001. Unbelievable

Het was ondertussen al weer 2 maanden verder sinds het vertrek van Daniël, maar het voelde als 2 jaar. Levenloos zat ik voor me uit te staren tijdens het volleybal toernooi op school, ik deed niet mee -zoals gewoonlijk-. Ik had nogal wat problemen met gymmen en dat was afentoe wel jammer. Een hard gefluit verbrak mijn gestaar en liet me opkijken, de finale begon. Iedereen stond om het spel heen, behalve ik, ik liep er ongeïnteresseerd omheen. Eindelijk werd er op het fluitje geblazen als eind signaal en iedereen liep langzaam naar buiten, we hadden 2 tussen uren. Ik was vanmorgen gebracht door mijn moeder dus ging maar lopend op huis aan, strompelend van vermoeidheid en verdriet ging ik naar huis toe. Ik voelde iets trillen en ik pakte mijn mobiel uit mijn broekzak, het was Riley en nam dus maar op. Langzaam stopte ik met wandelen en staarde voor me uit. Ik wilde niet geloven wat Riley net tegen me zei, ik kon het niet geloven, het was onmogelijk. De tranen sprongen in mijn ogen en ik drukte het gesprek weg.

Nog geen uur later zat ik weer op school aan mijn project te werken, het was een belangrijk project, als ik geen voldoende halen kon ik de 3 havo wel gedag zeggen. De hele middag kreeg ik vragen naar mijn hoofd geslingerd als; "Luister je wel, Lynn?", "Gaat het wel?", "Voel je je wel goed?". Iedere keer dat iemand het aan me vroeg schoten de tranen weer in mijn ogen. Ik kon het mijn moeder niet vertellen, ze kende Daniël niet eens. Mijn ogen prikte en ik voog de tranen uit mijn ogen, mijn Biologie docent keek bezorgd naar me, ik knikte met de mededeling dat het wel ging en begon maar weer verder te werken.