Chapter 36

Chris liet me los en ik had de neiging hem gelijk weer vast te grijpen om te voorkomen dat hij naar Bodil toeliep. Ik keek naar Louise die fronsend naar Bodil keek. Op één of andere manier had ik toch het gevoel dat Bodil niet zo maar een vriendin was. Maar dan zou Chris weer hebben gelogen over een meisje… Net zoals met Raisa.
“Zullen we drinken halen?” stelde Louise toen voor.
“Oké,” antwoordde ik. Ik liep met haar mee naar de bar, Niklas liep ook mee, Chris natuurlijk niet. Ik keek even om en zag dat hij weer met Bodil stond te praten, hoe erg ik het ook niet wilde, ik voelde tranen opkomen. Louise gaf me mijn drinken en zag het, ze keek bezorgd naar Chris en Bodil en toen weer naar mij.
“Ken je haar?” vroeg ze toen. Ik vertelde wat er tussen de middag was gebeurd.
“Heb je er met Chris over gepraat?” vroeg ze.
“Nee… Ik wilde niet jaloers overkomen of vervelend zijn aangezien het logisch is dat hij met zijn vrienden hier wil praten…”
“Dat snap ik wel, maar als je je er niet goed bij voelt, moet je het echt zeggen,” zei Louise. Ze glimlachte bemoedigend naar me en pakte toen mijn arm en trok me mee naar een tafeltje bij het raam, Niklas kwam er ook bij zitten. Gelukkig waren Niklas en Louise heel erg lief voor me en vermaakte ik me wel, Chris leek nooit weer van plan te zijn terug bij ons te komen. Hoewel ik hem niet in de gaten wilde houden, viel het me op dat er vrienden van hem naar hem toe kwamen maar hij daar nauwelijks op reageerde. Hij praatte er even mee maar hervatte vervolgens zijn gesprek met die Bodil. Ik wist het bijna zeker, zij was niet gewoon een vriendin. Louise keek naar Chris en schudde haar hoofd.
“Ben zo terug,” zei ze. Ze liep recht op Chris af en tikte hem op zijn schouder. Chris draaide zich om, Bodil probeerde te praten met Louise maar Louise hief haar hand als gebaar dat ze zich stil moest houden. Ik zag Chris fronsen en toen naar mij kijken, vervolgens reageerde hij fel en leek Louise behoorlijk kwaad te worden. Niklas keek me medelijdend aan en bood me toen nog wat te drinken aan. Ik bedankte hem vriendelijk. Chris en Louise leken inmiddels ruzie te hebben gekregen. Ik zuchtte, dit was mijn schuld… Ik zag dat Louise Chris aan zijn arm meetrok hierheen. Ze waren nog steeds in een hevige discussie verwikkelt.
“Wat zeggen ze?” vroeg ik aan Niklas. Niklas keek even bedenkelijk en beet toen op zijn lip.
“Ik… eh ik kan het niet goed verstaan,” zei hij toen. Ik geloofde hem niet. Hij durfde het gewoon niet te zeggen. Chris keek me aan en vroeg toen of ik met hem mee naar buiten wilde komen. Ik volgde hem en zodra we daar stonden vroeg Chris wat er was.
“Ben ik degene die dat moet antwoorden?” vroeg ik toen.
“Waarom doe je zo jaloers? Ik heb ook vrienden in Denemarken die ik graag eens wil zien.”
“Bedoel je niet ex-vriendinnen?” flapte ik eruit. Chris keek geschrokken.
“Wie heeft je dat verteld?” vroeg hij toen onschuldig.
“Mijn intuïtie. Ik wilde dat jij het me had verteld,” zei ik toen zo rustig mogelijk.
“Ik…”
“Waarom lieg je toch tegen me Chris?” vroeg ik terwijl ik een traan over mijn wang voelde rollen. Chris zei niets, ik voelde behalve verdriet ineens heel veel woede opkomen.
“Zeg dan iets? Zeg dan godverdomme dat je me niet meer wilt?! Zeg het dan?!” Chris slikte en schudde toen zijn hoofd.
“Zo zit het helemaal niet, ik wil jou,” zei Chris toen zacht.
“Ja, blabla. Dat heb je vandaag wel even laten zien.”
