is nog niet eens begonnen. Ik geef je advies. Je hebt William in je bondgenootschap, die ontzettend handig is, je weet zelf best wat van planten af, je kan vechten, jullie kunnen jagen... Vergeet de sponsors, haal gewoon een laag cijfer morgen en zorg dat men je met rust laat. Je bondgenoten weten wel wat je kan, dat is goed genoeg. En als je het tot de laatste paar haalt, beseft men wel dat je wat kan, misschien kan je dan alsnog wat sponsors krijgen."
Ik knikte.
"Geef jezelf wat rust. En houd je aandacht erbij." Ik knikte nogmaals en liep zonder nog wat te zeggen naar bed.