* Hoofdstuk 2

Ik kijk recht in de ogen van Peeta Mellark, de winnaar van de laatste hongerspelen. Ik schaam me dood. Ik mag hier helemaal niet zijn en ik mag al zeker niet met de winnaars praten. Eigenlijk moet ik weg kijken maar dat lukt me niet. Hij is best wel knap. Terwijl ik dat denk, schaam ik me zo erg dat ik wel weg moet kijken. Dat is dan ook wat ik doe. “Het spijt me dat ik u stoor meneer Mellark. Ik zal nu gaan.” “Het maakt mij niet uit dat je hier bent. Ik heb het niet zo met de regels.” Ik schenk hem een glimlach, draai me om en loop weg. Als ik zes stappen gedaan heb houdt hij me tegen met een ‘hey’. “Wat is je naam?” Ik draai mijn hoofd een beetje en geef dan antwoord. “Het doet er niet toe wie ik ben of wat ik doe. Het enige belangrijke is het antwoord op de vraag of ik zal overleven in deze wereld en zolang ik dat niet weet, maakt het andere ook niet meer uit.” Ik wil weer verder lopen maar Peeta blijft doorvragen. “Mag ik dan wel weten hoe oud je bent?” Dit keer draai ik me wel om. Ik kijk hem aan. “Laten we het er maar op houden dat het volgend jaar het laatste jaar is dat ik voor mijn leven moet vrezen.” Zo te zien snapt hij het want hij knikt. “Ik hoop dat….” meer komt er niet uit zijn mond want een reusachtige hovercraft vliegt laag over. Snel verstop ik me onder een boom. Als de hovercraft voorbij is, kom ik weer onder de boom vandaan. "Ik moet gaan. Nogmaals: het spijt me dat ik u gestoord heb.” Ik loop weg. “Tot ziens.” Hoor ik nog achter me. Ik weet dat het geen ‘tot ziens’ zal zijn maar een ‘vaarwel’. Achter een boom blijf ik nog even staan en ik kijk stiekem naar Peeta Mellark. Hij is zo gewoon. En dat voor een winnaar. Een overlever van de hongerspelen. Als ik mezelf erop betrap dat ik aan het wegdromen ben, sla ik mezelf op mijn wang en loop verder.