002. What's wrong?

Ik was al anderhalve week diep in rouw en kon maar geen eind aan maken, ik kon het niet accepteren dat hij weg was. Hoe kon hij me dit aandoen?, hoe kon hij óns dit aandoen, al zijn vrienden, iedereen die hem steunde, al die tijd. Ik bracht iedere vrije minuut door op mijn kamer zodat ik de rest niet onder ogen hoefde te komen, ze vonden het raar van me maar niemand ging er achteraan om te vragen wat er was. Ik weet dat ik onbelangrijk ben, maar als ik zo depressief ben en iedereen zo ontloop zal er toch wel iemand zijn om me te troostten? "Lynn!" Mijn moeders stem was door het hele huis heen te horen. "Wat is er?!" schreeuwde ik doodleuk terug. "Chris is er!!", "Stuur maar naar boven toe!!". Nog geen 30 seconden later zaten we alleen met zijn tweeën op mijn bed. "Je ontloopt iedereen al bijna twee weken, je praat niet meer met me en ik hoor van klasgenoten dat je agressief en moe bent, What's wrong?", ik wilde hem alles eerlijk vertellen maar de brok in mijn keel hield me tegen en barstte in tranen uit. Chris trok me dicht tegen zich aan "Lynn, vertel het me alsjeblieft" smeekte hij bijna. "Daniël heeft zelfmoord gepleegd..." kon ik zachtjes uitbrengen, Chris verstijfde "Wat?" mompelde hij ongelovig "Weet je waarom?" hij had me nogsteeds dicht tegen zich aan "Ik weet niet waarom" fluisterde ik. Mijn gezicht drukte zich tegen zijn borstkas aan en wilden er niet meer vanaf komen. We bleven zo zitten, Chris met zijn armen strak om me heen geslagen om me tegen hem aan te houden en ik met mijn gezicht tegen zijn borstkas aan gedrukt, wachtend tot mijn moeder ons zou roepen voor het eten.