011

Met elke stap dat ik zette hoorde ik de bladeren onder mijn voeten knerpen. De vogels vlogen omhoog, nadat ze me hadden gezien. Dieren zochten naar een veilig onderkomen, alleen een klein hertje bleef staan. Het leek wel of ze me uitdaagde, ik zette een stap naar voren. De hert sprong weg en rende weg.
Ik glimlachte. De natuur was echt iets prachtigs, zo puur en veilig. De bomen leken wel een deken die me omgeefde en me zouden verwarmen.
Mijn handen verdwenen in mijn zakken, omdat het zo koud was. Het was eerst zo zonnig, maar nu leek het wel alsof er nooit warmte was geweest.
De wind beukte heftig tegen me aan en ik wankelde. Ik trok mijn jas steviger om me heen.
De bomen vochten tegen de wind en stonden fier rechtop. Bladeren vielen op me neer, ik trok een blaadje uit mijn haar.
Hoe kon de weer zo snel omslaan? Ik keek naar de hemel en zag de donkere wolken die dreigend boven me hingen. Het kon elk moment regenen.
Ik liep doelloos verder, ik wist niet eens welke kant ik op moest. Ik liep rechtdoor en hoopte dat ik dat zou vinden. Ik had echt iemand gezien, misschien was het iemand die om hulp riep en wachtte op hulp. Het kan natuurlijk ook een stalker zijn, maar het kon ook gewoon niets bijzonders zijn. Er was een kans dat ik voor niks hier in het bos liep.
Ik zette mijn handen in mijn zij, mijn wangen werden een beetje rood. Het zou echt vernederend zijn als er toch niks was, allemaal gedachten wervelden in het rond en ik wist nog steeds wat ik moest doen.
Ik deed nog een stap vooruit, ik legde mijn hand op de schors van de boom en haalde diep adem. Ik keek om me heen of ik ergens een aanwijzing zag. Iets wat me de goede weg zou op wijzen. Ik fronste en voelde regen op me neervallen. Ik fronste en zuchtte gefrusteerd. Dit hielp echt niet!
Hier had ik echt geen zin in, ik werd hier zonder reden kleddernat. Mijn fantasie speelde grote parten met mijn gedachten, ik zag dingen die er niet waren. Ik moest gewoon even slapen en rusten. Ik was gewoon heel vermoeid.
Ik wilde al rechtsomkeert maken, toen een grote bliksemschicht de hemel doorkliefde. Ik schrok heel erg en deed snel een paar stappen achteruit. Ik deed mijn handen tegen mijn oren en probeerde de geluid te dempen. Ik bibberde en viel op de grond. Ik was echt in schock, ik haalde huiverend adem.
Ik keek snel omhoog en zag net nog meer bliksem. Ik stond snel op en wankelde nog na.
Ik rende snel weg, mijn benen bewogen automatisch en mijn armen zwiepten heen en weer. Zweetdruppeltjes parelden op mijn voorhoofd. Ik struikelde, maar herpakte me snel.
Een bliksemschicht kwam snel op een boom terecht. De boom vatte snel vlam, een brandend tak viel naar beneden. Ik slaakte een harde gil en probeerde mijn hoofd te berschermen.
'HELP' schreeuwde ik. Ookal verwachtte ik geen antwoord.