“Marenne, luister alsjeblieft…”
“Heb je nou ineens wel wat te vertellen?” Inmiddels liepen de tranen over mijn wangen en was ik waarschijnlijk het lelijkste wezen op aarde geworden. Juist op dat moment kwamen Louise en Niklas naar buiten lopen met onze jassen.
“Ik slaap wel in een hotel,” beet ik Chris nog toe.
“Marenne…”
“Wat? Misschien is Bodil nog wel binnen, die houdt je wel warm vannacht.”
“Jezus, als je het zo wilt, ga dan ook maar,” zei Chris nijdig.
“Alsof ik jouw toestemming nodig had daarvoor,” reageerde ik.
“Waarom maak je je zo druk om niks?” vroeg Chris kwaad.
“Om niks? Om niks? Oh Chris, moet ik nou ook nog geloven dat er niks is?” Ik schudde mijn hoofd en draaide me toen om.
“Ik had het moeten weten, voetballers als jij hebben nooit genoeg aan één.” Ik hoorde Chris nog protesteren maar ik liep weg. Louise liep achter me aan.
“Marenne…” riep ze. Ik stopte en keek om, ik kon niet meer stoppen met huilen. Louise sloeg haar beide armen om me heen en zei niks.
“Zullen we naar de auto?” vroeg ze toen. Ik knikte. We kwamen bij de auto aan en daar stonden Chris en Niklas ook. Niklas wilde achter het stuur gaan zitten toen Chris hevig begon te protesteren.
“Niemand rijdt in mijn auto!” riep Chris.
“Chris, doe nou even normaal. Geen sprake van dat jij nu gaat rijden,” zei Louise. In zichzelf protesterend ging Chris op de bijrijderstoel zitten. Ik ging achter Niklas zitten en Louise naast mij. Hoewel het huis helemaal niet ver weg was, leek deze reis langer te duren dan de vliegreis naar Denemarken toe. We gingen allemaal rechtstreeks naar boven en de sfeer was enorm gespannen. Ik pakte mijn slaapspullen en wilde Chris zijn kamer uitlopen.
“Marenne… Kom alsjeblieft bij mij slapen, ik wil geen ruzie, ik wil met je praten,” smeekte Chris.
“Had je eerder moeten bedenken,” antwoordde ik.
“Alsjeblieft…”
“Ik denk dat jullie morgen moeten praten,” zei Louise toen. Ik liep de kamer uit en keek nog even naar Chris, hij huilde zowat…
“Wil je hier slapen?” vroeg Louise terwijl ze wees naar de logeerkamer. Ik knikte en gooide mijn spullen op de grond.
“Welterusten… En alles komt goed, zet het van je af en ga lekker slapen, oké?” zei Louise.
“Dank je wel, Louise, dat je zo lief bent…”
“Dat verdien je, je bent een geweldige meid. Dat weet Chris ook en dat zou hij nooit zomaar vergeten,” zei Louise. Ik probeerde te glimlachen.
“Slaap lekker,” zei ik toen. Louise glimlachte en trok toen de deur dicht. Ik ging op bed liggen en barstte weer in tranen uit, dit weekend liep nu al niet zoals ik had verwacht… Ik kon moeilijk in slaap komen, uiteindelijk viel ik toch in een onrustige slaap.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd wist ik even niet waar ik was, ik zocht Chris maar gelijk voelde ik tranen opkomen toen ik aan gisteravond dacht. Ik stond op en keek in de spiegel die aan de muur hing. Onder mijn ogen was het helemaal zwart en ook waren ze helemaal dik en rood van het huilen. Ik besloot om me in de badkamer maar even te gaan fatsoeneren. Ik hoorde iemand de trap aflopen. Toen ik klaar was ging ik ook maar naar beneden, uit de hoop Louise of zo tegen te komen… Het was Chris.
“Hé…” zei Chris toen.
“Hey,” antwoordde ik zacht. Chris zag er niet echt goed uit, hij had waarschijnlijk ook niet zoveel slaap gehad.
“Sorry, sorry voor alles, ik ben een lul.” Ik keek op, Chris keek alsof hij het echt meende.
“Dat mag je wel zeggen, ja.”
“Waarom reageer je nou zo?” vroeg Chris.
