Waar heb ik dit eerder gezien?

Frances’ ogen schitterden en haar wangen waren vuurrood toen ze op de drie meisjes afliep die aan een tafel verderop in de kantine zaten. Achter haar aan kwamen op een drafje haar trouwe volgers die op het moment moeite hadden om haar snelle pas bij te houden.


Ik nam niet echt de moeite om de hele stoet die nu tot stilstand kwam ook maar één blik waardig te keuren en richtte me op mijn lunch. Ik besloot uiteindelijk om ze maar wat te gaan plagen. Gefocust op mijn eten prikte ik een sperzieboon aan mijn vork en bestudeerde die. Iemand schraapte haar keel en verveeld richtte ik uiteindelijk mijn blik op Frances die, toen ze eenmaal zag dat ik naar haar luisterde, meteen begon te stralen. ‘Camille, ik wil je iets vragen’, piepte ze enthousiast. Ik plakte met moeite nog een glimlach op mijn gezicht om beleefd te blijven. Dit zat me totaal niet lekker, maar dat liet ik natuurlijk niet merken. Werkelijk verschrikkelijk vond ik het om altijd maar haar scherpe vragen te moeten beantwoorden. Frances stond bekend om haar scherpe tong als ze iets wou weten. Met die gedacht kalmeerde ik niet echt maar uiteindelijk glimlachte ik zelfgenoegzaam want ik wist dat ik een van de weinigen was die net zo hard terug kon komen. Ik keek even opzij en zag dat Caroline net een blik op het enthousiaste meisje wierp. Het was duidelijk een waarschuwende blik en na de lange stilte die deze ene blik veroorzaakte trok ze haar neus op en boog zich weer over de papieren die voor haar op de tafel lagen verspreid. Ik wisselde even een samenzwerende blik met Bonnie die net zoals ik moeite had om niet te giechelen. Grinnikend richtte ik me weer op Frances die meteen wat terug leek te krabbelen. Niemand kwam tussen Caroline en haar jaarlijkse dilemma over wat ze nu weer voor opstelling voor haar team moest verzinnen, dat was gewoon een feit. Het duurde dan ook meestal maanden voordat ze er eindelijk uit was. Frances boog haar hoofd. ‘Ik bedoel…. kan ik hier even zitten?’. Ik knikte uiteindelijk en alleen het geluid van een stoel die naar achteren geschoven werd, was samen met het gekras van Caroline’s roze pen te horen. De hele groep die achter Frances aan was gekomen, stond nu nog dichterbij en ik vond het vervelend dat alle blikken op mij gericht waren. ‘Als ik vragen mag, veel mensen vroegen zich af…’ begon Frances fluisterend en meteen boog ze zich over de tafel heen naar me toe, haar blik vol bewondering. Mijn wenkbrauwen trokken verbaasd omhoog. Mensen zaten over mij te praten, waarom wist ik hier niks van? Ik leunde ietsje naar haar toe, niet willend om te sprakeloos over te komen maar vooral niet te verrast. ‘Ga verder’, zei ik met een glimlachje die hopelijk niet te nep overkwam. Bonnie was duidelijk uit haar diepe gedachten wakker geworden en het normaal dromerige meisje had nu alle aandacht. Ze was vast net zo nieuwsgierig als ik en ik voelde hoe ze haar adem naast mij inhield en ook naar voren schoof om zeker te zijn dat ze alles goed meekreeg. Ik kon het haar niet verwijten. Zij had samen met Caroline nog geen idee over de Salvatore broers. ‘… wie die 2 jongens waren waarmee je laatst in de stad gespot werd’, ging Frances ratelend door verder die duidelijk niet meer haar enthousiasme kon onderdrukken. Meteen hoorde ik het krassen van een pen ophouden en alle ogen waren nu totaal op mij gericht inclusief die van mijn vrienden. Mijn ogen werden groot en ik slikte even. Het klonk natuurlijk overdreven en het zou ook geen raar idee zijn om gewoon met twee jongens de stad in te gaan maar als iemand mij spotte me 2 jongens was het opeens groot nieuws wat meteen de hele school rondging. Op een of andere manier vonden mensen kennelijk mijn liefdesleven erg interessant. Ik was dan ook best bekend op school en nee niet de populairste, gemeenste of intelligentste maar gewoon met iedereen kon ik het wel goed vinden. Dat was misschien ook het geval. Als iedereen je kent is het moeilijk om dingen voor jezelf te houden. Neem maar aan dat alle geruchten zich heel snel over school verspreiden als iemand eenmaal iets te weten komt. Ik had natuurlijk totaal geen zin in een ondervraging en dan vooral niet door Frances! Als zij eenmaal iets uit je wist te krijgen was het binnen één dag de hele school rond gegaan. Het ergste was nog wel dat Frances het leuk vond om de waarheid een klein beetje te verdraaien. Daarom had ze zoveel volgers, zodat ze dan zelf in ieder geval geen kans liepen dat er over hun geroddeld word. Als ik probeerde te vertellen dat ik met Stefan en Damon gewoon in de stad had rondgekeken wist ik zeker dat Frances er gewoon haar eigen draai eraan gaf. Nee, ik zou hier wel onderuit kunnen komen. Ik probeerde snel even een noodplan te bedenken en kwam al snel met iets. Ik deed net of ik me voor bereide om her kruisverhoor met Frances aan te gaan maar gebaarde eerst naar haar dat ik Bonnie en Caroline nog iets wou vertellen. We stonden op en we liepen even naar het muurtje terwijl Frances ons ongeduldig zat te ogen vanaf de tafel. Achter haar stonden de mensen met nog steeds nieuwsgierige blikken. ‘Ok, ik ben jullie een uitleg verschuldigd maar ik beloof dat ik het zo snel mogelijk vertel’, zei ik vlug en ze knikten meteen begrijpend. Caroline begon te glunderen, ‘ je bedoelt vanavond want dan zouden we bij Bonnie pitten weet je nog?’, zei ze nepzoet en Bonnie glimlachte tevreden. Ik rolde glimlachend mijn ogen en knikte uiteindelijk. Na enig gepraat te hebben liepen we stilletjes met samenzweerderige glimlachen terug naar de tafel. Frances hakken tikten onrustig op de vloer. Ik pakte mijn tas en Caroline en Bonnie ook. Zonder ook maar iets te zeggen liepen we alle drie opeens een andere richting uit terwijl we een verbaasde en geërgerde Frances achterlieten. De menigte liep nu van haar weg en ze waren blij dat Frances voor eens een keer sprakeloos was.


Langzaam liep ik over het pad en keek naar de laagstaande zon aan de horizon. Ik keek op mijn horloge en ik zag dat ik nog wel tijd had om op tijd thuis te zijn voor het eten om daarna naar Bonnie te gaan. Ik keek even naar de natuur om me heen. Wat raar, ik had het idee dat ik hier eerder geweest was. Opeens stond ik stokstijf stil. Voor me bewoog iets in de half duistere schaduwen van de bomen en iets of iemand stapte naar voren. ‘Kom maar’, fluisterde de stem wat heel verleidelijk klonk. Het leek wel op een soort Brits accent..