046.

Na een half uur ben ik eindelijk een beetje rustig en met hulp van Dennis, Martijn en Harry naar de rest toe. Zodra ik de ruimte in loop waar de rest zich bevindt valt er een ongemakkelijke stilte. Stefan, Bram en Wesley komen ook naar mij toe om me te begroeten. Alle drie weten ze niet goed wat ze moeten zeggen en mompelen dus maar wat. Harry wil zich bij de andere jongens aan de andere kant van de tafel voegen maar ik kan hem nog net op tijd tegenhouden en ik trek hem op de stoel naast mij. Alle ogen zijn op mij gericht en ik kijk maar een beetje naar mijn handen omdat ik me ongemakkelijk voel. Een diepe zucht verlaat mijn mond en ik voel de tranen weer in mijn ogen prikken. Harry legt zijn hand op mijn been en knijpt er zachtjes in, mijn gezicht trekt een beetje samen. Hij knijpt precies op een nog pijnlijk litteken, vragend kijkt hij me aan maar ik wuif het weg. “duss, je praat nog steeds niet?” vraagt Dennis, die aan de andere kant naast me zit ongemakkelijk. Zachtjes schud ik mijn hoofd. “ow” zucht hij niet goed wetend hoe hij hier op moet reageren. “en toch lukt het je om bevriend te raken met de bekendste boyband van dit moment. Echt weer iets voor jou” grinnikt hij. Een bescheiden glimlachje verschijnt op mijn gezicht en ik knik. Uit mijn tas haal ik een kladblokje zodat ik wat makkelijker met hem kan praten. “het was ook niet echt mijn keus, zij hebben meer de keus voor mij gemaakt” krabbel ik op het blaadje. Niet begrijpend kijkt hij me aan. “ask Harry” is het enige wat ik schrijf, het is een veel te lang verhaal om op te schrijven. Zachtjes tik ik Harry aan die bezig is om zijn salade op te eten en ik wijs naar Dennis als hij me vragend aankijkt. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht “dat is een lang en grappig verhaal” zegt hij als Dennis vraagt hoe ik de jongens ontmoet heb. Eleanor en Danielle kennen het verhaal ook nog niet echt dus de hele tafel is stil terwijl Harry met behulp van de rest het verhaal vertelt.

“echt weer iets voor jou” roept Stefan zodra de jongens klaar zijn met het verhaal en iedereen raakt weer met elkaar aan de praat. Stilletjes kijk ik de tafel rond tranen springen me weer in mijn ogen als ik merk dat er eigenlijk heel wat mensen ontbreken. Nu ik Martijn, Dennis, Matthijs, Stefan, Wesley en Bram weer zie besef ik nog een keer hoe hard ik Marissa en de jongens mis. Vooral op een dag als vandaag, het voelt fout dat we niet bij elkaar zijn. Alsof ik Sjoerd in de steek laat, ik zit hier een beetje te lunchen en iedereen heeft plezier maar ondertussen is het vandaag wel de verjaardag van mijn broer. Ik heb behoefte aan een beetje rust, dit is veel te druk, veel te vrolijk voor een dag als vandaag. Thuis, in Nederland ging ik altijd naar de kerk als ik echt rust nodig had. Niet dat ik heel erg gelovig ben, maar het is een plek die enorme rust uitstraalt. Hier in Engeland heb ik dat nog niet gedaan en eigenlijk heb ik wel behoefte om naar een kerk te gaan. Even weg uit deze drukte en gewoon niets anders dan rust om me heen. Een plek waar niemand praat, niemand vloekt en geen geweld bestaat. Morgen ga ik naar een kerk. Met of zonder de hulp van de jongens.

Een zucht verlaat mijn mond en ik werp nog een keer een blik rond de tafel terwijl ik probeer mezelf zo goed mogelijk bij elkaar te houden. “ze missen je ook, heel erg” fluistert Dennis in mijn oor. “hoe wist je dat ik daar aan dacht?” schrijf ik met moeite op het papier. Door de tranen in mijn ogen kan ik niet goed zien wat ik schrijf. “je keek drie keer de tafel rond en ik kan het zo van je gezicht aflezen” legt hij uit. “we kunnen ze bellen als je wil?” vraagt hij twijfelend. Met grote ogen kijk ik hem aan en ik weet niet wat ik hier op moet antwoorden. Wil ik hun stem horen? Met ze praten wil ik niet, maar wil ik wel hun stem horen? Ik staar voor me uit terwijl mijn gedachten op hol slaan wel bellen, niet bellen, wel bellen, niet bellen. “wat is er?” vraagt Harry bezorgd, als ik op kijk zie ik dat de hele tafel me weer vol medelijden aankijkt. “ik stelde voor om haar vrienden in Nederland te bellen” legt Dennis voor me uit. “misschien doet het je wel goed om even met ze te bellen” zegt Zayn voorzichtig vanaf de andere kant en de hele tafel stemt met hem in. “ik kan niet eens met ze praten” schrijf ik op het blaadje maar voordat ik klaar ben met schrijven legt Martijn zijn telefoon in het midden en ik hoor hoe hij over gaat.