“Dacht je dat het met een sorry gelijk goed zou zijn? Je bent me minstens een uitleg verschuldigd.”
“Wat moet ik uitleggen?” vroeg Chris verbaasd. Ik keek hem onbegrijpelijk aan en schudde mijn hoofd.
“Waarom doe je nou zo? Je weet hartstikke goed wat je uit moet leggen. Begin maar eens bij waarom je loog.”
“Ik zeg toch sorry,” zei Chris.
“Voor wat?” vroeg ik toen.
“Voor alles wat er gisteravond gebeurd is.”
“Voor het liegen?” vroeg ik.
“Ook.” Chris keek ongemakkelijk naar de deur naar de trap, uit de hoop dat er nog iemand beneden kwam, maar die kwam niet.
“Vertel me alsjeblieft waarom je loog, wie die Bodil is en waarom je haar zo belangrijk vindt.” Chris keek me aan maar zei helemaal niets.
“Chris, waarom zeg je niks?” zei ik angstig.
“Waarom wil je die uitleg? Er is niks gebeurd en er gebeurt niks… Waarom vertrouw je me niet?” vroeg Chris.
“Vind je dat nou zo raar? Ik heb me gister de hele dag voorgehouden dat ik je moest vertrouwen maar jij gaf mij geen ene reden…”
“Je hoeft helemaal nergens bang voor te zijn,” zei Chris toen.
“Leg het me dan uit!”
“Er valt niks uit te leggen,” zei Chris.
“Je kan me veel wijsmaken, maar dit geloof ik niet. Als je het me nu niet vertelt ben ik vanmiddag nog weg,” antwoordde ik verdrietig en kwaad door elkaar. Waarom vertelde hij het me nu niet? Ik wist zeker dat er meer was.
“Niet doen, Marenne, alsjeblieft. Ik wil een leuk weekend met jou!”
“Wees dan eerlijk,” zei ik en ik voelde dat ik bijna weer moest huilen.
“Er is niks,” zei Chris en hij liep naar me toe om me een knuffel te geven.
“Blijf van me af, ik ga mijn spullen pakken.” Ik liep weer naar boven, een beduusde Chris achterlatende. Op de trap kwam ik Louise en Niklas tegen.
“Gaat het?” vroeg Louise.
“Ik ga naar huis,” zei ik toen zacht.
“Wil je eerst nog even praten? Ik zou het heel erg leuk vinden als je blijft…”
“Ik ook, maar ik kan het zo gewoon niet,” antwoordde ik.
“Kom, dan praten we er nog even over,” zei Louise terwijl ze mij meenam naar haar kamer.
“Hebben jullie al gepraat?” vroeg ze toen we op de rand van haar bed zaten.
“Ja, zo net. Hij heeft zijn excuses aangeboden maar wil me niet vertellen hoe het zit met Bodil en waarom hij gelogen heeft…” zei ik en ik merkte dat mijn stem begon te trillen.
“Hij vindt dat ik hem moet vertrouwen en dat ik met sorry genoegen moet nemen.” Ik zuchtte diep.
“Ik begrijp je wel, ik had in deze situatie hem ook niet zomaar kunnen vergeven… Maar weet je zeker dat je weg wilt?” vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd.
“Ik wil niet weg, maar ik weet ook niet hoe ik zo nog twee dagen moet blijven… Het verpest de hele sfeer,” antwoordde ik.
“Wil je dat ik met Chris ga praten?”
“Wat wil je zeggen dan? Hij wil gewoon niet zeggen wat hij moet zeggen. Al vertelt ‘ie me dat hij nog steeds verliefd op haar is, dan weet ik het in ieder geval. Ik wil dat hij eerlijk is, dat hij me alles vertelt. Ik wil niet onzeker hoeven zijn. Ik wil hem kunnen vertrouwen.”
“Heb je dat gezegd?” vroeg Louise.
“Ja… Nou ja, niet precies zo.”
“Misschien moet je dat nog eens doen, Chris is een lieve jongen en hij wil je niet pijn doen,” zei Louise, ze legde haar hand op mijn been.
“Het komt goed, echt waar,” zei ze toen. Ik glimlachte en gaf haar een knuffel.
“Je bent echt geweldig Louise.”